ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 510

ลี่ว์อีลุกขึ้นแล้วพาหรงเชินไปที่ห้องด้านข้าง

ทันทีที่หรงเชินออกไป ไทเฮาก็เขกหัวของหลวนอี๋แล้วพูดว่า: “จงจำสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปไว้ เสด็จแม่ของเจ้าจากไปแล้ว และนับจากนี้เป็นต้นไปข้าจะเป็นคนดูแลเจ้า”

“หลานแค่ไม่เข้าใจ!” หลวนี๋ยังคงไม่ยอม

เห็นได้ชัดว่าเสิ่นโหรวเม่ยเป็นตัวปัญหา

และทัศนคติของเสด็จย่าที่มีต่อเสิ่นโหรวเม่ยเมื่อวานนี้ ท่านก็ดูจะขยะแขยงและเกลียดชัง แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนทัศนคติไปอย่างกะทันหันเช่นนี้

แม่นมอวี่อันพูดขึ้นว่า: “องค์หญิง ไทเฮาเพียงใช้ใจแลกใจ หากทุกคนเกลียดพระชายาเฉินเหมือนองค์หญิง พระชายาเฉินก็จะยิ่งต่อต้านมากขึ้น แต่ถ้าหากไทเฮามองทุกอย่างจากมุมมองของอ๋องเชิน และมองทุกสิ่งที่อ๋องเชินชอบ สิ่งนี้จะช่วยให้อ๋องเชินค้นพบความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเขา ดังนั้นเขาจึงหวังว่าโดยธรรมชาติแล้วผู้คนรอบตัวเขาจะปฏิบัติต่อญาติของเขาอย่างดี "

หลวนอี๋ยังคงไม่เข้าใจ

ไทเฮาไม่ได้คาดหวังให้เธอเข้าใจ: "เอาล่ะ ไปอ่านหนังสือกับข้ากันเถอะ"

“อ่านอีกแล้ว?” หลวนอี๋มองลงไปที่ไป๋ชงเซิงแล้วจับมือของไป๋ชงเซิงแล้วพูดว่า เสด็จย่า ข้าต้องช่วยพี่สะใภ้เจ็ดดูแลเซิงเอ๋อร์ ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์ไปไหว้เสด็จพ่อ เซิงเอ๋อร์ไปกันเถอะ เสด็จน้าจะพาเจ้าไปหาเสด็จปู่ของเจ้า"

หลังจากพูดจบ หลวนอี๋ก็อุ้มไปชงเซิงและรีบวิ่งออกจากตำหนักไป

ไทเฮามองดูที่หลังของหลวนอี๋แล้วถอนหายใจเบา ๆ : "กลับกันเถอะ"

ทันทีที่ไทเฮาเดินเข้าไปในห้อง เสิ่นโหรวเม่ยก็ปรากฏตัวช้าๆจากประตูอีกบาน เธอคลุมร่างไว้ครึ่งหนึ่งแล้วมองเข้าไปในลานด้านในโดยมีแสงอันเยือกเย็นส่องเข้ามาในดวงตาของเธอ แล้วพูดกับตัวเองว่า: นังแก อวดดีมาก!

ประตูดังเอี๊ยดและไป๋ชิงหลิงก็เดินออกจากห้อง ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็กลับมามีสติและรีบซ่อนอีกครึ่งหนึ่งไว้ด้านหลังประตู

อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของเธอยังคงช้าไปครึ่งจังหวะ

จากหางตาของไป๋ชิงหลิง เธอมองเห็นเงาสีชมพูที่ประตูหลังนั่นแล้ว

เธอหันหน้าไปทางประตูหลังบ้านอย่างกะทันหัน หรี่ตาลงแล้วเดินช้าๆ ไปทางนั้น

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็จากไปทันทีตามทางที่เธอมา และไป๋ชิงหลิงก็เดินตามหลังเธอไปอย่างใกล้ชิด หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็เดินออกจากเรือนหลินไป

เสิ่นโหรวเหม่ยหยุด หันกลับมามองเธอแล้วพูดว่า "ไป๋เจาเสวี่ย ทำไมเจ้าถึงตามข้ามา?"

“ข้าอยากถามเจ้ามากกว่าว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ไปยืนอยู่ที่ประตูหลังทำไม” ไป๋ชิงหลิงถามด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

ใบหน้าของเสิ่นโหรวเม่ยกระตุกเล็กน้อย ด้วยความโกรธพลุ่งพล่านในดวงตาของเธอ เธอพูดว่า: “ข้าจะทำอะไรได้อีก เจ้าคิดว่าข้าเป็นแบบนี้ยังจะสามารถทำอะไรเจ้าและอ๋องหรงได้งั้นเหรอ?เจ้ากังวลมากกับสิ่งที่ข้าทำกับอ๋องหรง หรือเจ้ากลัวว่าข้าจะแย่งหรงเยี่ยไปจากเจ้างั้นเหรอ? "

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็หรี่ตาลงแล้วถามว่า: “เมื่อวานที่ทะเลดอกไม้เจ้าคุยอะไรกับเขา”

“เขาไม่ได้บอกเจ้าเหรอ?”

