ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 35

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นหรงเยี่ยยืนอยู่ตรงหน้า ร่างกายของนางสั่นสะท้าน และจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เร่าร้อน

ผู้ที่อยู่ข้างหลังของหรงเยี่ยคือใต้เท้าเว่ยจากที่ว่าการท้องถิ่น เขากล่าวอย่างนอบน้อม "ที่นี่ขอรับ ท่านอ๋องหรง"

"ยังไม่ถอยไปอีก" หรงเยี่ยกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ

ไป๋ชิงหลิงได้สติขึ้นมาและรีบผลักประตูอีกฝั่งหนึ่ง

หรงเยี่ยสั่งให้ใต้เท้าเว่ยน้ำกำลังทหารเข้าไปยังภายในเรือนก่อน โดยมีทหารองครักษ์อินทรีดำติดตามไปข้างหลังอย่างใกล้ชิด และหรงเยี่ยเดินเข้าไปในเรือนเป็นคนสุดท้าย

เขาเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างกายของไป๋ชิงหลิง และดวงตาคู่นั้นจับจ้องแต่นางโดยไม่ละสายตาไปไหน

ไป๋ชิงหลิงฝืนก้มศีรษะและทำความเคารพเขาด้วยความลำบากใจ

หรงเยี่ยหันไปทางอื่นโดยไม่สนใจนาง

เมื่อฮูหยินอาวุโสเห็นเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการและรวมไปถึงทหารองครักษ์อินทรีดำ ราวกับเห็นเทวดามาโปรด ภายใต้การประคองของเหล่าคนใช้ ฮูหยินอาวุโสได้เดินมาถึงหน้าเรือนและคุกเข่าลง "ท่านอ๋องหรงเพคะ ท่านมาได้ทันเวลามากเลยเพคะ มีคนชั่วบุกเข้ามายังจวนติ้งเป่ยโหว ท่านรีบจับนางไปเลยเพคะ"

ไป๋จิ่นรู้สึกตกใจเมื่อเห็นท่านอ๋องหรงในตอนแรก จากนั้นได้ยินที่ฮูหยินอาวุโสพูด นางจึงเดินออกไปหน้าเรือนและกล่าวว่า "ท่านอ๋องหรงมาได้จังหวะพอดีเลย ข้าเพิ่งจะกลับมาถึงจวนติ้งเป่ยโหวยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เรือนฉืออวี้ก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น บุคคลนี้คือลูกสาวบุญธรรมที่ท่านพ่อรับเลี้ยง ท่านจัดการจับนางออกไปก็พอ ส่วนเรื่องอื่นนั้น ข้าจะเป็นคนอธิบายกับติ้งเป่ยโหวเอง"

นางคิดว่า ต่อให้ไป๋ชิงหลิงจะเป็นหมอหญิงข้างกายของท่านอ๋องหรง ทว่าท่านอ๋องหรงคงไม่กล้าหักหน้าพี่สะใภ้อย่างนาง และให้ท้ายคนนอกคนหนึ่ง

อีกอย่าง นางเป็นเพียงหญิงสาวต่ำต้อยคนหนึ่งที่ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ใดๆ

ปกป้องหญิงสาวธรรมดาๆ คนหนึ่ง นับว่าเป็นเรื่องไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

อย่างไรก็ตาม......

นางรู้สึกหวาดกลัวอยู่ครู่หนึ่ง ทว่านางนึกได้ว่าเด็กคนนั้นถูกขังอยู่ในที่ลับ ไป๋จิ่นจึงแอบถอนหายใจ......

ตราบใดที่ไม่สามารถหาประตูลับนั้นเจอ พวกเขาไม่มีทางเข้าไปได้

เมื่อหาเด็กคนนั้นไม่เจอ ไป๋เจาเสวี่ยก็ทำอะไรนางไม่ได้

"คนทั้งคน ไม่มีทางรอดพ้นสายตาไปได้ ข้าได้ปิดทางเข้าออกทั้งหมดเอาไว้แล้ว ลูกของข้าจะต้องอยู่ในจวนอย่างแน่นอน เพียงแค่ต้องค้นหาอย่างตั้งใจ จะต้องหาเจออย่างแน่นอน หากหาลูกของข้าเจอก็จะรู้ได้ว่าใครเป็นคนลักพาตัวเขามา ยังมีคนใช้อีกสองคนที่คอยติดตามลูกของข้า และตอนนี้พวกนางก็สายไปด้วยเช่นกัน" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

เมื่อฮูหยินอาวุโสได้ยินก็แสดงสีหน้าดุร้ายและตะโกนออกไป "เหตุใดต้องเชื่อคำพูดของเจ้า บอกว่ารื้อค้นก็สามารถรื้อค้นได้เลยอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหนกัน"

"ท่านย่า ข้าคิดว่าปล่อยให้ใต้เท้าเว่ยทำการค้นหาเถอะเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรท่านอ๋องหรงก็อยู่ที่นี่ หากไม่พบเด็ก จวนติ้งเป่ยโหวของเราก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ ถึงตอนนั้นค่อยลงโทษนางก็ยังไม่สาย จะได้ไม่ทำให้คนนอกเข้าใจผิดคิดว่าข้าเป็นคนลักพาตัวลูกของนางมาจริง"

ไป๋จิ่นมีความมั่นใจอย่างมาก และเชื่อว่าคนของท่านอ๋องหรงและเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการไม่มีทางค้นไปถึงที่นั่นได้ และประจวบเหมาะกับที่นางสามารถใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการกำจัดไป๋ชิงหลิงได้อย่างเปิดเผย