ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 335

คนอื่นไม่รู้ว่าใครเป็นคนลงมือกันแน่ แต่คนที่เกี่ยวข้องเสิ่นโหรวเม่ยรู้ดีว่า ตอนนี้นางอ่อนแอมากกว่าใคร ดังนั้นนางจึงมักจะใช้เรื่องการแท้งบุตร เพื่อปฏิเสธการพิจารณาคดีต่อหน้ามวลชน

แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น

เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ว่าใครก็อย่าคิดว่าจะจบลงง่าย ๆ

วันรุ่งขึ้น ตอนเช้าตรู่ ไป๋ชิงหลิงรีบไปหาเว่ยซือเฉิงก่อนเขาเข้าประชุมราชสำนัก ไปที่จวนชุ่นเทียนเพื่อร้องทุกข์ ！

เว่ยซือเฉิงรู้สึกปวดหัว เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิง

“พระชายาหรง เรื่องต่าง ๆ มีความคืบหน้าแล้ว วันนี้ข้าน้อยกำลังจะไปจวนของอ๋องเฉินเพื่อหาอ๋องเฉิน วันนี้ท่าน……”

“ใต้เท้า ข้ามีเรื่องคับข้องใจ และข้าหวังว่าใต้เท้าจะตัดสินได้” ไป๋ชิงหลิงยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เว่ยซือเฉิง โดยไม่พูดอะไรมาก

เปลือกตาของเว่ยซือเฉิงกระตุกสองสามครั้ง และหลังจากเชิญไป๋ชิงหลิงเข้ามาในห้องโถง เขาก็เปลี่ยนเป็นชุดประจำราชสำนักและเข้าพระราชวังอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขาจะมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของไป๋ชิงหลิงอยู่แล้ว แต่ก็เกี่ยวข้องกับพระชายาอีกคนหนึ่ง เขายุติธรรมและเป็นกลาง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเรื่องแบบนี้ และเขารู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกฮ่องเต้

เพราะเมื่อขึ้นศาลแล้ว นั่นก็เท่ากับเป็นการประกาศให้โลกรู้ว่าองค์ชายไม่ลงรอยกัน

ราชวงศ์ก็ไม่เต็มใจที่จะเผยแพร่เรื่องอื้อฉาวในตระกูลอย่างแน่นอน

แน่นอน ไม่เพียงแต่เว่ยซือเฉิงเข้ามาในวังเท่านั้น แต่ยังรวมถึงอ๋องเฉินด้วย

เขาคิดเรื่องนี้ทั้งคืน และในที่สุดก็ตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาอยู่ในราชสำนักพอดี และอ๋องเฉิน “พุ่ง” เข้าไปในตำหนักเฉียนชิงทันที และไม่เห็นเว่ยซือเฉิงยืนอยู่ข้าง ๆ ดังนั้นเขาจึงน้ำตาซึมร้องพูดว่า “เสด็จพ่อ พระองค์ต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกนะเพคะ”

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วแน่น จ้องมองอ๋องเฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

บุตรชายของเขาร้องไห้ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาเขา เขามีแววแล้ว

เว่ยซือเฉิงลูบเคราอย่างเขินอาย ก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ และเก็บเงียบสิ่งที่เขากำลังจะพูดออกมา

สีหน้าจักรพรรดิเหยาดูไม่พอใจ “ออกไปก่อน”

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันพูดจบก็จะออกไป เพราะในโลกนี้นอกจากเสด็จพ่อแล้วไม่มีใครสามารถควบคุมพี่เจ็ดได้ พี่เจ็ดลุ่มหลงมาก จนยอมให้พี่สะใภ้เจ็ดผลักเม่ยเอ๋อร์ลงจากชั้นสองของหอเป่าซิน！”

อะไรนะ !

ทันใดนั้นปากกาในมือของจักรพรรดิเหยาก็หล่น“ตุบ” ลงไป……

จากนั้นพระองค์ก็จ้องมองอ๋องเฉินด้วยสีหน้าตกตะลึง

ในตำหนักเฉียนชิงนี้ ยังมีข้าราชการอีกหลายคน

หวู่กั๋วกง ท่านผู้เฒ่าเสิ่น เสิ่นหรูเหลียน เว่ยซือเฉิน และข้าราชการบางส่วน

จักรพรรดิเหยากำลังคิดว่า ทำไมเขาตอนนั้นไม่ยัดเอาเจ้าแปดกลับเข้าไปในครรภ์มารดา ทำไมถึงงี่เง่าตาบอดอย่างนี้

อ๋องเฉินไม่สนใจ เขาในสายตาเขามีเพียงภรรยาของเขาเท่านั้น

ในขณะนี้ เขาปาดน้ำตาอีกครั้งและพูดว่า “เม่ยเอ๋อร์ตกลงมาจากชั้นสองและแท้งลูก”

ทั้งท่านผู้เฒ่าเสิ่นและเสิ่นหรูเหลียนทั้งสองล้วนตกตะลึง ทั้งคู่หันหน้าไปมองอ๋องเฉินพร้อมกัน โดยเฉพาะเฒ่าเสิ่นหลังจากได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสิ่นโหรวเม่ย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“พระชายาเฉินนางได้รับบาดเจ็บไหมเพคะ” ท่านผู้เฒ่าเสิ่นถามด้วยความเป็นห่วง จนลืมไปว่ามาที่ตำหนักเฉียนชิงด้วยเรื่องสำคัญ