ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 456

คุณหนูชิวผู้นี้ ก่อนมามิได้สืบข่าวก่อนเลยหรือไร?

พอสิ้นเสียง สีหน้าของชิวหรงก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่าน่าดูเป็นอย่างยิ่ง

นางกัดริมฝีปากอย่างอับอาย “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งมาเมืองหลวง ยังไม่เข้าใจเรื่องราวอันใด ทำให้ฮูหยินเฒ่าต้องหัวเราะเยาะแล้ว”

ฮูหยินเฒ่าเซียวเลิกคิ้วขึ้น กวาดสายตาพินิจมองนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“มาเมืองหลวงก็มิใช่น้อยแล้ว น่าจะใส่ใจเรื่องเหล่านี้ให้มาก และลดเรื่องไร้สาระที่ไม่ควรทำลงเสียบ้าง”

ความนัยที่แฝงในวาจานั้น ชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งนัก

สีหน้าของชิวหรงยิ่งดูไม่ได้มากขึ้นไปอีก นางเหลือบสายตามองไปทางมู่เหยา

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจนางแม้แต่น้อย ความขุ่นแค้นในใจก็ยิ่งเดือดพล่านขึ้นเรื่อย ๆ

“เช่นนั้นไม่รบกวนฮูหยินเฒ่าและพระชายาแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”

ชิวหรงทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้นก็หันหลังจากไป

แผ่นหลังนั้นมีท่าทีราวกับกำลังหนีหัวซุกหัวซุน

“แม่นางผู้นี้ช่างมีลูกไม้ตื้นเขินเสียจริง…” ฮูหยินเฒ่าเซียวกล่าวอย่างรังเกียจอยู่บ้าง

มู่เหยาได้ยินดังนั้นจึงหันกลับมา นางกวาดตามองรถม้าที่เคลื่อนออกไป ก่อนจะกลับมาอยู่ข้างกายฮูหยินเฒ่าเซียวอีกครั้ง “ท่านแม่มิต้องใส่ใจนางหรอกเจ้าค่ะ มาดูทางนี้ดีกว่าว่ายังมีที่ใดที่ยังจัดไม่เรียบร้อยอีกหรือไม่?”

คำพูดนี้เบี่ยงเบนความสนใจของฮูหยินเฒ่าเซียวได้สำเร็จ

นางจึงให้แม่นมฟังประคอง แล้วเดินสำรวจไปรอบ ๆ ทันที

ส่วนมู่เหยาก็ยืนจัดการเรื่องที่เหลืออยู่ที่เดิมต่อ

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องอยู่บนร่างของตนมาตั้งแต่เมื่อครู่

นางขมวดคิ้ว แล้วหันขวับไปมองยังทิศทางนั้นตามสัญชาตญาณ

มองเห็นเพียงชายกระโปรงสีแดงสดสายหนึ่ง

นางคิดจะลองตามไปดู แต่ก็ถูกฮูหยินเฒ่าเซียวเรียกไว้เสียก่อน “อาหน่วน มาดูทางนี้หน่อย ตรงนี้มันดูแปลก ๆ ไปหรือไม่?”

มู่เหยาชะโงกคอไปมองยังจุดเดิมเมื่อครู่ เห็นว่าไม่มีใครอยู่จริง ๆ

นางจึงหันกลับไปหาฮูหยินเฒ่าเซียว

แท้จริงแล้ว คนที่แอบซุ่มมองพวกนางอยู่ในเงามืด มิใช่ใครอื่น

หากแต่เป็นมู่หยางที่หายตัวไปนานนั่นเอง!

ทว่ามู่หยางในยามนี้ กลับไม่เหลือเค้าความขี้ขลาดเฉกเช่นเมื่อครั้งพำนักอยู่ที่จวนจงซู่โหวอีกต่อไปแล้ว

ทั่วทั้งร่างกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นคุณหนูสูงศักดิ์

กระทั่งรูปร่างก็ยังบอบบางยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก

“คุณหนู ได้เวลากลับไปฝึกซ้อมร่ายรำแล้ว พรุ่งนี้คือวันสำคัญตามแผนการ จะโดดเด่นหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับท่านแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้หน้าเย็นคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถม้าด้านหลัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง