ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 357

“เรื่องนี้ต้องมีการหารือกันในระยะยาว” หลังจากจักรพรรดิเหยาพูดจบ เขาก็ไม่ต้องการพูดอีกต่อไป

ไป๋ชิงหลิงเองก็ไม่รีบร้อน “เพคะ อย่างไรแล้วนี่เป็นเรื่องใหญ่”

“ถ้าฮ่องเต้สามารถฝึกฝนหมอหญิงที่โดดเด่นแบบหมอเจาเสวี่ยนี้ เช่นนั้นมันจะเป็นพรของแคว้นเรา” ทันใดนั้นไทเฮาก็พูดขึ้น

จักรพรรดิเหยาผงะเล็กน้อย เหลือบมองไทเฮาและตรัสด้วยรอยยิ้ม “สิ่งที่เสด็จแม่ตรัสก็ใช่ ข้าเองก็หวังว่าจะมีคนเช่นนางมากขึ้น เพื่อให้ทักษะการรักษานี้สืบทอดตลอดไป”

ไทเฮามองไปที่ไป๋ชิงหลิง ด้วยใบหน้าที่ใจดี

อ๋องเฉินและพระชายาเฉินเข้ามา หลังจากทำความเคารพผู้อาวุโสแล้ว พวกเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ถัดจากไป๋ชิงหลิง

ไทเฮาเหลือบมองที่เสิ่นโหรวเม่ยอย่างไม่แยแส จากนั้นก็มองไปทางอื่น

ในเวลานี้ เสียงหัวเราะของไป๋ชงเซิงดังมาจากข้างนอก และมีว่าวสองตัวบินอยู่บนท้องฟ้าสีคราม ตัวหนึ่งเป็นผีเสื้อและอีกตัวหนึ่งเป็นนกอินทรี

เมื่อหลงจิ่งหลินเห็นว่าวทั้งสองอยู่บนท้องฟ้า เขาก็ลุกขึ้นทันทีและพูดว่า “เสด็จแม่ ข้าจะออกไปหาเสด็จพ่อกับน้องสาว ”

“ข้ก็จะไป ข้าก็จะไปด้วย” หลวนอี๋ยืนขึ้น ดึงหรงจิ่งหลินและวิ่งออกจากกระโจม

มีสนามหญ้าอยู่ข้างนอก และมีสตรีผู้สูงศักดิ์มากมายกำลังเล่นสนุกสนาน

หลังจากที่หลวนอี๋และหรงจิ่งหลินวิ่งไปข้างกายไป๋ชงเซิน พวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว

เหล่าองค์ชายที่อยู่ในกระโจมก็ออกไปไปทีละคน และไปที่คอกม้าเพื่อเลือกม้า หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มผู้เล่นแข่งม้าตีคลีก็เพิ่มขึ้นมาอีกกลุ่มหนึ่ง และเหล่าองค์ชายก็อยู่ในนั้น

ฟางกงกงเข้ามาทูลว่า “ฝ่าบาท องค์ชายหลายพระองค์จะเสด็จไปทรงแข่งม้าตีคลีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ออกไปดูเถอะ” จักรพรรดิเหยาลุกขึ้น และพาฮองเฮาอู่ออกจากที่ประทับไปด้วยกัน

ไป๋ชิงหลิงรอให้ทุกคนออกไปหมดแล้ว ถึงลุกขึ้นเดินออกมา ในเวลานี้ เสียงของหวู่ซือหลิงก็ดังมาจากข้างกาย “น้องเจ็ด ไม่ได้เจอกันสองเดือน เจ้าผู้ผอมลงนะ”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และหันไปมองร่างสีฟ้าอ่อนข้างกายนาง

สีฟ้า !

