ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 97

เเต่คำพูดที่หนิงจู๋เพิ่งพูดไปนั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของนาง ทำให้จิตใจของนางสับสนวุ่นวาย

“คุณหนู เวลาไม่เช้าเเล่ว วันนี้พักผ่อนเเต่เนิ่นๆดีไหมเจ้าคะ พรุ่งนี้ต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนสกุลลู่อีก”

หนิงจู๋กลัวว่ามู่เหยาจะคิดมากเกินไป จนทำให้ร่างกายไม่สบายอีก จึงเอ่ยปากเตือน

“ก็ดี จุดธูปหอมเถอะ”

ช่วงนี้เนื่องจากป่วย มู่เหยาจึงหยุดการจุดธูปหอมก่อนนอน และฝันร้ายไปหลายครั้ง

วันนี้ได้รู้เรื่องราวเหล่านี้อีก จึงไม่อาจไม่จุดได้เลย

กลิ่นธูปไม้ไผ่อบอวลไปทั่วห้อง มู่เหยาที่ตอนเเรกใจร้อนก็ค่อยๆหลับไปพร้อมกับกลิ่นหอม

หนิงจู๋ไม่ห่างไปไหน พิงอยู่ข้างเตียงและหลับไปแบบนั้น

หน้าประตู ชิงอู้เเละชิงอิ่งเฝ้ายาม คอยสังเกตุรอบลานบ้านอย่างระมัดระวัง เพื่อป้องกันคนร้าย!

โชคดีที่ได้นอนหลับสบายตลอดคืน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เมื่อมู่เหยาตื่นขึ้นก็รู้สึกสดชื่นไปทั้งตัว ไม่มีฝันร้ายอีก ความคิดที่วุ่นวายในหัวก็ลดลงไปบ้าง

เหลืออีกหลายชั่วโมงก่อนถึงงานเลี้ยง วันนี้มู่เหยาเปลี่ยนจากชุดที่เรียบง่ายตามปกติ มาสวมชุดกระโปรงสีเเดงเพลิง เเม้เเต่เสื้อคลุมตัวนอกก็เป็นลายปักดอกหอมหมื่นลี้บนพื้นสีเเดง

นางดูสง่างามเป็นพิเศษ เเต่ไม่ขาดความมีชีวิตชีวา

“คุณหนู ได้เวลาเเล้วเจ้าค่ะ”

ชิงอู้เตือนจากด้านนอก

มู่เหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เเล้วยังคงสวมหยกอุ่นที่คอ

ทันทีที่ก้าวออกจากประตู ก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วง มู่เหยาเงยหน้าขึ้นดึงเสื้อคลุมให้กระชับโดยไม่รู้ตัว เเล้วขึ้นรถม้าโดยมีหนิงจู๋ช่วยประคอง

“ช่วงไม่กี่วันมานี้ มีเรื่องอะไรใหญ่โตให้เมืองหลวงบ้างไหม”

นางถามเบาๆพลางพลิกหน้าหนังสือไปอีกหน้าเรื่อยๆ

“ถ้าจะว่าเรื่องใหญ่ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ไทเฮาเหนียงเหนียงจะเสด็จกลับเมืองหลวงพร้อมกับองค์หญิงซูหรงในอีกเจ็ดวันข้างหน้านี้เจ้าค่ะ”

ไทเฮากลับเมืองหลวง?

แววตาของมู่เหยาฉายเเววประหลาดใจ นางปิดหนังสือในมือลง “ไทเฮาไม่ได้ตรัสว่าจะทรงบำเพ็ญเพียรในทางพุทธ ไม่เสด็จกลับเมืองหลวงเหรอ”

ไทเฮาพระองค์นี้ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่ง เดิมทีเป็นเพียงนางกำนัลในวัง เเต่กลับสามารถสนับสนุนฮ่องเต้ในปัจจุบันให้ขึ้นสู่ราชบัลลังก์ได้ หลังจากนั้นก็ได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนมากมาย

ทว่าไม่ทราบด้วยเหตุผลใด เมื่อหลายปีก่อนจู่ๆต้องการไปบำเพ็ญเพียรทางพุทธอย่างกระทันหัน

ฮ่องเต้พยายามทูลทัดทานหลายครั้ง เเต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนพระทัยผู้อาวุโสท่านนี้ได้ สุดท้ายก็ได้เเต่ให้คนสร้างวัดใหม่และให้เจ้าอาวาสดูแลเป็นอย่างดี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน