ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 35

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นหรงเยี่ยยืนอยู่ตรงหน้า ร่างกายของนางสั่นสะท้าน และจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เร่าร้อน

ผู้ที่อยู่ข้างหลังของหรงเยี่ยคือใต้เท้าเว่ยจากที่ว่าการท้องถิ่น เขากล่าวอย่างนอบน้อม "ที่นี่ขอรับ ท่านอ๋องหรง"

"ยังไม่ถอยไปอีก" หรงเยี่ยกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ

ไป๋ชิงหลิงได้สติขึ้นมาและรีบผลักประตูอีกฝั่งหนึ่ง

หรงเยี่ยสั่งให้ใต้เท้าเว่ยน้ำกำลังทหารเข้าไปยังภายในเรือนก่อน โดยมีทหารองครักษ์อินทรีดำติดตามไปข้างหลังอย่างใกล้ชิด และหรงเยี่ยเดินเข้าไปในเรือนเป็นคนสุดท้าย

เขาเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างกายของไป๋ชิงหลิง และดวงตาคู่นั้นจับจ้องแต่นางโดยไม่ละสายตาไปไหน

ไป๋ชิงหลิงฝืนก้มศีรษะและทำความเคารพเขาด้วยความลำบากใจ

หรงเยี่ยหันไปทางอื่นโดยไม่สนใจนาง

เมื่อฮูหยินอาวุโสเห็นเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการและรวมไปถึงทหารองครักษ์อินทรีดำ ราวกับเห็นเทวดามาโปรด ภายใต้การประคองของเหล่าคนใช้ ฮูหยินอาวุโสได้เดินมาถึงหน้าเรือนและคุกเข่าลง "ท่านอ๋องหรงเพคะ ท่านมาได้ทันเวลามากเลยเพคะ มีคนชั่วบุกเข้ามายังจวนติ้งเป่ยโหว ท่านรีบจับนางไปเลยเพคะ"

ไป๋จิ่นรู้สึกตกใจเมื่อเห็นท่านอ๋องหรงในตอนแรก จากนั้นได้ยินที่ฮูหยินอาวุโสพูด นางจึงเดินออกไปหน้าเรือนและกล่าวว่า "ท่านอ๋องหรงมาได้จังหวะพอดีเลย ข้าเพิ่งจะกลับมาถึงจวนติ้งเป่ยโหวยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เรือนฉืออวี้ก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น บุคคลนี้คือลูกสาวบุญธรรมที่ท่านพ่อรับเลี้ยง ท่านจัดการจับนางออกไปก็พอ ส่วนเรื่องอื่นนั้น ข้าจะเป็นคนอธิบายกับติ้งเป่ยโหวเอง"

นางคิดว่า ต่อให้ไป๋ชิงหลิงจะเป็นหมอหญิงข้างกายของท่านอ๋องหรง ทว่าท่านอ๋องหรงคงไม่กล้าหักหน้าพี่สะใภ้อย่างนาง และให้ท้ายคนนอกคนหนึ่ง

อีกอย่าง นางเป็นเพียงหญิงสาวต่ำต้อยคนหนึ่งที่ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ใดๆ

ปกป้องหญิงสาวธรรมดาๆ คนหนึ่ง นับว่าเป็นเรื่องไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

อย่างไรก็ตาม......