ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 134

หรงฉี่ตัวแข็งทื่อ เขาก้มมองเชือกแส้ที่อยู่บนร่างกายของเขาด้วยสีหน้าอันซีดเผือด

เขากล่าวขึ้นอย่างยากลำบากว่า “พวกเจ้า……กล้า….หรงเยี่ย….ข้า….ไม่มีทาง…..ปล่อยเจ้า……”

ไป๋ชิงหลิงหยิบขวดยาออกมาจากห้วงมิติเวลา นางบีบที่ปากของหรงฉี่ แล้วพยายามกรอกลงไป:“ท่านอ๋อง ท่านวางใจ ค่ำคืนนี้ท่านสามารถระบายอารมณ์ออกมาได้อย่างเต็มที่ แต่ไม่ใช่ระบายบนตัวข้านะ ข้าจะส่งท่านไปสถานที่หนึ่ง”

“อือ!”หรงฉี่ดิ้นรน

แต่โดยพื้นฐานแล้วใช้แรงไม่ได้เลย

และสิ่งที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิงสรรพคุณมันพอกันกับกู่จื่อฮวนที่ทำให้เกิดภาพลวงตาจิตวิปลาส

จุดของความเก่งกาจคือหลังจากเสร็จภารกิจยาที่อยู่ในร่างกายของเขาจะไหลออกมาเป็นน้ำกาม หมอหลวงไม่สามารถตรวจสอบยานี้เจอได้

หรงเยี่ยคว้าเชือกแส้ที่อยู่บนร่างกายเขา ทำให้เขาลุกขึ้น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งโอวเอวไป๋ชิงหลิง ทันใดนั้นได้ลอยออกไปจากหน้าต่างด้านหลัง

องครักษ์ลับจวนอ๋อง เห็นเพียงบานหน้าต่างมีลมพัดผ่าน

จากนั้นก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวผิดปกติอะไร

เมื่อหรงเยี่ยพาไป๋ชิงหลิงออกมาจากจวนท่านอ๋องต้วนแล้ว ก็ได้เอาหรงฉี่มอบแก่อิงซากับอิงอู๋

เมื่อบอกแผนการของไป๋ชิงหลิงทั้งหมดแล้ว ก็ได้สั่งอิงซาจุดไฟเผาที่จวนท่านอ๋องต้วน

อิงซากับอิงอู๋กระตุกมุมปากพร้อมกัน

ท่านอ๋องต้วนผู้นี้น่าสงสารเสียจริง เกรงว่าจะต้องสูญสิ้นตั๋วเงินซ่อมแซมจวนแล้ว

เวลานี้ ไป๋ชิงหลิงถูกทิ้งไปบนรถม้า หรงเยี่ยตามเข้ามา กดคร่อมนางไว้ใต้ร่างอย่างดุดัน และนิ้วมือไล้สัมผัสผ่านใบหน้าของนาง

นางรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่นางยังมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ

“สามารถเอารถม้าให้ข้ายืมได้หรือไม่”ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไม่แข็งกล่าวอย่างวันปกติ

มือทั้งสองข้างกอบกุมที่ชุดของเขาแน่น กล่าวอ้อนวอนว่า“ให้ข้ายืมใช้ รอข้ากลับมาก็คืนให้ท่าน ชีวิตคนสำคัญดุจฟ้า”

เขาคิ้วขมวด กล่าวขึ้นด้วยความหงุดหงิดว่า“จะไปที่ไหนหรือ?”

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ท่านเอารถม้าให้ข้ายืม ก่อนฟ้าสางข้าจะกลับมา”

“ไปที่ไหนหรือ?”

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า :“หมู่บ้านจางซู่”

“เจ้าจะไปทำอะไรที่นั่น?”หรงเยี่ยลุกขึ้นทันที แล้วแหวกชุดนางออก

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าบริเวณหน้าอกเย็นวาบ ด้วยสัญชาตญาณเลยเอามือโอบร่างกายของตนเองไว้ กล่าวด้วยความตกใจว่า“ท่านอ๋องหรง ท่านจะให้ข้ายืมหรือไม่ หากไม่ให้ยืมก็ปล่อยข้า ข้าจะกลับไปจวนติ้งเป่ยโหวหาท่านพ่อข้า”

“เจ้าหายไปกี่วัน หรงฉี่จอมโง่เขลานั่นมันแตะต้องเจ้าตรงไหน”

ไป๋ชิงหลิงได้ยินคำนี้ มีปฏิกิริยาตอบสนองมาทันที

เขาต้องการตรวจร่างกายนาง

“ไม่ ท่านอย่าแตะต้องข้านะ”

มือของหรงเยี่ยสัมผัสถึงกางเกงในของนางแล้ว ไป๋ชิงหลิงรีบหวีดร้องขึ้น ส่วนมือรีบกดข้อมือเขาไว้ จากนั้นกล่าวอธิบายขึ้นว่า “เขายังไม่มีโอกาสแตะต้องข้า ท่านก็มาแล้ว ก่อนหน้าพวกเขาขังข้าไว้ในคุก โดยพื้นฐานแล้วไร้หนทางวิธีการที่จะเข้าใกล้ตัวข้า ก็โชคดีที่ท่านมาทันเวลา ยาพิษของข้าล้วนใช้ในคุก”

“จริงหรือ?”

“จริงๆๆๆๆๆ!”นางตกใจจนรีบพยักหน้า น้ำตาคลอเล็กน้อย

แต่เขาไม่ได้ปล่อยนาง

มือที่อยู่บนชุดของนาง ออกแรงฉีกกระชากชุดขาดสะบั้น

“ แคว่ก!”

“อา ——”

“หรงเยี่ย ท่านมันคนบ้านั่นชุดของข้า…..”

“ชุด เขาเคยสัมผัส!”

ชุดบนตัวของนางถูกเขาฉีกขาดย่อยยับ จนไม่สามารถสวมใส่ได้อีกแล้ว

ไป๋ชิงหลิงขดตัว กัดริมฝีปากแน่น มองชายที่อยู่ด้านบนด้วยความเดือดดาล เวลานี้ ชุดคลุมตัวใหญ่ตัวหนึ่งได้ยัดเข้ามาในอ้อมแขนนาง “ใส่ของข้าก่อน”

“ข้าไม่ใส่!”นางหยิบชุดของเขาขึ้นมา และฟาดไปบนหน้าของเขาอย่างแรง

จากนั้นลุกขึ้น เดินออกไปด้านนอก