ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 443

คำพูดของพนักงาน ดึงดูดรอบข้างให้มองมา

มองท่าทางของเซี่ยหงเฟย ก็มีคนยิ้มแล้วเอ่ยปากว่า “ตั้งใจฟังนักเล่าเรื่องอยู่ดี ๆ ทำไมถึงปัดถ้วยชาแตกได้กัน?”

“คงไม่ได้ตกใจถึงความกล้าหาญองอาจของท่านอ๋องพวกเราใช่ไหม?”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะดังรอบ ๆ ตัวเซี่ยหงเฟยในทันที สายตาดูถูกแบบนี้ ทำให้เขาทนอยู่ต่อไปไม่ได้

ทิ้งเงินด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก็สะบัดแขนเสื้อออกไปอย่างโมโห

ยังพอได้ยินเสียงหัวเราะข้างหลังดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

เขากัดฟันและเร่งฝีเท้าขึ้น

ฉากนี้ ถูกจิ้นอ๋องที่เดินออกมาดูความคึกคักจากชั้นสองเห็นเข้า

“ตามไปดูว่าเป็นคนของตระกูลไหน”

เห็นปฏิกิริยาของชายคนนั้น เหมือนมีเรื่องแค้นฝังลึกบางอย่างกับเยี่ยนสวิน

ไม่แน่ว่าอาจถามอะไรออกมาได้บ้าง?

...

“งานเลี้ยงค่ำคืนในคืนนี้ กินไม่อิ่มจริง ๆ เร็ว ๆ ม้วนเป็ดย่างหลาย ๆ ชิ้น พวกเรากินก่อน ไม่รอเด็กนั่นแล้ว”

เสียงอ้อมแอ้มของฮูหยินเฒ่าเซียวเข้าหูของเยี่ยนสวิน เขาปลดเสื้อกันลมโยนให้ฉางชิง “ทำไมท่านแม่ถึงใจดำเช่นนี้”

“ข้าลูกชายของท่าน กำลังจะหิวตายอยู่ข้างนอกแล้ว”

ฮูหยินเฒ่าเซียวทำหน้ารังเกียจพร้อมกลอกตามองบน “รีบไปล้างมือก่อน แล้วค่อยมากิน”

“รับทราบ ขอรับ”

เยี่ยนสวินขยิบตาแปลก ๆ ทำให้สองคนในบ้านขำออกมา

“ท่านแม่ เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราออกไปเที่ยวเล่นจริงหรือ?” มู่เหยาใช้ช่วงเวลาว่างที่ม้วนแป้ง เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“อืม ต้องไปสิ ไม่อย่างนั้นเซี่ยชิงหลวนนั่นจะมาหาข้าได้อย่างไร?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวเอนไปด้านหลัง “ข้าเห็นสายตาของเซี่ยชิงหลวนที่มองข้า สีหน้าตกใจและเหลือเชื่อ ดูท่าต้องมาหาข้าเพื่อยืนยันให้แน่ใจ ข้าอยู่บ้านว่าง ๆ และเบื่ออยู่พอดี”

“พวกเราก็ถือเสียเป็นเรื่องตลกขำขันไป”

เห็นฮูหยินเฒ่าเซียวอารมณ์ดี มู่เหยาก็ไม่อยากเป็นคนทำให้เสียอารมณ์

“ก็ดี พอดีเลย พรุ่งนี้พวกเราไปร้านข้างถนนเลือกซื้อเสื้อผ้าให้เถาเถากัน รอวันที่ล่าสัตว์วสันตฤดู ป้าสะใภ้อยากพาเถาเถาไปเห็นโลกกว้างด้วยกัน”

“ดี ๆ! ข้าชอบแต่งตัวให้สาว ๆ อย่างพวกเจ้าที่สุดแล้ว เจ้าก็ซื้อเพิ่มสักสองชุด ข้าจ่ายเอง!”

ฮูหยินเฒ่าเซียวโบกมือ ท่าทางเหมือนหนุ่มร่ำรวย ทำให้ในบ้านมีเสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยนสวินกลับมากินข้าวด้วยกันเล็กน้อยเสร็จ