ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 444

“พระชายา เมื่อครู่แม่นมฟังบอกว่า เมื่อคืนฮูหยินเฒ่าอ่านบทละครโต้รุ่ง ยังไม่ตื่น รอตอนเที่ยงค่อยออกไปเจ้าค่ะ”

“ท่านก็นอนต่ออีกสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

มู่เหยากำลังสะลึมสะลือ หลังจากได้ยินประโยคนี้ก็กลับไปนอนอีกครั้ง

“ตกลง”

หนิงจู๋กับชิงอู้ก็หยิบของหมุนตัวเดินออกไป

รอจนใกล้ถึงเวลาที่เหมาะสม ถึงเข้าประตูไปปลุกคนตื่น

“พระชายา ทางฮูหยินเฒ่าตื่นแล้ว พวกเราก็ตื่นกันเถอะเจ้าค่ะ”

มู่เหยาได้ยินก็ลุกนั่งในทันที “รีบเข้ามาหวีผมแต่งหน้าให้ข้า จะทำให้ท่านแม่เสียเวลาไม่ได้”

ทั้งสองคนรีบเข้าไปล้างหน้าให้มู่เหยา เพราะวันนี้แค่ออกไปเดินเที่ยวเท่านั้น ดังนั้นไม่ได้เลือกเสื้อผ้าที่สะดุดตาเกินไป

รอตอนที่มู่เหยาเร่งมาถึงโถงด้านหน้า ฮูหยินเฒ่าเซียวก็เตรียมพร้อมตั้งนานแล้ว

ในมือยังถือซาลาเปาไส้เนื้อลูกหนึ่งอยู่

เห็นท่าทางของแม่นมฟ้ง เหมือนหยิบออกมาจากห้องครัว

เห็นมู่เหยามาแล้ว ก็ยิ้มกวักมือเรียกนาง “กินข้าวหรือยัง? หากยังละก็ พวกเรารอ ค่อยออกไปก็ยังไม่สาย”

“ถึงอย่างไร คนที่รอเสียแรงอยู่ที่นั่น ไม่ใช่พวกเรา”

ได้ยินประโยคนี้ ในดวงตาของมู่เหยาประกายความสงสัย “ท่านแม่พูดแบบนี้หมายความว่า...”

แม่นมฟังบอกเรื่องที่สืบมาเมื่อเช้าออกมาอย่างละเอียดในทันที

ที่แท้ เมื่อคืนฮูหยินเฒ่าเซียวให้คนปล่อยกำหนดการเดินทางของวันนี้ออกไปแล้วนี่เอง

เช้าวันนี้

ก็มีคนรออยู่ที่หอหลิวจินตั้งแต่เช้า ได้ยินคนใช้กลับมารายงาน ถึงตอนนี้ยังรออยู่!

“หา?” มู่เหยาหายตกใจ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“เช่นนั้นท่านแม่ พวกเราไปเร็วหน่อยเถอะ ป้องกันคนเขาเลิกรอพวกเราแล้ว”

“ไม่ต้องรีบร้อน อย่างไรคนที่ร้อนใจก็ไม่ใช่พวกเรา ข้าบังเอิญได้ยินว่าวันนี้ทางหอจู๋เซียงมีอาหารสมุนไพรชุดหนึ่งเข้ามาใหม่ พวกเราสองคนยังไม่ได้กินข้าวเลย ไปลองชิมของสดใหม่ได้พอดี”

ฮูหยินเฒ่าเซียวพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน

และไม่รอมู่เหยาตอบอะไร ก็ดึงมือของนางขึ้นรถม้าไปแล้ว

แม่นมฟังมองชิงอู้หนึ่งครั้ง ชิงอู้ก็เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร รีบไปหอหลิวจินในทันที