ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 510

ลี่ว์อีลุกขึ้นแล้วพาหรงเชินไปที่ห้องด้านข้าง

ทันทีที่หรงเชินออกไป ไทเฮาก็เขกหัวของหลวนอี๋แล้วพูดว่า: “จงจำสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปไว้ เสด็จแม่ของเจ้าจากไปแล้ว และนับจากนี้เป็นต้นไปข้าจะเป็นคนดูแลเจ้า”

“หลานแค่ไม่เข้าใจ!” หลวนี๋ยังคงไม่ยอม

เห็นได้ชัดว่าเสิ่นโหรวเม่ยเป็นตัวปัญหา

และทัศนคติของเสด็จย่าที่มีต่อเสิ่นโหรวเม่ยเมื่อวานนี้ ท่านก็ดูจะขยะแขยงและเกลียดชัง แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนทัศนคติไปอย่างกะทันหันเช่นนี้

แม่นมอวี่อันพูดขึ้นว่า: “องค์หญิง ไทเฮาเพียงใช้ใจแลกใจ หากทุกคนเกลียดพระชายาเฉินเหมือนองค์หญิง พระชายาเฉินก็จะยิ่งต่อต้านมากขึ้น แต่ถ้าหากไทเฮามองทุกอย่างจากมุมมองของอ๋องเชิน และมองทุกสิ่งที่อ๋องเชินชอบ สิ่งนี้จะช่วยให้อ๋องเชินค้นพบความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเขา ดังนั้นเขาจึงหวังว่าโดยธรรมชาติแล้วผู้คนรอบตัวเขาจะปฏิบัติต่อญาติของเขาอย่างดี "

หลวนอี๋ยังคงไม่เข้าใจ

ไทเฮาไม่ได้คาดหวังให้เธอเข้าใจ: "เอาล่ะ ไปอ่านหนังสือกับข้ากันเถอะ"

“อ่านอีกแล้ว?” หลวนอี๋มองลงไปที่ไป๋ชงเซิงแล้วจับมือของไป๋ชงเซิงแล้วพูดว่า เสด็จย่า ข้าต้องช่วยพี่สะใภ้เจ็ดดูแลเซิงเอ๋อร์ ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์ไปไหว้เสด็จพ่อ เซิงเอ๋อร์ไปกันเถอะ เสด็จน้าจะพาเจ้าไปหาเสด็จปู่ของเจ้า"

หลังจากพูดจบ หลวนอี๋ก็อุ้มไปชงเซิงและรีบวิ่งออกจากตำหนักไป

ไทเฮามองดูที่หลังของหลวนอี๋แล้วถอนหายใจเบา ๆ : "กลับกันเถอะ"

ทันทีที่ไทเฮาเดินเข้าไปในห้อง เสิ่นโหรวเม่ยก็ปรากฏตัวช้าๆจากประตูอีกบาน เธอคลุมร่างไว้ครึ่งหนึ่งแล้วมองเข้าไปในลานด้านในโดยมีแสงอันเยือกเย็นส่องเข้ามาในดวงตาของเธอ แล้วพูดกับตัวเองว่า: นังแก อวดดีมาก!

ประตูดังเอี๊ยดและไป๋ชิงหลิงก็เดินออกจากห้อง ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็กลับมามีสติและรีบซ่อนอีกครึ่งหนึ่งไว้ด้านหลังประตู

อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของเธอยังคงช้าไปครึ่งจังหวะ

จากหางตาของไป๋ชิงหลิง เธอมองเห็นเงาสีชมพูที่ประตูหลังนั่นแล้ว

เธอหันหน้าไปทางประตูหลังบ้านอย่างกะทันหัน หรี่ตาลงแล้วเดินช้าๆ ไปทางนั้น

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็จากไปทันทีตามทางที่เธอมา และไป๋ชิงหลิงก็เดินตามหลังเธอไปอย่างใกล้ชิด หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็เดินออกจากเรือนหลินไป

เสิ่นโหรวเหม่ยหยุด หันกลับมามองเธอแล้วพูดว่า "ไป๋เจาเสวี่ย ทำไมเจ้าถึงตามข้ามา?"

“ข้าอยากถามเจ้ามากกว่าว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ไปยืนอยู่ที่ประตูหลังทำไม” ไป๋ชิงหลิงถามด้วยใบหน้าบูดบึ้ง