ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 458

ช่างไม่ให้เกียรติกันเสียเลย

ก็แค่ไม่อยากให้คนของแคว้นอัน หาว่าพวกเราไร้มารยาทเท่านั้น

นึกว่าตนเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน?

เหล่าบัณฑิตแห่งแคว้นอวิ๋นสบตากัน ในใจล้วนมีความคิดเดียวกัน

มู่หลันชงยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอย่างสงบนิ่ง จิบชาอย่างไม่รีบร้อน

ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นไปแม้แต่น้อย

ทว่าแววตาที่มองไปยังเซี่ยหงเฟย กลับฉายแววผิดหวังออกมาหลายส่วน

นึกว่าคนผู้นี้จะเก่งกาจเพียงใด ที่แท้ก็มีฝีมือเพียงเท่านี้เองหรือ?

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าขอเริ่มก่อนแล้วกัน”

บัณฑิตผู้หนึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก ทุกคนต่างหันไปมองตามเสียง อีกฝ่ายก็เอ่ยปากขึ้นมาทันทีอย่างรวดเร็ว เพื่อต่อบทกวีเจ็ดอักษรที่เมื่อครู่เซี่ยหงเฟยใช้เวลาคิดอยู่นานสองนาน

กระทั่ง บทกวีที่ต่อนั้น ยังฟังดูสละสลวยกว่าของเซี่ยหงเฟยเสียอีก

“ดี ๆ ๆ! บทกวีนี้ดูจะดียิ่งกว่าของคุณชายเซี่ยเมื่อครู่เสียอีก”

“ใช่แล้ว ๆ พอมาต่อกันเช่นนี้แล้วค่อยฟังดูราบรื่นขึ้นมาก แต่พวกเราก็ไม่ได้จะบอกว่าของคุณชายเซี่ยไม่ดี คุณชายเซี่ยลองอีกสักสองบทเป็นเช่นไร?”

“อย่าไปทำให้เขาลำบากใจเลย”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่ในหมู่คน มีความคิดเห็นหลากหลายปะปนกันไป

แต่คำพูดที่กระทบเข้าหูของเซี่ยหงเฟยกลับมีแต่ถ้อยคำที่ทนฟังไม่ได้

มือที่วางอยู่ข้างลำตัวของเขากำแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยอมแพ้ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะขอต่ออีกสักหลายบท”

เมื่อนึกถึงบทกวีที่เขาเคยแต่งไว้สมัยอยู่ที่แคว้นอัน เซี่ยหงเฟยก็พรั่งพรูมันออกมาจนหมดสิ้น

คราวนี้ บรรยากาศกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

ขณะที่ทุกคนกำลังครุ่นคิดว่าจะต่อบทกวีเหล่านี้อย่างไรดี และมู่หลันชงกำลังจะลุกขึ้นยืน

วินาทีถัดมา เซี่ยหงเฟยกลับหันไปสบตากับเยี่ยนสวิน “ได้ยินมานานแล้วว่าฉู่อ๋องปรีชาสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ มิทราบว่าวันนี้ข้าจะมีวาสนาได้ประจักษ์แก่สายตาหรือไม่?”

เยี่ยนสวินแกว่งจอกชาในมือ พลางมองบุรุษที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มที่มิอาจคาดเดาความหมาย “คำพูดของคุณชายเซี่ย คงมิใช่ว่าคิดจะท้าทายข้ากระมัง?”

แววตาของเซี่ยหงเฟยมืดลง ในใจพลันรู้สึกประหม่าขึ้นมา

แต่เมื่อคิดได้ว่าคนมากมายขนาดนี้ยังไม่สามารถต่อกลอนของเขาได้แม้แต่บทเดียว ความมั่นใจก็กลับคืนมาอีกครั้ง

“หรือว่าฉู่อ๋องมิกล้าต่อกลอนกับข้ากัน?”

เสียงหัวเราะอันกังวานของเยี่ยนสวินดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนตามสัญญาณของฮ่องเต้อวิ๋น

“เหตุใดจะมิกล้าเล่า?”