ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 98

นางเชิญมาในวันนี้ล้วนเป็นบุตรสาวภรรยาเอกและบุตรสาวอนุจากตระกูลดัง หลิ่วซีอินเป็นแค่อนุต่ำต้อยไม่ควรปรากฏตัวต่อสาธารณะ มีสิทธิ์อะไรมาร่วมงานเลี้ยง

มันเป็นการตบหน้านางไม่ใช่หรือ!

“เจ้านั่งก่อน ข้าจะไปไล่คน”

เห็นนางจะลุกไปไล่คน มู่เหยากวาดตามองเงาร่างที่เดินมาทางนี้ พลันยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของจางจิ้งหรู เพื่อบอกให้นางนั่งลง

อีกฝ่ายชะงัก หลังจากรู้ว่านางติดจะทำอะไร ก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นและนั่งลง

หลิ่วซีอินเห็นว่าจางจิ้งหรูมองไม่เห็นนาง ก็ยิ่งลำพองใจ

แต่พอเห็นเงาร่างที่นั่งอยู่ข้างจางจิ้งหรู ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที

มู่เหยานังสารเลวนั่นแต่งตัวโอ้อวดขนาดนี้ คิดจะยั่วยวนพี่จื้อของนางอีกสินะ!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลิ่วซีอินไม่สนอาการเจ็บฝ่าเท้า ทำหน้าบึ้ง และสาวเท้าเข้าไปตรงหน้าทั้งสองคน

“คารวะนายหญิง”

หลิ่วซีอินเหมือนตั้งใจแยกทั้งสองคนไม่ออก นางโค้งคำนับมู่เหยา

การกระทำนี้ทำให้ในลานเงียบลงทันที ทุกคนต่างมองไปทางจางจิ้งหรูโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นสีหน้าของจางจิ้งหรูมืดมนลง ก็รู้ว่าวันนี้มีละครดี ๆ ให้ดูแล้ว

“ดูเหมือนหลายวันนี้อนุหลิ่วจะโดนขังไว้ในจวน ขังจนเป็นโรคตา ฮูหยินใหญ่ลู่ต้องเชิญหมอดี ๆ มาตรวจดูแล้ว”

มู่เหยาหัวเราะเบา ๆ วางถ้วยชาลงบนโต๊ะเล็กด้านข้างอย่างช้า ๆ ใบหน้าไม่มีอารมณ์ใด ๆ เลย

“อ้า!”

หลิ่วซีอินส่งเสียงตกใจออกมา และคุกเข่าลงข้าง ๆ มู่เหยา อย่างลนลาน “เป็นความผิดของข้าเอง ข้าตาลาย คิดว่าคนใส่ชุดสีแดงในวันนี้คือนายหญิง มู่จวิ้นจู่อภัยให้ข้าด้วย”

แต่ละคำพูด ล้วนอยากสร้างเรื่องให้นางกับจางจิ้งหรู

มู่เหยาหน้าตายังยิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มไม่ถึงดวงตา ถึงขั้นทำให้คนรู้สึกหนาวเย็น

“วันนี้ข้าเจอเรื่องมงคล อีกอย่างชุดของข้าเป็นสีแดงชมพู ของฮูหยินใหญ่ลู่ต่างหากที่เป็นสีแดง โดดเด่นเช่นนี้ อนุหลิ่วยังจำผิดอีกหรือ?”

แม้ชุดของทั้งสองจะดูเหมือนเป็นสีเดียวกัน แต่ขณะนี้ทั้งสองนั่งด้วยกัน

ความแตกต่างจึงชัดเจน ขอแค่ตาไม่บอด ต้องแยกออกอย่างแน่นอน

หลิ่วซีอินมีเจตนาอะไรกันนะ?

“ฮูหยินใหญ่ลู่ จวนลู่ของพวกท่านมีกฎระเบียบอย่างไรกันแน่ อนุต่ำต้อยถึงได้กล้ามาร่วมงานเลี้ยง?”

ผู้พูดคือหวังรั่วเมิ่งบุตรสาวภรรยาเอกแห่งตระกูลหวังซึ่งไม่ลงรอยกับจางจิ้งหรูมาแต่ไหนแต่ไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน