ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 549

คืนนี้ ความกระตือรือร้นของนาง ทำให้เขาประหลาดใจอีกครั้ง

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็กอดนางแน่น วางฝ่ามือไว้บนหลังศีรษะของนาง แล้วถามว่า "พระชายา วันนี้เจ้า... แตกต่างไปมาก"

ไป๋ชิงหลิงกลัวว่าเขาจะเห็นเบาะแสบางอย่าง นางจึงจงใจซุกหน้าไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างเขินอายว่า "เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ?"

"ข้าชอบมันมาก"

"แล้วเจ้าก็ยังมัวพูดอยู่ได้"

"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเอาแบบนี้นะ" เขาจูบเธออย่างหนักบนหน้าผาก

คราวนี้ ไป๋ชิงหลิงหน้าแดงจริง ๆ

นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ จับมือของนางไว้รอบเอวของเขาแน่น และนอนหลับอย่างสงบในอ้อมแขนของเขาจนถึงรุ่งสาง

เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หรงเยี่ยไม่อยู่แล้ว เขาทิ้งข้อความไว้ให้นาง 'พระชายา ข้าจะกลับมาอีกสองวัน รอข้าด้วย!'

เมืองไป๋หูอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง แต่สำหรับจิ่งหลิน การเดินทางระยะสั้นนี้ จะทำให้อาการบาดเจ็บภายในของเขารุนแรงขึ้น

หลังจากทานอาหารเสร็จ ลีว์อีได้มอบกุญแจห้องใหม่ให้กับไป๋ชิงหลิง "พระชายา นี่เป็นสิ่งที่ท่านอ๋องให้หม่อมฉันเก็บไว้ให้ท่าน ท่านอ๋องจัดการให้รัชทายาทและองค์หญิงย้ายไปอยู่ห้องข้าง ๆ พระชายา ตอนนี้รัชทายาทและองค์หญิงอยู่ที่ห้องข้าง ๆ แล้วเจ้าค่ะ"

ไป๋ชิงหลิงหยิบกุญแจ แล้วพูดว่า "ท่านอ๋องจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ท่านอ๋องพาจักรพรรดิออกไปตอนรุ่งสาง อ๋องเฉินและองค์หญิงก็กลับมาที่เมืองหลวงด้วยกัน พวกเขาส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาเป็นจำนวนมาก ไปกำจัดผู้อยู่อาศัยที่บ้านพักเทียนเซียง และเข้ายึดบ้านพักเทียนเซียงทั้งหมด ท่านอ๋องยังสั่งคนรับใช้เป็นพิเศษว่า ให้พระชายาเดินตรงเข้าไปในบ้านพัก และอยู่ในห้องใดก็ได้ที่ท่านต้องการ!" ลีว์อีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"จัดการ แขกของบ้านพักเทียนเซียงงั้นหรือ?" ไป๋ชิงหลิงอุทาน

ลีว์อีพยักหน้า และกล่าวว่า "ถูกต้อง ท่านอ๋องได้ส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไปหาลูกค้าเหล่านั้นให้คืนห้อง ผู้เช่าเหล่านั้นรู้ว่าพวกเขาคือทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ดังนั้นพวกเขาจึงเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็วและหนีไป พวกเขาไม่แม้แต่จะกล้ารับเงินชดเชยจากท่านอ๋องด้วยซ้ำ แต่ว่า..."

ในเวลานี้ ลีว์อีขมวดคิ้ว และพูดว่า "ยังมีผู้อยู่อาศัยอีกคนหนึ่งที่ยังไม่จากไป"

ไป๋ชิงหลิงถามว่า "ห้องหมายเลขอะไร?"

"คือ ห้องพักเทียนจื้อห่าว ข้าได้ยินจากเจ้าของบ้านพักว่าขุนนางป่วยหนัก และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ดังนั้นท่านอ๋องจึงขอให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเฝ้าดูห้องนั้น และไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปตามต้องการ"

หลังจากฟังคำพูดของลีว์อี ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

อ๋องหรงผู้นี้มีอำนาจเหนือกว่าเล็กน้อย

ขับไล่เขาออกไปไม่ได้ แต่กักบริเวณเขาไว้แทน นี่มันอะไรกัน?

นี่มันกลั่นแกล้งชัด ๆ

ในเวลานี้ มีคำสาปแช่งของหญิงนางหนึ่งมาจากภายนอกว่า "ใครเป็นเจ้านายของเจ้า ทำไมเจ้าถึงขังเราไว้เช่นนี้ ข้าต้องออกไปเชิญหมอมารักษาคุณหนูของข้า เชิญหมอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู พวกเจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่ ไปให้พ้น"

"หญิงผู้นั้นทะเลาะกันอีกแล้ว" ลีว์อีกล่าว

ทันทีที่ทั้งสามก้าวเข้าไปในห้อง พวกเขาก็ได้ยินเสียงเรียกของสตรีผู้นั้น "เหลียนซาง เหลียนซาง..."

การเรียกหาบ่าวรับใช้ของสตรีนางนั้นอ่อนแรงมาก ปลายเสียงแผ่วเบา เสียงของนางแหบแห้ง และอาจได้ยินเสียงไอเป็นครั้งคราว

ไป๋ชิงหลิงขอให้ลีว์อีและอิงเหลียนสวมหน้ากาก และขอให้พวกเขาหยุดอยู่หลัง แล้วเดินเข้าไปในห้องด้านใน

สตรีนางนั้นยื่นมือออกจากม่านเตียง และเสียงเรียกยังคงดำเนินต่อไป "เหลียนซาง... เหลียนซาง..."

ไป๋ชิงหลิงเดินอย่างรวดเร็ว และเปิดม่าน

สตรีนางนั้นสะดุ้ง และชักมือออกโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อนางเห็นคนเดินมา สตรีนางนั้นก็ชะลอความเร็วลง แล้วพูดว่า "เจ้าเองหรือ!"

ไป๋ชิงหลิงปิดม่าน หันกลับมา แล้วเดินไปเปิดหน้าต่างอีกครั้ง

สตรีนางนั้นรู้สึกงุนงง แม้ว่าตอนนี้นางไม่มีแรงแม้แต่จะพูด แต่นางก็ยังคงถามอย่างอดทน "สาวน้อย เมื่อคืน... เมื่อคืนเจ้าอยู่ที่นี่หรือเปล่า... เจ้าเจอบ่าวคนนั้นของข้าหรือไม่"

หน้าต่างและประตูเปิดไว้หมด และอากาศในห้องได้ถ่ายเทไปไม่น้อย ไม่อับชื้นเหมือนเมื่อก่อน

ไป๋ชิงหลิงกลับมาที่ข้างสตรีนางนั้น เปิดกล่องยาแล้วกล่าวว่า "บ่าวของเจ้าลงไปทำอาหารให้เจ้ากิน ข้าจะให้ยาแก่เจ้าก่อน"

นางหยิบของสำหรับแช่ยาออกมาจากกล่องยา และสตรีนางนั้นก็หันไปมอง

เมื่อไป๋ชิงหลิงตรวจนางเมื่อคืนนี้ นางได้สลบไปแล้ว และนางไม่รู้ว่าไป๋ชิงหลิงช่วยรักษานางได้อย่างไร แต่ตอนนี้เมื่อเห็นของต่าง ๆ ในมือของไป๋ชิงหลิง สตรีนางนั้นจึงรู้สึกแปลกใจทันที