นางหันศีรษะไปมองเสื้อผ้าที่หวู่ซือหลิงสวมใส่ในวันนี้โดยไม่รู้ตัว สีฟ้าลายดอกแดฟโฟดิล

ด้วยการปรากฏตัวของเสิ่นโหรวเม่ยในตอนนั้น ตอนนี้ไป๋ชิงหลิง ระวังคนที่สวมชุดสีฟ้า โดยเฉพาะเด็กที่อยู่ต่อหน้านางซึ่งครั้งหนึ่งเคยต้องการใช้นางเพื่อกลั่นแกล้งทำร้ายพระชายารองหวู่

จะเห็นได้ว่าใจนางกำลังพยายามต่อสู้

นางไม่สนใจหวู่ซือหลิง เพียงแค่มองนาง แล้วรีบเดินออกจากกระโจมไปอย่างรวดเร็ว

หวู่ซือหลิงจ้องมองที่ด้านหลังของนาง มีร่องรอยความเย็นชาอยู่ในตาของนาง

ได้ยินมาว่านางทะเลาะกับพระชายาเฉินอย่างไม่เป็นที่พอใจเมื่อเร็ว ๆ นี้ และบังเอิญให้นางมีโอกาสลงมือพอดี

ถ้าสุนัขกัดสุนัข เช่นนั้นก็ปล่อยให้สุนัขกัดให้แย่ลงอีกหน่อยแล้วกัน

นางจงใจชะลอฝีเท้า และถามสาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง？”

“พระชายาโปรดวางใจเพคะ ทุกอย่างถูกจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว”

“อืม！” หวู่ซือหลิงพยักหน้า และเดินตามรอยเท้าของกองทหารไปที่สนามแข่งม้าตีคลี

ผู้แข่งม้าตีคลีถูกแบ่งออกเป็นสองทีม อ๋องเฉินและอ๋องหรงก็กลายเป็นคู่แข่งกัน

ในหมู่พวกเขา อ๋องหรงและอ๋องต้วนติดตามทีมของอ๋องเฉิน

แต่ทันใดนั้นนั้นแส้สีดำพุ่งออกไปบนท้องฟ้า และคว้าเอวของเฉิน ในขณะที่ที่เกือกม้าพุ่งลงมา อ๋องเฉินก็ถูกแส้สีดำพยุงตัวลอยขึ้นไป

“ปัง” เกือกม้าพุ่งลงกับพื้น

และจุดที่ม้าก้าวเท้าลงไป จมลงเป็นหลุมลึกสองหลุม

อ๋องเฉินถูกเจ้าของแส้เหวี่ยงออกจากสนามแข่งม้าตีคลี

อ๋องหรงเจ้าของแส้ กลับถูกฝูงม้าที่สูญเสียการควบคุมล้อมเอาไว้

ม้าตัวหนึ่งพุ่งมาจากด้านหลังของเขา ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งปิดปากของนางโดยไม่รู้ตัว และจ้องมองหรงเยี่ยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

หรงจิ่งหลินร้องตะโกนด้วยความกังวล “เสด็จพ่อ”

“รีบไปช่วยอ๋องหรงเร็ว ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ” จักรพรรดิเหยากลั้นใจ และยืดคอเพื่อเรียก

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเพิ่งเข้ามาในสนาม

กลุ่มของม้าที่พิโรษนั้น ถูกหรงเยี่ยใช้ใบมีดเลือดก่อน และตกลงไปที่คอกม้า

ฝูงม้าที่สูญเสียการควบคุมนั้นได้รับการควบคุมแล้ว และผู้คนที่อยู่นอกคอก ซึ่งให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหว ก็ถอนหายใจยาวเช่นกัน

ผู้คนที่ถูกม้าเหวี่ยงออกมา ค่อนข้างดูยุ่งเหยิง แม้แต่หรงเยี่ยซึ่งนั่งอยู่บนหลังม้า ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงผมที่ยุ่งเหยิงได้

ไป๋ชิงหลิงเอามือปิดปาก ผลักประตูรั้วสนามแข่งม้าตีคลีให้เปิดออก แล้ววิ่งไปหาหรงเยี่ยอย่างรวดเร็ว

สิ่งเดียวที่นางคิดไว้ในตอนนี้คือหรงเยี่ยจะปลอดภัยหรือไม่ และนางไม่สามารถเก็บกดอารมณ์ใด ๆ ไว้ได้อีกแล้ว……