ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 234

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างทันที มือของนางออกแรงกดไปที่หน้าอกของเขาและกระซิบว่า "ลุกขึ้นสิ"

แต่ชายหนุ่มไม่เพียงแต่ไม่ลุกขึ้นเท่านั้น แต่ยังแย่ลง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนที่ทั้งสองกำลังยื้อกันอยู่ ก็เกิดเรื่องชวนอึดอัดใจขึ้น

เมื่อมองไปที่ใบหน้างองุ้มของเขา นางก็หัวเราะคิกคัก

หรงเยี่ยกดแขนของนางอย่างแรง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เมื่อกี้มันไม่นับ"

“ข้าไม่รู้อะไรเลย เจ้าอย่ากังวล ข้าจะไม่บอกใคร”

“ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ซะ...เจ้ายังหัวเราะอยู่เลย!” เขาจิ้มมาที่ร่างของนาง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกจั๊กจี้ ดังนั้นนางจึงร้องขอความเมตตา"ข้าผิดไปแล้ว หรงเยี่ย"

นางเรียกเขาเบาๆ และเมื่อเขาไม่สนใจ นางก็ผลักเขาออกไป แล้วกอดเสื้อผ้าไว้แล้ววิ่งไปหลังโต๊ะน้ำชา และหัวเราะอีกครั้ง "ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะจริงๆ"

ใครจะรู้ว่าเมื่อ อ๋องหรงสัมผัสผู้หญิงเขาจะเรออกมา

นี่อาจเป็นเงามิดในจิตใจที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว

เมื่อหรงเยี่ยเห็นนางมองมาอย่างขบขัน ใบหน้าที่หล่อเหลาของหรงเยี่ยก็ตึงเครียด"ไป๋ชิงหลิง สิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ไม่นับ เจ้ากล้าดียังไงมาล้อข้าน่ะ"

พูดจบก็ลุกจากเตียงไป

ไป๋ชิงหลิงรีบไปที่ประตู ยื่นมือไปที่ร่างของเขา "ข้ากำลังจะเปิดประตูพอดี ชิงจูอยู่ข้างนอก ถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่จะถูกจ้องมอง ข้ารีบออกไปได้"

"ไป๋ ชิง หลิง!"

"ไม่เป็นไร ท่านอ๋อง โปรดใจเย็นๆก่อน ข้าเชื่อว่าครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุ"

“เจ้ากลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้”

ประตูเปิดออกพร้อมกับ "ปัง" และไป๋ชิงวิ่งออกจากห้องราวกับกำลังหลบหนี จากนั้นก็รีบปิดประตู

ชิงจู๋ที่ยืนอยู่นอกประตู มองนางด้วยความประหลาดใจ: "แม่นาง เจ้าทำอะไรในห้องน่ะ"

"ฮิฮิ ข้าไม่ได้ทำอะไร ข้าก็แค่... ทดลองยาซักหน่อยน่ะ" ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองไปที่ห้องอย่างพอใจ

นางนึกออกว่าใบหน้าของชายคนนั้นบูดบึ้งขนาดไหน คงอยากจะฆ่าเขาเลย อันตรายมาก... นางวิ่งเร็ว

"ไปกันเถอะ ไปดูผู้บาดเจ็บกัน" นางปรับผ้าคลุมหน้า ตรวจสอบให้แน่ใจว่าผ้าคลุมไม่หลุด และตาม ชิงจู๋ไปที่บ้านไม้อีกหลัง

ผู้บาดเจ็บที่ชิงจู๋นำกลับมาไม่ใช่ชุดแรก

ภูมิประเทศของหุบเขาเซียนไหลมีความซับซ้อน และนางไม่เคยกังวลเลยว่าการนำผู้บาดเจ็บเหล่านี้มาที่หุบเขาเพื่อรับการรักษา จะทำให้นางต้องพบเรื่องลำบากใจ

เมื่อส่งพวกเขาออกไปในภายหลัง จากนั้นเปลี่ยนป่าดอกท้อด้านนอก ก็จะไม่มีใครสามารถหาทางเข้าหุบเขาเซียนไหลได้

กว่าจะเสร็จงานก็มืดแล้ว

เมื่อเห็นว่านางไม่เคลื่อนไหว จื่ออีรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อถือเสื้อคลุมแต่งงานที่อยู่ในมือของเด็กทั้งสองและพูดว่า "แม่นาง หม่อมฉันจะช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำให้เท่านดูสดชื่น ฝ่าบาท โปรดรอสักครู่ "

“อืม!” หรงเยี่ยพยักหน้าเป็นการตอบรับ แต่สายตาของเขาจับจ้องมองตามร่างของเนาง มองดูนางเดินเข้าไปในห้องอื่น

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในห้อง นางก็รู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่

"จื่ออีหยิกข้าที" นางจับมือของจื่ออี และวางไว้บนใบหน้าของนาง

จื่ออีรีบถอยกลับและพูดด้วยรอยยิ้ม "หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ ถ้าท่านเจ็บ ท่านอ๋องคงจะตัดมือหม่อมฉันออก แล้วหม่อมฉันจะรับใช้พระชายาได้อย่างไรในอนาคต"

“พระชายาที่ไหนกัน ดวงชะตายังไม่ทันเปิดเผย” ไป๋ชิงหลิงยิ่งหน้าแดงมากขึ้น ร่างกายของนางสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจของนางเต้นรัวและไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

นางคิดว่าหรงเยี่ยเพิ่งสัญญาด้วยวาจาว่าจะแต่งงานกับนางที่นี่ แต่นางไม่คาดคิดว่าในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เขาก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

จื่อยี่กดนางให้นั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง: "ดวงชะตาเป็นคู่อยู่แล้ว ตราบใดที่แม่นางววาดอีกคู่ มันก็จะเป็นคู่"

"แต่..." ไป๋ชิงหลิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์: "แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว มันไม่ทันแล้ว"

"เรื่องนี้ไว้ใจหม่อมฉันได้เลย" จื่ออี ยิ้มแล้วเริ่มหวีผมและแต่งหน้าให้นางอย่างรวดเร็ว กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

นางสวมชุดแต่งงาน ยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และให้จื่ออีดูแลเสื้อผ้าของนาง

จื่ออีกล่าวว่า: "แม่นาง นี่เป็นเพียงวิธีเดียวในตอนนี้ ท่านอ๋องวางแผนที่จะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อีกครั้งหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง"