ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 463

มู่เหยาและซวีซงหลิงน้อมรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน

ครั้นยืนส่งเซียวฮองเฮาและนางกำนัลจนลับหายไปแล้ว

ทั้งสองจึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับปลดเปลื้องภาระหนัก

"ดูจากความลังเลที่จะเอ่ยอะไรบางอย่างของนาง คาดการณ์ได้ว่าในวันนั้นคงจะเกิดเรื่องราวใหญ่หลวงบางอย่าง พวกเจ้าต้องเพิ่มความระแวดระวังให้ดี"

ซวีซงหลิงเม้มปาก ในใจลึกๆ ก็หน่ายแหนงกับการแก่งแย่งชิงดีภายในราชสำนักของแคว้นอวิ๋นไม่น้อย

แคว้นอันของพวกเขานั้น แม้แต่การสนับสนุนสตรีให้ขึ้นครองอำนาจก็ยังทำได้

เงื่อนไขเดียวคือ นางผู้นั้นต้องเป็นคนที่มีความสามารถ!

“แคว้นอันนั้นเปิดกว้างมาก ได้ยินมาว่าช่วงนี้ถึงกับเริ่มคัดเลือกขุนนางหญิงแล้วหรือ” มู่เหยาไม่เคยไปแคว้นอัน จึงไม่รู้เรื่องราวมากนัก

แต่ส่วนใหญ่แล้ว ต่างก็กล่าวกันว่าแคว้นอันนั้นเปิดกว้างจนเกินควร การอนุญาตให้สตรีเข้ารับราชการในราชสำนักเป็นเรื่องไร้สาระ!

เมื่อเอ่ยถึงแคว้นของตน ในใจของซวีซงหลิงก็เต็มไปด้วยความรู้สึกภาคภูมิ

"ถูกต้องแล้ว แคว้นอันของเรามีประเพณีที่เปิดกว้าง แนวคิดจึงยิ่งเปิดกว้างตามไปด้วย ความสามารถและวิสัยทัศน์ของสตรีบางคนมิได้ด้อยไปกว่าบุรุษเลย ดังนั้นข้าจึงเสนอแนวคิดให้สตรีเข้ารับราชการในราชสำนัก แต่อย่างไรเสียนี่เป็นครั้งแรก จึงยากลำบากกว่าที่คิดไว้มาก"

ในขณะที่กล่าวออกไปนั้น ในน้ำเสียงของซวีซงหลิงเหลือเพียงความจนใจ

มู่เหยายกมือขึ้นตบไหล่นางเบาๆ "อย่างน้อยก็ถือว่าได้เริ่มต้นก้าวแรกแล้วไม่ใช่หรือ"

เป็นดังที่มู่เหยาพูด

ซวีซงหลิงยิ้มและพยักหน้า

"ใช่แล้ว อย่างน้อยก็ได้เริ่มต้นก้าวแรกแล้ว"

งานชุมนุมกวีกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว มู่เหยาจึงคิดจะกลับจวน

แต่ทว่า เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกชิวหรงขวางเอาไว้

จากนั้นเสียงที่เก็บกลั้นความเดือดดาลไว้ก็ดังขึ้นมา “อาหน่วน! เจ้าเป็นอะไรไป”

เมื่อได้เห็นว่าเป็นหลันชิวเหิง ดวงตาของนางไม่ได้มีแววประหลาดใจแม้แต่น้อย

มู่เหยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ท่านลุงรอง มีเรื่องอันใดอีกเล่า”

“ท่านพี่พระชายา ขอโทษด้วย ข้าเพียงแค่บอกเรื่องของฉางกูกูเมื่อสักครู่กับท่านพ่อบุญธรรม ข้าไม่รู้ว่า…”

ชิวหรงทำท่าทางน่าสงสารเสียจนผู้ที่ไม่รู้เรื่องเห็นเข้าคงคิดว่ามู่เหยาเป็นคนทำผิดอะไรเข้า

“แล้ว...คำกล่าวของท่านลุงรองเมื่อครู่ หมายความว่าอย่างไร”