ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 401

ทันทีที่ได้ยินยายเสิ่นก็รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร

“ในเมื่อไม่ฟังก็ไม่ต้องกลับมาที่ตระกูลเสิ่นแล้ว อาฝู๋”

แม่นมฝู๋เดินไปข้างหน้า

ยายเสิ่นกล่าวว่า "ไปเรียกนายท่านใหญ่และนายผู้เฒ่ามา จากนั้นไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่ หลังจากฮูหยินกลับมา เจ้าก็ไปเรียกนางมาที่เรือนของข้าด้วย"

"เจ้าค่ะ!" แม่นมฝู๋หันหลังและจากไป

สามชั่วโมงต่อมา ตระกูลอู๋กลับมาที่เรือนหลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ

คนรับใช้ในเรือนของนางรีบก้าวไปข้างหน้าและรายงานนางหวู่: "ฮูหยินใหญ่ แม่นมฝู๋มาที่ถึงนี่แล้ว"

นางอู๋ตกใจและถามด้วยความฉงน “นางมาที่นี่ทำไม?”

“แม่นมฝู๋มารอฮูหยินใหญ่ที่นี่กว่าสามชั่วโมงแล้ว หม่อมฉันจะเอาน้ำมาให้ แต่นางไม่ต้องการ และก็ไม่ให้หม่อมฉันออกมาหาฮูหยินใหญ่ข้างนอกด้วย” สาวใช้ตอบตามจริง

นางอู๋ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและเดินเข้าไปในห้องน้ำชา

ตามที่คาดไว้แม่นมฝู๋ยืนอยู่หน้าห้องโถง เมื่อเห็นนางอู๋กลับมาที่เรือน นางก็เดินไปข้างหน้าและทำความเคารพด้วยท่าทางนอบน้อม "หม่อมฉันคารวะฮูหยินใหญ่"

"แม่นมฝู๋ ท่านไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองมากหรอก ท่านเองก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับฮูหยินอาวุโส ในอนาคต เมื่อท่านมาที่เรือนฮูหยินของข้า ก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น เหลียนซิน เจ้ารีบไปเตรียมชาและเตรียมอาหารสิ” นางอู๋กล่าว

แม่นมฝู๋เงยหน้าขึ้นและปฏิเสธอย่างสุภาพ "หม่อมฉันมาที่นี่ก็เพื่อส่งข้อความจากฮูหยินอาวุโส หลังจากกลับมาที่เรือนแล้วฮูหยินอาวุโสอยากให้ฮูหยินใหญ่ตามหม่อมฉันไปที่ เรือนฟู้หลิน ฮูหยินอาวุโสมีเรื่องจะพูด ฮูหยินใหญ่ เชิญทางนี้!”

แม่นมฝู๋ทำท่าทาง "เชื้อเชิญ" โดยไม่ให้นางอู๋ปฏิเสธ...

นางอู๋รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย และไปที่เรือนของฮูหยินอาวุโสด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

เมื่อนางมาถึงเรือน นางก็พบว่าสามีของนางและท่านผู้เฒ่าเสิ่น ทั้งคู่ก็อยู่ในเรือนของฮูหยินอาวุโส เช่นเดียวกับเสิ่นหรูเหลียนลูกชายบุญธรรมที่ถูกนางละเลยมาโดยตลอดด้วย

เมื่อนางเห็นว่าเสิ่นหรูเหลียนอยู่ในเรือนด้วย นางก็รู้สึกได้ว่าการที่ฮูหยินอาวุโสเรียกพบนางในวันนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่

ก่อนเข้าไปนางอู๋ก็ทำความเคารพผู้อาวุโสทีละคน

ยายเสิ่นมองนางอย่างเย็นชาและถามว่า "เจ้าทานอาหารเที่ยงหรือยัง?"

นางอู๋ยิ้มและพูดว่า "ข้าทานแล้วเจ้าค่ะท่านแม่"

หลังจากพูดจบยายเสิ่นก็ตบโต๊ะอย่างแรง

นางอู๋ผงะทันที คอของนางหดลงเล็กน้อย และมองไปที่ยายเสิ่นด้วยท่าทางงุนงง

คนในห้องต่างไม่พูดอะไรซักคำ

ยายเสิ่นให้ความสำคัญกับประเพณีของตระกูลมากที่สุด และนางจะไม่ยอมให้บุคคลอันตรายที่สามารถทำลายตระกูลได้ตลอดเวลาอยู่ในตระกูลแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เสิ่นโหรวเม่ยยังเป็นผู้หญิงที่อ๋องหรงกล่าวโจมตีด้วยคำพูดที่รุนแรง

นับตั้งแต่ที่นางประสบอุบัติเหตุในจวนอ๋องหรง ยายเสิ่นก็คิดอย่างแน่วแน่ว่าเสิ่นโหรวเม่ยผู้นี้ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป หากนางก่อให้เกิดภัยพิบัติในอนาคต ตระกูลเสิ่นก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องนาง

ความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่งของนางขึ้นอยู่กับนางเพียงคนเดียว และเมื่อนางได้รับอำนาจตระกูลเสิ่นจะไม่ขอสิ่งใดจากนางทั้งนั้น

ยายเสิ่นจ้องมองไปที่นางอู๋อย่างเย็นชาและพูดว่า "ข้ามีทางเลือกให้เจ้าเลือกสองทาง หนึ่ง เจ้าต้องไม่ก้าวออกจากเรือนโบตั๋นอีก"

นางอู๋สูดลมหายใจลึก "ท่านแม่ต้องการกักบริเวณข้าไว้ในเรือนหรือ?"

"ยังมีทางเลือกที่สองอีกไม่ใช่หรือ?" ยายเสิ่นมองไปที่ นายท่านอาวุโสเสิ่นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "อย่างที่สอง กลับไปที่ตระกูลอู๋ของเจ้าพร้อมกับจดหมายหย่าซะ"

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางอู๋ถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า นายท่านเสิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงนางอู๋ และมองไปที่แม่ของเขา: "ท่านแม่ ข้า..."

"นี่คือการตัดสินใจของข้า อย่างน้อยข้าก็เหลือทางเลือกให้นางถึงสองทาง ขึ้นอยู่กับนางแล้วว่าจะตัดสินใจอยู่ต่อหรือไม่?" ยายเสิ่น ไม่เปิดโอกาสให้นายท่านเสิ่นได้ขอร้อง และตัดความคิดอื่นๆระหว่างนายท่านเสิ่นและนางอู๋ออกไปทั้งหมด

นางอู๋ไม่สามารถกล้ำกลืนความขมขื่นนี้ไว้ได้ และรู้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของเสิ่นโหรวเม่ย นั้นยากลำบากมาก นางไม่ต้องการถูกขังอยู่ในจวนหลังใหญ่หลังนี้ในจวนตระกูลเสิ่น

นางผลักนายท่านเสิ่นออกไปอย่างรุนแรงและคำรามด้วยความโกรธ: "เอาล่ะ ข้าจะออกจากตระกูลเสิ่นและจะไม่ก้าวเข้าประตูจวนตระกูลเสิ่นอีก!