“ข้าอยากให้เจ้าพูดอีกครั้งด้วยตัวเอง”

เสิ่นโหรวเม่ย “ฮ่าฮ่า” เธอหัวเราะเบา ๆ สองสามครั้งแล้วเดินไปทางไป๋ชิงหลิงขณะพูด: “ข้าได้ยินอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เจ้าพูดกับอ๋องหรง หลังจากที่เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการแยกทางกับเขา ข้าจึงเข้าไปบอกเขาว่าไป๋เจาเสวี่ยไม่ต้องการเจ้า แต่ข้าต้องการเจ้า แล้วข้ากับอ๋องเฉินก็จะอย่ากัน แล้วข้าจะมาแต่งงานกับเจ้า เป็นอย่างไร ข้า...อันที่จริง ข้ารอเจ้าอยู่ หรงเยี่ย"

"เป๊ยะ!"

หลังจากที่เสิ่นโหรวเม่ยพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

อย่างไรก็ตาม ไป๋ชิงหลิงก็รีบยกมือขึ้นและตบเสิ่นโหรวเม่ยอย่างแรง

เสิ่นโหรวเม่ยสับสน เธอปิดหน้าและเดินโซเซไปสองสามก้าว เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ: "เจ้ากล้าตบข้างั้นเหรอ"

“ข้าตบผู้หญิงหน้าด้านอย่างเจ้า ถ้าเจ้าไปอยู่ในหมู่บ้านศักดินา ในสถานที่เหล่านั้นเจ้าคงโดนขังอยู่ในกรงหมูไปนานแล้ว ในสายตาของพวกเขา... เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าถูกเรียกว่าอะไร? " ไป๋ชิงหลิงชี้ไปที่จมูกของเสิ่นโหรวเม่ยและพูดทีละคำชัดๆ: "โส เภ ณี!"

“เจ้าสิเป็นโสเภณี ไม่อย่างนั้นเจ้าจะท้องก่อนแต่งได้ยังไงล่ะ มันไร้สาระมาก ผู้หญิงเลวที่ท้องก่อนแต่ง กล้าที่จะพูดถึงข้าแบบนี้ต่อหน้าข้าเหรอ”

แต่ไป๋ชิงหลิงหลบอย่างรวดเร็ว และเสิ่นโหรวเม่ยก็กระโจนไปและล้มลงอย่างหวุดหวิด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอสะดุดล้ม ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอด้วย

เสิ่นโหรวเม่ยเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหรงเชินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองดูเธออย่างไม่แสดงออกอะไร

ทันใดนั้นความคับข้องใจในใจเธอก็เพิ่มขึ้น เธอยกมือขึ้นและคว้าเสื้อผ้าของหรงเชินและร้องไห้: “ที่รักของข้า พี่สะใภ้เจ็ด... พี่สะใภ้เจ็ด เธอตบข้า ข้าอยากจะขอโทษนางจริงๆ แต่พี่สะใภ้เจ็ดบอกว่านางจะไม่มีวันให้อภัยข้าไปตลอดชีวิตของเธอ ปฏิเสธที่จะยอมรับคำขอโทษของข้า และยังตบข้าด้วย ... "หน้า!

ก่อนที่จะเอ่ยคำว่า "หน้า" หรงเชินพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวว่า: "ข้าเห็นมันทั้งหมดและได้ยินทุกอย่าง"

เสิ่นโหรวเม่ยแข็งทื่อทันที และมือที่ถือเสื้อผ้าของหรงเสิ่นก็สั่นเทา เงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่เย็นชาของหรงเชิน

เธอปล่อยเสื้อผ้าของหรงเชินโดยไม่รู้ตัวและถอยกลับไป: “ไม่ใช่แบบนั้นนะ ข้ากำลังจะขอโทษพี่สะใภ้เจ็ด”

เสียงของไป๋ชิงหลิงดังขึ้น: ที่แท้เจ้าก็ต้องการขอโทษข้า งั้นบอกข้าสิ ของเพียงเจ้าขอโทษข้า ข้าจะเห็นแกหน้าของน้องแปดอย่างแน่นอน และจะยอมยกโทษให้กับการกระทำของเจ้าเมื่อวานนี้ด้วย! "

“ข้า…” เสิ่นโหรวเม่ยมองไปที่หรงเชินและพูดทั้งน้ำตาว่า: “หรงเชิน ข้าขอโทษ เมื่อวานข้า...”

“เจ้าไม่ได้บอกว่าอยากขอโทษพี่สะใภ้เจ็ดหรอกเหรอ!”