ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 454

พอคิดถึงท่าทีของเยี่ยนอวิ๋นเฉินที่มีต่อนางเมื่อวานนี้

เซี่ยชิงหลวนก็โมโหจนเงื้อมือขึ้น

มู่เหยามีสีหน้าเย็นชา ยังไม่ทันให้อีกฝ่ายลงมือ ก็พุ่งเข้าไปฟาดฝ่ามือฉาดหนึ่งอย่างแรง จนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้น!

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถึงกล้ามายกมือแตะต้องท่านแม่”

“คุณหนูเซี่ย ควรจะรู้จักฐานะของตนเองเสียบ้าง ไม่ว่าจะมองมุมไหน เจ้าก็เป็นได้แค่อนุเท่านั้น!”

เซี่ยชิงหลวนเอามือกุมแก้มที่โดนตบ นั่งทรุดอยู่กับพื้น มองมู่เหยาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

“เจ้ากล้าตีข้าอย่างนั้นหรือ! อย่าลืมว่าข้าเป็นถึงภรรยาของราชทูต เจ้าไม่ว่าข้าจะฟ้องท่านอ๋องหรือ!”

นางตะโกนออกมาด้วยความดื้อดึง ราวกับพยายามหาที่พึ่งให้กับตนเอง

แต่ในสายตาของมู่เหยาและคนอื่นๆ คำพูดของนางช่างน่าขัน

“เซี่ยชิงหลวน เจ้ามีดีแค่นี้เองหรือ ใช้แต่ชื่อนั้นมาขู่ข้าได้อย่างเดียวงั้นหรือ?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวส่งสัญญาณให้มู่เหยาถอยไป แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปลายนิ้วมือที่ทาด้วยน้ำยาทาเล็บสีเข้มบีบเข้าที่แก้มของเซี่ยชิงหลวน

บังคับให้นางเงยหน้าขึ้นมาสบตากับตน

“ตอนนี้คนก็ให้เจ้าไปแล้ว ทำไมยังทำหน้าตาเหมือนไม่พอใจอีกล่ะ? คุณหนูเซี่ยลืมแล้วหรือ ว่าหลายปีก่อนเราสองคนเคยเจอกันมาแล้ว”

แววตาของฮูหยินเฒ่าเซียวเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ราวกับกำลังมองของเล่นชิ้นหนึ่งที่น่าสนใจ

คำพูดนั้น

ทำให้เซี่ยชิงหลวนรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว

นางจำได้ว่าตนเองไม่เคยพบหน้าฮูหยินเฒ่าเซียวมาก่อน!

แต่เหตุใดอีกฝ่ายถึงพูดว่าพวกนางเคยเจอกัน?

เมื่อเห็นความสับสนในดวงตาของนาง ฮูหยินเฒ่าเซียวก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “เมื่อหนึ่งปีก่อน เมืองอวิ๋นเฉิงเปิดการค้าขาย ข้าสวมหมวกคลุมสีเขียวหยก เจ้าบอกว่าสวยดีไม่ใช่หรือ?”

หมวกคลุมสีเขียวหยก?

ความทรงจำที่กระจัดกระจายอยู่ในหัวของเซี่ยชิงหลวนปะติปะต่อกัน

และไม่นานนางก็นึกออกว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น

นางมองหญิงตรงหน้าด้วยความตระหนก “ดังนั้น ท่านก็รู้แล้วสินะว่าเยี่ยนอวิ๋นเฉินมีตัวตนอยู่ตั้งแต่แรก?”

มู่เหยาก็มองฮูหยินเฒ่าเซียวด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

เพราะก่อนหน้านี้ นางไม่เคยแสดงออกเลยว่ารู้เรื่องของเยี่ยนอวิ๋นเฉินมาก่อน

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวแค่นยิ้ม ดวงตาหรี่ลงด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ

นางดูราวกับนักล่าที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด พร้อมจะลงมือสังหารได้ทุกเมื่อ!