ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 455

นางลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากถามออกไปอย่างไรดี

“เจ้าอยากจะถามใช่หรือไม่ว่า เหตุใดข้ารู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ยอมบอก?”

มู่เหยาพยักหน้า

“ตอนนั้นเป็นเพียงการคาดเดา ทั้งยังได้เห็นเพียงแวบเดียว ข้าคิดไปว่าเป็นเพียงภาพลวงตาของตนเองเสียอีก มิคาดเลยว่าจะเป็นความจริง”

“ตอนนั้นข้ายังเคยนึกอิจฉานางอยู่เลย”

นางผู้นี้คือใครย่อมเป็นที่รู้กันโดยไม่ต้องเอ่ย

เกรงว่าในตอนนั้นแม้แต่ฮูหยินเฒ่าเซียวเองก็ยังไม่ล่วงรู้

หากรู้แล้วไซร้ ตอนนั้นคงเกิดเรื่องวุ่นวายไปแล้ว

“ที่พวกเขาเป็นเช่นนี้ ก็ล้วนเป็นเวรกรรมตามสนอง”

ผู้ที่ทำลายความจริงใจ สมควรตายหมื่นครั้ง!

ฮูหยินเฒ่าเซียวสะกดกลั้นอารมณ์ ข่มความขุ่นเคืองในใจลง

“ไปเถิด พวกเราไปดูการจัดเตรียมที่งงานชุมนุมกวีกันดีกว่าว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

งานเลี้ยงในครั้งนี้จวนฉู่อ๋องเป็นผู้จัดขึ้น ทั้งสองฝ่ายจึงต้องช่วยกันเตรียมงาน

แต่ก็ยังมีการแบ่งพื้นที่ไว้ ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันจนเกินไป

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสองเปลี่ยนเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงขึ้น ก่อนจะออกจากจวนฉู่อ๋องไป

งานชุมนุมกวีจัดขึ้นที่ริมแม่น้ำ งานเลี้ยงจึงถูกจัดวางไว้ที่ริมแม่น้ำเช่นกัน

ยามต้นฤดูใบไม้ผลิ เป็นช่วงเวลาที่ทิวทัศน์งดงามยิ่งนัก

ทิวทัศน์ในงานชุมนุมกวีดูเรียบง่ายงดงาม

ส่วนงานเลี้ยงก็ประดับประดาด้วยบุปผาตระการตา

“พระชายาฉู่”

ขณะที่มู่เหยากับฮูหยินเฒ่าเซียวกำลังมองดูโดยรอบอยู่นั้น

ก็มีน้ำเสียงอ่อนหวานบอบบางดังขึ้นจากเบื้องหลัง

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง ทำเอามู่เหยาฉายแววประหลาดใจออกมา

“แม่นางชิว มาที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

ทว่าอีกฝ่ายเพียงยิ้มตอบนางอย่างเรียบเฉย แล้วกลับทอดสายตาไปที่ฮูหยินเฒ่าเซียวแทน

“ชิวหรงคารวะฮูหยินเฒ่าเซียว คารวะพระชายาฉู่เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินชื่อ ฮูหยินเฒ่าเซียวก็เหลือบมองมู่เหยา

“ตระกูลหลันผู้นั้นน่ะรึ?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวแสร้งทำเป็นสงสัย

“เจ้าค่ะ”