ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 459

“ข้าย่อมสืบทอดวิชาจากบิดาข้า บิดาของข้าเป็นผู้ที่เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ ในฐานะบุตรชายของเขา ย่อมเป็นเช่นเดียวกัน”

เมื่อเอ่ยถึงบิดา น้ำเสียงของเยี่ยนสวินเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

และนั่นก็ทำให้เยี่ยนอวิ๋นเฉินที่นั่งอยู่ด้านข้าง หันมาจับจ้องบุตรชายผู้นี้ในทันที

เมื่อมองสีหน้าของเขา เยี่ยนอวิ๋นเฉินถึงกับเกิดความรู้สึกวูบหนึ่งที่อยากจะยอมรับฐานะพ่อลูกกันในทันที

ยามนี้เมื่อบุตรชายทั้งสองยืนเทียบกัน ไม่ว่าจะมองอย่างไร เยี่ยนสวินก็ดูโดดเด่นและยอดเยี่ยมกว่าอย่างเห็นได้ชัด!

เยี่ยนอวิ๋นเฉินอดนึกเสียใจมิได้ แต่ก่อนไม่น่าตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเดินทางไปยังแคว้นอันเลย

น่าจะพาลูก ๆ มาด้วย แล้วมอบให้เซียวอวี้เลี้ยงดู เช่นนั้นแล้ว เขาก็คงจะมีบุตรชายที่เก่งกาจถึงสองคนและบุตรสาวที่ยอดเยี่ยมอีกหนึ่งคน!

น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขาหน้ามืดตามัวเลือกเดินทางผิด หากเพียงแต่ยืนหยัดอีกสักหน่อย บางทีตอนนี้เขาอาจจะเป็นฉู่อ๋องผู้เฒ่าที่ใครต่อใครต่างก็พากันอิจฉา

ที่นั่งของเขาก็คงไม่ใช่ซอกหลืบเช่นนี้ แต่เป็นที่นั่งถัดจากองค์ฮ่องเต้!

เซี่ยหงเฟยเหลือบมองเยี่ยนอวิ๋นเฉินโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นแววตาสำนึกผิดบนใบหน้าของผู้เป็นบิดา หัวใจของเขาก็บีบรัดขึ้นมาทันใด

ความหุนหันพลันแล่นถาโถมเข้าสู่สมอง ทำให้เขาไม่ทันได้คิดว่านี่คือสถานการณ์ใด

“ฉู่อ๋องช่างเทิดทูนบิดาของท่านนัก แต่บิดาของท่านกลับไม่เคยต้องการบุตรชายเช่นท่านเลยด้วยซ้ำ?!”

บรรยากาศพลันหยุดนิ่งไปกับคำพูดของเขา

เยี่ยนอวิ๋นเฉินผุดลุกขึ้นจากที่นั่งทันที ดวงตาตื่นตระหนกจับจ้องไปที่เซี่ยหงเฟย

ท่ามกลางความเงียบงัน การกระทำของเขายิ่งดูเด่นชัดขึ้นมา

ย่อมดึงดูดสายตาของผู้คนบางส่วนได้เป็นธรรมดา

ทว่าเมื่อเห็นว่าเป็นเขา ส่วนใหญ่กลับคิดไปอีกทาง

อย่างไรเสียเยี่ยนอวิ๋นเฉินก็เป็นบิดาของเซี่ยหงเฟย คำพูดเมื่อครู่อาจทำลายความสัมพันธ์อันดีระหว่างสองแคว้นได้

ฮ่องเต้อวิ๋นประทับอยู่เบื้องบน มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าอย่างเพลิดเพลิน

มิได้มีทีท่าจะแสดงความคิดเห็นใด ๆ

กลับเป็นเซียวฮองเฮาที่กวาดสายตามองเยี่ยนอวิ๋นเฉินที่กำลังยืนขึ้น ก่อนจะตวัดสายตาเย็นชาไปยังเซี่ยหงเฟย “เจ้าแน่ใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

เมื่อเซียวฮองเฮากล่าวออกมา

ทุกสายตาจึงหันกลับไปจับจ้องที่เซี่ยหงเฟยอีกครั้ง

และต่างก็สงสัยเช่นเดียวกันว่า เหตุใดเซี่ยหงเฟยจึงได้มั่นใจถึงเพียงนี้?

ราวกับ รู้ความจริงอยู่แก่ใจ?

บัดนี้เองเซี่ยหงเฟยจึงได้สติ และตระหนักได้ว่าเมื่อครู่ตนได้พูดอะไรออกไป

ความเยียบเย็นสายหนึ่งแล่นวาบขึ้นมาตามแผ่นหลัง

ทำให้เขาหันไปมองทางเยี่ยนอวิ๋นเฉินโดยสัญชาตญาณ