ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 383

“พาทั้งสองคนไปที่ถนนโดยไม่ได้รับความยินยอมจากข้า ก่อนอื่นเจ้าควรคิดว่าเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้กับเสด็จพ่อเสด็จแม่อย่างไรเมื่อเจ้ากลับเข้าวัง” หรงเยี่ยพูดอย่างจริงจังด้วยใบหน้าเย็นชา

หลวนอี๋หน้ามุ่ยและมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความรู้สึกผิด

ไป๋ชงเซิงวิ่งเหยาะๆ ทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงเยว่ กอดเอวหรงเยว่แล้วพูดว่า "ท่านพ่อ ท่านกังวลเรื่องท่านแม่หรือไม่"

หรงเยี่ยสูดลมหายใจหนักๆทางจมูก มองลงไปที่ร่างเล็กๆ ในอ้อมแขน ยกมือขึ้นแล้ววางบนหัวของเซิงเออร์เบาๆ

ไป๋ชงเซิงโอบแขนของเขา ส่วนเขาก็กอดเด็กน้อยไว้บนตักของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำและนุ่มนวล"ถ้าเจ้ากลัวมากก็ร้องออกมาเถอะ"

“ข้าไม่กลัว” ไป๋ชงเซิงซบตัวอยู่ในอ้อมแขนของหรงเยี่ย มองดูไป๋ชิงหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆ “เมื่อตอนที่ข้าเห็นท่านแม่ถูกขังอยู่ในกรง หัวใจของข้าหวาดหลัวจนแทบจะกระดอนออกมา ท่านแม่น่ะ พื่อปกป้องข้ากับเสด็จป้า นางถึงกับยอมให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย ข้ากลัวมากในตอนนั้น ข้าเอาแต่ร้องหาเสด็จพ่อ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะช่วยท่านแม่ได้!"

อืม……

หรงเยี่ยตกตะลึง

ความโกรธที่สะสมอยู่ในใจส่วนใหญ่ก็มลายหายไป

เขาเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง รู้สึกเหมือนมีหนามติดอยู่ในคอของเขาและพูดว่า"ไปกันเถอะ กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวก่อน"

“ทำไมถึงต้องกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวด้วย?” ไป๋ชงเซิงถามอย่างงงงวย “ท่านไม่ต้องการท่านแม่แล้วหรือ?”

"ไม่ใช่"

"แล้วทำไมเราถึงต้องกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวด้วย" ไป๋ชงเซิงรู้สึกว่านี่ไม่ค่อยปกติ

ติ้งเป่ยโหวที่ยืนอยู่ข้างหลังหรงเยี่ยอย่างเงียบๆ ก็รู้สึกถึงสิ่งไม่ปกติเช่นกัน

หรงเยี่ยใช้นิ้วที่เรียวยาวสางผมที่ยุ่งเหยิงของไป๋ชานเชิงเบาๆ และพูดว่า "ข้าสัญญากับเสด็จแม่ของเจ้าว่าจะพานางกลับไปที่ตระกูลมารดาของนางในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ข้าส่งน้องชายของเจ้าไปที่จวนติ้งเป่ยโหวแล้ว เขาจะรอเราอยู่ในจวนติ้งเป่ยโหว"

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นเล็กน้อย และมีอารมณ์ที่หลากหลายพวยพุ่งอยู่ในใจของนาง...

เขามองเข้าไปในดวงตาของนางและพูดกับเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน"ดูว่าเสด็จแม่ของเจ้าอยากกลับจวนเมื่อใด แล้วค่อยกลับไปด้วยกัน"

หลังจากพูด หรงเยี่ยก็กอดไป๋ชงเชิง หันหลังกลับและไปที่รถม้า

เมื่อเห็นท่าทีของหรง เย่ติ้งเป่ยโหวก็เดินไปหาไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้ากังวล "เจาเสวี่ย ท่านอ๋อง..."

“ข้ารู้ เขาโกรธที่ข้าไม่บอกเขาเกี่ยวกับข้อความนั้น”

"กังวลมากขึ้นแล้ว"ติ้งเป่ยโหวกล่าว

หลวนอี๋เข้ามากอดแขนของ ไป๋ชิงหลิงและพูดว่า "พี่สะใภ้เจ็ด ไม่ต้องกังวล พี่ เจ็ดเกลี้ยกล่อมได้ง่าย"

“องค์หญิง ท่านควรกลับวังไปก่อน”

ทันทีที่นางได้ยินว่า "กลับวัง" สีหน้าของหลวนอี๋ก็บูดบึ้ง

ไป๋ชิงหลิงจัดแจงหาคนพาหลวนอี้กลับไปที่วัง และนางก็ขึ้นรถม้าของหรงเยี่ยและกลับไปที่จวนติงเป่ยโหว

ระหว่างทาง หรงเยี่ยยังคงอุ้มไป๋ชงเชิงไว้ในอ้อมแขนของเขา และยังคงไม่พูดกับไป๋ชิงหลิง

เมื่อพวกเขามาถึงจวนติ้งเป่ยโหว กลุ่มหมอหลวงก็กำลังรออยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหวและจักรพรรดิเหยาและฮองเฮาก็รออยู่ข้างนอกแล้ว