ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 47

ฝ่ามือของหรงฉี่ค้างอยู่ในอากาศ การแสดงออกของสีหน้าของเขากระตุกเล็กน้อย และหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความโกรธที่เดือดพล่าน

เขาแทบเกือบจะกระอักเลือดออกมาต่อหน้าของทุกคน

เหตุใดหรงเยี่ยถึงเป็นคนไร้ยางอายเช่นนี้

แท้ที่จริงแล้วเขาต่างหากที่เป็นคนฆ่าคนราวกับมด ตอนที่แทงดาบไปที่ผู้หญิง เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ แต่กลับมาขอให้เขาสอนเรื่องการตบตีผู้หญิง!

หรงฉี่สะบัดแขนของตัวเองอย่างแรงและตะโกนออกไปด้วยความโกรธ "เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?"

"มาดูเรื่องสนุกน่ะสิ!" หรงเยี่ยมองไปบนฟ้า

เห็นได้ชัดว่าฝนซาลงแล้ว และเมฆสีดำบนท้องฟ้าก็ค่อยๆ จางลง

เขายืนแกว่งแส้ในมือซึ่งอยู่ไม่ไกลจากไป๋ชิงหลิงเท่าไรนัก จากนั้นหัวเราะออกมา "ข้างนอกต่างกำลังร้องเพลงบอกเพลงหนึ่ง ข้ารีบเข้ามาโดยเฉพาะ ไม่รู้ว่ายังพอจะร่วมสนุกได้หรือไม่ เพลงบอกนั้นร้องเช่นนี้!"

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหรงฉี่กระตุกเล็กน้อย

หรงเยี่ยค่อยๆ ท่องออกมา "ท่านอ๋องไม่มีทายาทสืบสกุล พระชายาของเขาลักพาตัวเด็กไปเพื่อแอบอ้างเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาท แต่กลับต้องถูกจับเข้าคุกไปอย่างคาดไม่ถึง......"

หลังจากไป๋ชิงหลิงฟังที่เขาท่องจบก็รู้สึกร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าข่าวลือที่ให้ชิงจู๋แพร่ออกไปได้เผยแพร่ออกไปแล้ว แม้แต่ท่านอ๋องหรงก็ท่องได้

จากนั้นเขากลับท่องต่อไปอีก "พระสนมเอกหรงต้องการปกปิดและโยนความผิดให้กับผู้บริสุทธิ์"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วและแอบพูดออกมา "ข้าไม่ได้เพิ่มประโยคนี้เข้าไป ใครเป็นคนเพิ่ม?"

นางเหลือบมองหรงเยี่ย และพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นในใจ

"ข้าเพียงแค่มาดูว่าเสด็จแม่หรงได้โกรธแค้นผู้บริสุทธิ์คนไหน ที่แท้ก็เป็นแม่ของเด็กคนนั้น" น้ำเสียงของหรงเยี่ยเต็มไปด้วยการดูถูก

ทุกคนต่างดูออกว่าหรงเยี่ยกำลังเยาะเย้ยพระสนมเอกหรงและท่านอ๋องต้วน