ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 442

แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่เปิดเผยตรง ๆ ในเวลานี้

เพียงแต่ก้าวไปข้างหน้าโน้มน้าวว่า “ท่านแม่ อย่าทำให้ท่านพ่อลำบากใจเลย หลายปีนี้ท่านพ่ออยู่แคว้นอันกับพวกอย่างดีแบบนี้ หากมีความคิดอื่นจริง ๆ จะต้องไปตั้งนานแล้ว”

“ตรงนี้มีคนมากมายมองอยู่ ท่านแม่ พวกเรากลับไปที่พักทูตก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ?”

เห็นคนไม่น้อยกำลังแอบมองมาทางนี้

เซี่ยชิงหลวนก็รู้สึกอับอายขายหน้าเหมือนกัน

“ตกลง”

นางพยักหน้า มองเยี่ยนอวิ๋นเฉินหนึ่งครั้ง

ขึ้นรถม้าไป ภายใต้การประคองของเซี่ยหงเฟย

เพียงแต่เซี่ยหงเฟยไม่ได้กลับไปด้วย แต่หาสารถีอีกคนมา ส่งพวกเขากลับไปก่อน

ส่วนตัวเองเดินไปประตูข้างของพระราชวัง รอการปรากฏตัวของคนคนนั้น

เพียงไม่นาน

ก็เห็นเด็กหนุ่มที่ออกมาพร้อมกับซวีเหย่

ก่อนหน้านี้อยู่ห่างไกล เซี่ยหงเฟยมองเห็นไม่ชัดเจน

ตอนนี้อยู่ใกล้ เห็นใบหน้าของเยี่ยนสวินที่เหมือนกับเยี่ยนอวิ๋นเฉินทุกอย่าง ถึงขนาดยังโดดเด่นกว่า

ความหวังเล็กน้อยสุดท้ายในใจก็ดับมอดไป!

“ที่แท้...เป็นฉู่อ๋องจริง ๆ ด้วย”

เขาพึมพำเสียงเบา ในน้ำเสียงเลื่อนลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็นท่าทางของเขา ก้าวเข้าไปยิ้มเตือนสติ “เห็นชุดที่คุณชายสวมคงติดตามราชทูตแคว้นอันมาใช่ไหม? หากอยากรู้เรื่องฉู่อ๋องมากขึ้น ไปฟังนักเล่าเรื่องที่หอจู๋เซียงได้ นั่นถึงเรียกว่าสุดยอด!”

ชาวบ้านพูดประโยคนี้จบก็จากไปแล้ว

ทิ้งเซี่ยหงเฟยที่พึมพำอยู่ มุ่งหน้าไปหอจู๋เซียงเพียงลำพัง

เขาไม่ทันสังเกตเห็น สายตาที่ซวีเหย่และเยี่ยนสวินมองมาแวบหนึ่ง

“นั่นก็คือน้องชายคนละมารดาคนนั้นของเจ้าหรือ?”

ซวีเหย่พูดเยาะเย้ย เห็นชัดว่ากำลังหัวเราะเยาะเยี่ยนสวิน

“คนละมารดาหรือ? ท่านพ่อของข้าตายไปตั้งนานแล้ว ข้าไม่มีน้องชายที่โตขนาดนี้” เยี่ยนสวินพูดด้วยใบหน้าเรียบ ๆ เห็นชัดว่าไม่ได้เห็นเซี่ยหงเฟยคนนี้อยู่ในสายตา

“จุ๊ ๆ ข้าเห็นท่าทางเมื่อสักครู่ของเขา ถูกพี่ชายที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งเช่นเจ้ากระทบจิตใจ ทำให้ผิดหวังสุด ๆ”

ท่าทางมองดูความสนุกนี้ ทำให้หางคิ้วของเยี่ยนสวินกระตุกเล็กน้อย “เทียบกับเป็นห่วงข้าที่นี่ ไม่สู้ลองคิดงานการล่าสัตว์วสันตฤดูในอีกไม่กี่วันเถอะว่าเจ้าจะแพ้ให้ข้าหรือไม่”