ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 243

นางสนมหรงร้องไห้ใต้อ้อมกอดเขาว่า "ฝ่าบาท ฝ่าบาท...หม่อมฉัน...หม่อมฉันไม่สามารถเข้ารับใช้ท่านแล้ว...แค๊ก แค๊ก แค๊ก..."

หลังจากที่นางสนมหรงไออย่างรุนแรงสองสามครั้ง นางก็เป็นลมในอ้อมแขนของจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาอุ้มเธอขึ้นและเดินออกจากตำหนักฮุ้ยหนิง อย่างรวดเร็ว

ขุนนางทุกคนในห้องโถงก็ออกจากตำหนักฮุ้ยหนิงอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงไทเฮาหลวนอี่ และ เนี่ยเสี่ยวชิงที่อยู่ในตำหนัก

หลวนอี๋ คุกเข่าและเดินไปด้านหน้าของไทเฮาคว้าเสื้อผ้าของ ไทเฮาทั้งน้ำตาและพูดว่า "เสด็จย่า ท่านต้องช่วยท่านพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ดนะเพคะ"

ไทเฮาหันหน้าออกไปแล้วไม่พูดอะไรอีก

"หลวนอี๋รู้ว่าท่านโกรธมาก ท่านโกระที่เสด็จแม่จับพี่เสี่ยวชิง แต่ถ้าเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดจากเธอคนเดียว ท่านพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ดจะเป้นแลลนี้ได้อย่างไร อิงเหลียนรู้ความจริงทุกอย่าง ท่านให้นางเข้ามาเล่าให้ท่านว่านางคนนี้เคยอะไรไว้ในห้าปีก่อน” หลวนอี๋ ร้องไห้

ไทเฮามงไปที่อวี่อัน

อวี่อันพยักหน้าอย่างทนไม่ได้: "ไทเฮา เรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ฟังดูน่าจะดีกว่า"

ไทเฮาวางมือไว้บนหลังมือหลวนอี๋ และตบเบาๆ สองสามครั้ง: "ให้นางเข้ามา"

อวี่อันไปเรียกอิงเหลียน

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อิงเหลียนก็คุกเข่าลงต่อหน้าไทเฮาและกล่าวหาว่าเนี่ยเสี่ยวชิงเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

เช่นเรื่่องสำหรับความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอเอง เธอได้วางยาชูกำลังให้ท่านอ๋องหรงซึ่งทำให้ทักษะของท่านอ๋งหรงถอยกลับ 30% หลังจากใช้เวลาทั้งคืนกับ ไป่ชิงหลิงแล้ว เขาก็ถูกลอบสังหารและเกือบตายด้วยลูกศรสองดอกในตัวของเขา

นี่เป็นเรื่องจริง!

อีกอย่างหนึ่งเนี่ยเสี่ยวชิงได้ ไล่ล่าและฆ่าไป๋ชิงหลิง ขโมยลูกของไป๋ชิงหลิง และให้ยาพิษแปดชนิดแก่เด็ก ซึ่งเกือบทำให้เด็กเสียชีวิต!

นี่คืออาชญากรรมที่ ท่านอ๋องหรง สร้างขึ้นเพื่อกล่าวหาเธอ...

หลังจากที่ไทเฮาฟังจบ มือทั้งสองข้างก็สั่นอย่างรุนแรง...

เนี่ยเสี่ยวชิง ส่ายหัวของเธออย่างแรงเพื่อปฏิเสธ แต่ปากของเธอถูกปิดด้วยผ้าไม่สามารถแก้ตัวได้

ไทเฮาดูนางอย่างโศกเศร้า ในที่สุด ความหวังอันน้อยนิดนั้นก็มอดไหม้เหมือนตะเกียงน้ำมันมอดดับลง!

หลวนอี๋ มองไปที่มือที่สั่นเทาของเธอ ยกมือขึ้นเพื่อรับมันไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงสำลักว่า: "เสด็จย่า นางคนนี้หลอกลวงท่าน เธอจะทำสิ่งบ้าๆบอๆเพื่อที่จะได้แต่งงานกับพี่เจ็ด"

ไทเฮาร้องไห้แล้วมองไปที่เธอ ค่อยๆ ดึงมือออกมา และทรงยืนขึ้นด้วยความงุนงง

อวี่อัน ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอ

เธอพูดอย่างมีอารมณ์

หรงเยี่ยรู้ว่าเธอทุกข์ใจมากเกินไป เขาจึงปล่อยให้เธอเฆี่ยนตีและดุเขาเพื่อระบาย

เมื่อเธอกำลังจะระบาย เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้งและกอดเธอไว้แน่น

ไป๋ชิงหลิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยความกลัว และถามอย่างอ่อนแรงว่า: "ท่านให้พวกเขาปล่อยท่านไป ท่านไม่มีความผิด จะมาอยู่ที่นี้ทำไม"

“ใครบอกว่าข้าไม่มีความผิด” ใบหน้าหล่อเหลาของหรงเยี่ยกดแนบหน้าผากของเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “ข้าเกือบบีบคอนางสนมหรงให้ตายต่อหน้าท่านพ่อของข้า”

“อะไรนะ?” ไป๋ชิงหลิงเบิกตากว้างและเงยหน้าขึ้นมองเขา

เขาพยักหน้าและพูดอย่างจริงจังว่า: "เป็นความจริง ข้าเกือบจะบีบคอพระสนมของจักรพรรดิจนตาย แต่ตอนนี้ท่านพ่อของข้าต้องการฆ่าข้า ข้าออกไปไม่ได้ ข้าได้แต่อยู่ที่นี่กับเจ้า"

“ท่าน...ท่านบ้าไปแล้ว!” เธอทุบหน้าอกเขาอีกครั้งด้วยกำปั้น จากนั้นวางมือบนหน้าอกของเขา กัดฟันและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “คุณอย่าทำแบบนี้ก็ได้ใจนางสนมหรงแล้วสิ”

“แล้วข้าจะดูเจ้าเข้ามาและถูกทรมานได้อย่างไร” หรงเยี่ยจับมือเธอ กอดเอวของเธอ และพูดเบา ๆ : “ในเมื่อปัญหากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้มันใหญ่ขึ้น รอดก้รอดไปพร้อมกัน ตายก็ตายพร้อมกัน และถูกตัดหัวพร้อมกัน!"

“แล้วเด็กๆล่ะ?”

“ถ้าข้าตายกองทัพเหยี่ยวดำ จะพาเด็กทั้งสองกลับไปที่หุบเขาเซียนไหล ดังนั้นปล่อยให้ข้าเห็นแก่ตัวหน่อย ข้าจะทนดูผู้หญิงของข้าต้องทนทุกข์ทรมานและตกนรกคนเดียวไม่ได้!”