ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 183

"แล้วถ้าข้าใช้ยาพิษควบคุมเขาล่ะ?" ไป๋ชิงหลิงหยิบยาพิษสีแดงออกมาจากห้วงมิติเวลา

นายกองเฉิงขมวดคิ้วอีกครั้ง ยกมือขึ้นโบก ทหารเสนารักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขารีบหยิบยาจากมือของไป๋ชิงหลิงแล้วดมอย่างระมัดระวัง"มันเป็น...ยาลูกกลอนที่มีพิษร้ายแรงและมีสรรพคุณทางยาที่รุนแรง"

"ให้เขากินลงไป"นายกองเฉิงพูด

ทหารเสนารักษ์รีบเดินมาอยู่ตรงหน้าเสิ่นหรูเหลียนจากนั้นจึงบีบปากเขาแล้วยัดยาลงไป

เสิ่นหรูเหลียนกลืนมันอย่างให้ความร่วมมือ ทหารเสนารักษ์ตรวจภายในช่องปากเขาอย่างละเอียดอีกครั้งจึงเดินกลับไปหานายกองเฉิงแล้วรายงานว่า"แม่ทัพเสิ่นกินยาพิษลงไปแล้วขอรับ"

นายกองเฉิงพูด"ข้าขอให้พระชายาฮุ่ยนำยาแก้พิษออกมาด้วย"

หลังจากพูดจบ นายกองเฉิงได้ทหารหญิงหลายคนให้ค้นตัว

พวกเขาพบขวดยาสองขวดจากตัวไป๋ชิงหลิง แล้วนำไปให้ทหารเสนารักษ์ตรวจเพื่อพิสูจน์ ทหารเสนารักษ์ยืนยันว่ายาสองขวดนี้เป็นยาแก้พิษ นายกองเฉิงวางใจแล้วจึงพาเสิ่นหรูเหลียนเข้าเมืองไปด้วยกัน

เขานำกองทหารไปด้วยครึ่งหนึ่ง ส่วนทหารที่เหลือก็ให้อยู่นอกเมือง

หนึ่งคือขัดขวางท่านอ๋องหรง สองคือเพื่อป้องกันไม่ให้ท่านอ๋องหรงหลบหนีออกจากเมืองไป

นี่เป็นทางตันสำหรับหรงเยี่ย ท่านอ๋องฮุ่ยได้คิดไว้อย่างรอบคอบแล้ว

ยังไม่รุ่งสาง ชาวเมืองยังไม่รู้ว่าภายในวังกำลังเกิดวิกฤต พวกเขาต่างกำลังนอนหลับฝันอยู่

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเข้าเมืองมากับกองทัพขนาดใหญ่แล้ว นางก็มองไปที่เสิ่นหรูเหลียน

นายกองเฉิงนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ เขาได้แยกนางออกจากเสิ่นหรูเหลียน

นายกองเฉิงคนนี้ พอมาถึงก็ขอนางกับเสิ่นหรูเหลียน คงคิดว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว นางไม่ได้ติดตามเขา หลังจากเหตุการณ์นี้นางจะไปหากองทัพที่ใกล้ที่สุดในหมู่บ้านเส้าหยางอย่างแน่นอน

จิ้งจอกเฒ่า

ในเวลานี้ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเสิ่นหรูเหลียน

เขาล้มลงกับพื้น ขดตัวและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

ทหารที่คุมตัวเสิ่นหรูเหลียนพูดว่า"นายกองเฉิง พิษของแม่ทัพเสิ่นออกฤทธิ์แล้ว"

"ทหารเสนารักษ์ ไปดูซิ"

"ขอรับ"ทหารเสนารักษ์เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะที่เขาย่อตัวลง เสิ่นหรูเหลียนก็ดึงดาบของทหารคนนั้นออกมาและตัดหลอดลมของทหารเสนารักษ์อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

เมื่อทหารเสนารักษ์ล้มลง สถานการณ์ก็เข้าสู่ช่วงการต่อสู้อย่างรวดเร็ว ทหารที่อยู่รอบๆก็รีบปิดล้อมเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ก่อนที่จะถูกล้อมรอบอย่างสมบูรณ์เสิ่นหรูเหลียนก็รีบวิ่งไปที่ไป๋ชิงหลิง

เมื่อเขามาถึงตรงหน้านาง เขาก็จับแขนของไป๋ชิงหลิงและพูดเสียงเบาว่า"วิ่งเร็ว ข้าจะอยู่ข้างหลัง"

เขาผลักนางเข้าไปในตรอก

ไป๋ชิงหลิงถอยหลังไปสองสามก้าว เห็นเสิ่นหรูเหลียนตัดหัวศัตรูด้วยความเร็วปานสายฟ้า จากนั้นก็วิ่งหนีโดยไม่หันกลับมามอง

นางต้องจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อที่เสิ่นหรูเหลียนจะได้หนีไปเร็วกว่านี้ มิฉะนั้นเมื่อทหารของนายกองเฉิงโจมตีตอบโต้กลับมา เสิ่นหรูเหลียนจะถูกฝูงชนรุมล้อม ถึงเวลานั้นถึงมีปีกก็บินไปไม่รอด

นางไม่กล้าที่จะหยุด นางรีบวิ่งไปหลายร้อยเมตรในลมหายใจเดียว เดินผ่านตรอกซอยแล้วตรอกซอยเล่าโดยที่ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รู้แค่ว่าต้องวิ่งเท่านั้น

แต่ในขณะที่นางกำลังจะเลี้ยวเข้าตรอกอีกตรอกหนึ่ง จู่ๆก็มีร่างสีม่วงเข้มก็กระโดดออกมาแล้วอุ้มนางไว้บนบ่าของเขา

แล้วจู่ๆไป๋ชิงหลิงก็กรีดร้อง

นางรู้สึกเวียนหัวและเมื่อนางถูกวางลงบนพื้นนางก็อาเจียนออกมาแล้ว

นางเกลียดการถูกอุ้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อนางอ้วกจนท้องเกร็ง จู่ๆก็มีถุงน้ำยื่นมา ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง และหันศีรษะไปมองข้างหลัง

ร่างที่คุ้นเคยก็ยืนอยู่ข้างหลังนาง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นหรงเยี่ย นางทั้งตื่นเต้นและประหลาดใจ

หลังจากนั้นนางก็โผเข้ากอดเขา.....

ตัวของหรงเยี่ยแข็งทื่อ มือของเขาที่ถือถุงน้ำลอยอยู่กลางอากาศ เขามองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา แล้วยกมือขึ้นกอดนางแน่น.....

นี่เป็นครั้งแรกที่นางเริ่มกอดเขาก่อน