ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 451

เขาพูดออกมาเป็นชุด

รอยยื้มประจบของชิวหรงดูฝืดเล็กน้อย

“ข้า ข้าเข้าใจแล้ว”

นางพูดเสียงสั่น เผลอมองไปทางประตูโดยไม่รู้ตัว

แต่หลันชิวเหิงที่มัวแต่ขนของอยู่ไม่ทันได้สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นทางนี้

ในใจของชิวหรงรู้สึกไม่พอใจ

แต่ก็เริ่มสำรวจจวนจงซูโหวอย่างลับๆ

ดูแล้ว ที่นี่ดีกว่าตอนที่นางจากไปเสียอีก

ของที่จัดวางล้วนเป็นของล้ำค่า

“หลันชง ช่วงนี้ต้องรบกวนเจ้าแล้ว” หลันชิวเหิงเอ่ยยิ้มๆ ตอนที่เดินเข้ามา

แต่เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความน้อยใจของชิวหรง รอยยิ้มก็ชะงักไป

เขาเผลอมองไปทางมู่หลันชง

มู่หลันชงที่รู้ตัวว่าถูกท่านลุงรองมองก็รีบเม้มปาก ก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านลุงรอง ข้าแค่บอกว่าที่นี่คือจวนจงซูดหว ต้องปฏิบัติตามกฎของจวนเท่านั้นเอง”

“คุณหนูชิวทำหน้าไม่พอใจเช่นนี้ หรือว่าคำพูดของข้ามีตรงไหนไม่ถูกหรือ?”

มู่หลันชงเป็นคนแบบใด

ใครๆ ต่างก็รู้ดี

แม้แต่หลันชิวเหิงเองก็ไม่อาจทำให้จวนจงซูโหวขายหน้าได้

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้...หรงเอ๋อร์ ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลหลัน เราต้องปฏิบัติตามกฎของผู้อื่น ขอแค่ไม่ก่อเรื่องก็จะไม่เกิดปัญหาอะไร”

เห็นได้ชัดว่าคราวนี้หลานชิวเหิงกลับไม่โกรธ

ชิวหรงจึงพลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมา

ดูท่าว่า...ยานั่นคงจะใกล้หมดฤทธิ์แล้วสินะ

ต้องหาจังหวะออกไปข้างนอก เอายากลับมาให้ได้

“ข้ารู้แล้ว ขอบคุณท่านพี่มู่ที่ตักเตือน”

มู่หลันชงเลิกคิ้วขึ้น มองชิวหรงนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง

สุดท้ายก็เพราะเห็นแก่หลานชิวเหิงที่ยังอยู่ตรงนี้ จึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

นางเพียงแค่หันกลับเข้าไปในเรือน

สายตาเหลือบมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ค่อยๆ เดินจากไป ก่อนจะก้มหน้าเพื่อซ่อนความหม่นหมองในดวงตา