ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 96

มู่เหยาเม้มริมฝีปาก หันหลังเเละเดินออกจากห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นดังนั้น หนิงจู๋ก็รีบตามไปทันที

เมื่อเห็นคุณหนูที่มีสีหน้าเคร่งขรึม นางอดใจเต้นไม่ได้

เมื่อกลับมาถึงภายในห้อง จู่ๆมู่เหยาก็หยุดเดินกระทันหัน เเล้วหันขวับกลับไปมองหนิงจู๋ด้วยสายตาที่หนิงจู๋ไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นคือความจริงจัง!

“หนิงจู๋ ข้าถามเจ้า หลังข้าฟื้นจากอาการหมดสติในตอนนั้น ข้าลืมอะไรไปหรือไม่”

หนิงจู๋อึ้งไปเล็กน้อย เเววตาฉายแววตื่นตระหนก

ซึ่งถูกมู่เหยาที่จ้องมองอยู่จับได้ทันที!

“ไม่…ไม่มีเจ้าค่ะคุณหนู…”

หนิงจู๋ตอบตะกุกตะกัก กำลังจะหาข้ออ้างหนีไป

ก็ถูกคนจับเเขนไว้เเน่น!

“หนิงจู๋ เจ้าอยู่ข้างกายข้ามาตั้งเเต่เด็ก ถ้าเจ้ามีอะไรปกปิดไม่บอก ข้าถือว่าเป็นการทรยศ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

เสียงที่เย็นชาและเคร่งขรึมทำให้ใบหน้าของหนิงจู๋ซีดเผือดลงไปอีก

มู่เหยาปล่อยมือ หันไปนั่งบนเก้าอี้ รัศมีรอบตัวน่าเกรงขาม

ทว่าไม่ได้พูดอะไรอีก

หนิงจู๋รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร นางทรุดตัวลงกับพื้นทันที!

“คุณหนู บ่าว บ่าวไม่ทราบจริงๆเจ้าค่ะ”

มู่เหยาทิ้งถ้วยชาอย่างเเรง เเสร้งทำเป็นโกรธ “ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าจะสืบหาเอง!”

หนิงจู๋เงยหน้าขึ้นมาทันที นางรู้ว่าคุณหนูบ้านตัวเองไม่เคยพูดเท็จ

หลังจากหลับตาลงอย่างจำนนเเล้ว นางก็พูดช้าๆว่า “คุณหนู ตอนนั้นคุณหนูหมดสติไปสองครั้ง ครั้งที่สองที่หมดสติไป เป็นเพราะคุณหนูเห็นพี่สะใภ้ใหญ่เสียชีวิตต่อหน้าคุณหนูเจ้าค่ะ”

เห็นกับตาตัวเอง?

มู่เหยานึกถึงความฝันในคืนนั้นขึ้นมาทันที มือของนางสั่นไม่หยุด

เเสดงว่า สิ่งที่นางฝันไปเป็นเรื่องจริงทั้งหมด

เเต่ทำไมนางถึงจำไม่ได้เลยสักนิด และยังรู้สึกว่า…ท่านอาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ?

“เพราะอะไรข้าถึงจำไม่ได้”

เสียงของมู่เหยาสั่นเครือ นางพยายามลุกขึ้นไปใกล้หนิงจู๋ เเต่ขาทั้งคู่กลับอ่อนเเรงทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าหนิงจู๋

หนิงจู๋ตกใจรีบเอื้อมมือไปประคอง “คุณหนู!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน