ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 94

เห็นได้ชัดว่าเรียกลู่จื้อมาเพื่อเยาะเย้ยเขา!

ลู่จื้อหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวสลับขาว ถูกพูดจนหน้าชา ไม่มีเเม้เเต่คำถาม ก็รีบเดินลงจากโรงเตี๊ยมด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ในขณะที่เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากห้องส่วนตัวยังคงก้องอยู่ในหู เขาก็เดินไปถึงจวนสกุลมู่โดยไม่รู้ตัว

ก็เห็นป้ายจวนสกุลมู่ที่เคยดูหม่นหมอง ถูกปลดลง เเล้วเเทนด้วยป้ายสกุลใหม่ที่ประดับด้วยอักษรทองคำ

ลายพู่กันนี้…เหมือนฝีพระหัตถ์ของฉู่อ๋อง?

ขณะที่ลู่จื้อกำลังเหม่อลอย ก็เห็นเงาร่างงามสง่าก้าวออกมาจากจวน

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ลู่จื้อรู้สึกผิดจนไม่กล้าเจอหน้าผู้คน เขารีบซ่อนตัวอยู่ตรงตรอกหัวมุม เเล้วแอบมองเงาร่างนั้น

มู่เหยาไม่ใช่ไม่เห็นลู่จื้อ เพียงเเต่นางไม่ได้ใส่ใจ

นางยืนอยู่หน้าจวนจงซู่โหว ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองป้ายที่เเขวนอยู่ มุมปากก็ยกยิ้มขึ้น

“ลุงหวัง จัดการให้มีการเเจกข้าวต้มหน้าจวนจงซู่โหวเป็นเวลาห้าวัน ถือเป็นการร่วมยินดี”

ลุงหวังตอบรับด้วยรอยยิ้ม ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

จากนั้นจึงพาเหล่าคนรับใช้เข้าไปจัดการในจวน

ส่วนหนิงจู๋กลับเต็มไปด้วยความยินดี เอียงคอถามว่า “คุณหนูได้เป็นจวิ้นจู่เเล้ว จะเชิญบรรดาตระกูลต่างๆในเมืองหลวงมาจัดงานเลี้ยงดีหรือไม่เจ้าคะ”

หลังจากมู่เหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็พยักหน้า

“เรื่องนี้ไม่รีบ”

นางได้รับเเต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่ จวนสกุลมู่ก็ได้เป็นจวนโหว

ควรจะเชิญทุกบ้านมาเป็นเเขก จะได้ไม่มีใครตำหนิ

เมื่อเห็นป้ายเเขวนเรียบร้อย มู่เหยายกเท้าขึ้นพาหนิงจู๋กลับไป ก็พลันได้ยินเสียงตะโกนอย่างร้อนรนจากด้านหลัง

“คุณหนูมู่!”

นางเลิกคิ้ว เเล้วหันหลังไป

มู่เหยายืนอยู่บนขั้นบันได จ้องมองร่างที่ยืนอยู่ล่างขั้นบันได “ที่เเท้คือคุณชายใหญ่ลู่”

น้ำเสียงที่แปลกแยก และแววตาที่เย็นชา ทำให้มือของลู่จื้อที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำเเน่น

จู่ ๆ เขาก็เริ่มคิดถึงมู่เหยาคนเดิม ที่ตอนนั้นเคยมีเเต่เขาอยู่เต็มหัวใจ

“ยินดีด้วยนะคุณหนูมู่”

เห็นว่าเขามาเพียงเพื่อพูดประโยคนี้ มู่เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณชายใหญ่ลู่วันหลังก็เรียกข้าว่ามู่จวิ้นจู่ จะได้ไม่มีใครเอาข้าไปข้องเกี่ยวกับท่านอีก ให้คนรำคาญใจ”

ทิ้งคำพูดนี้ไว้ มู่เหยาหันหลังก้าวเข้าไปในจวนโดยไม่หันกลับมา

เมื่อประตูค่อยๆปิดลง ก็กั้นสายตาของลู่จื้อไว้

ยามค่ำคืนมาเยือน ผู้คนบนถนนมีน้อย

เเต่ทุกคนก็มองมายังร่างที่ยืนอยู่หน้าจวนสกุลมู่อย่างอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็มีทั้งรังเกียจเเละเย้ยหยัน ไม่มีใครรู้สึกเสียดายเลย

ลู่จื้อไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเท่าไร หลังจากลมเย็นพัดมา เขาก็ก้มหน้า เดินไปทางจวนสกุลลู่อย่างคนไร้วิญญาณ

เรื่องราวในอดีตกับมู่เหยา เวียนว่ายอยู่ในสมองไม่ขาดสาย ทุกครั้งที่ภาพเเววตาของมู่เหยาที่เคยมองมาที่เขาก่อนหน้านี้ฉายขึ้นมา ความเสียใจก็เพิ่มขึ้นอีกส่วน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน