ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 549

คืนนี้ ความกระตือรือร้นของนาง ทำให้เขาประหลาดใจอีกครั้ง

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็กอดนางแน่น วางฝ่ามือไว้บนหลังศีรษะของนาง แล้วถามว่า "พระชายา วันนี้เจ้า... แตกต่างไปมาก"

ไป๋ชิงหลิงกลัวว่าเขาจะเห็นเบาะแสบางอย่าง นางจึงจงใจซุกหน้าไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างเขินอายว่า "เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ?"

"ข้าชอบมันมาก"

"แล้วเจ้าก็ยังมัวพูดอยู่ได้"

"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเอาแบบนี้นะ" เขาจูบเธออย่างหนักบนหน้าผาก

คราวนี้ ไป๋ชิงหลิงหน้าแดงจริง ๆ

นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ จับมือของนางไว้รอบเอวของเขาแน่น และนอนหลับอย่างสงบในอ้อมแขนของเขาจนถึงรุ่งสาง

เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หรงเยี่ยไม่อยู่แล้ว เขาทิ้งข้อความไว้ให้นาง 'พระชายา ข้าจะกลับมาอีกสองวัน รอข้าด้วย!'

เมืองไป๋หูอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง แต่สำหรับจิ่งหลิน การเดินทางระยะสั้นนี้ จะทำให้อาการบาดเจ็บภายในของเขารุนแรงขึ้น

หลังจากทานอาหารเสร็จ ลีว์อีได้มอบกุญแจห้องใหม่ให้กับไป๋ชิงหลิง "พระชายา นี่เป็นสิ่งที่ท่านอ๋องให้หม่อมฉันเก็บไว้ให้ท่าน ท่านอ๋องจัดการให้รัชทายาทและองค์หญิงย้ายไปอยู่ห้องข้าง ๆ พระชายา ตอนนี้รัชทายาทและองค์หญิงอยู่ที่ห้องข้าง ๆ แล้วเจ้าค่ะ"

ไป๋ชิงหลิงหยิบกุญแจ แล้วพูดว่า "ท่านอ๋องจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ท่านอ๋องพาจักรพรรดิออกไปตอนรุ่งสาง อ๋องเฉินและองค์หญิงก็กลับมาที่เมืองหลวงด้วยกัน พวกเขาส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาเป็นจำนวนมาก ไปกำจัดผู้อยู่อาศัยที่บ้านพักเทียนเซียง และเข้ายึดบ้านพักเทียนเซียงทั้งหมด ท่านอ๋องยังสั่งคนรับใช้เป็นพิเศษว่า ให้พระชายาเดินตรงเข้าไปในบ้านพัก และอยู่ในห้องใดก็ได้ที่ท่านต้องการ!" ลีว์อีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"จัดการ แขกของบ้านพักเทียนเซียงงั้นหรือ?" ไป๋ชิงหลิงอุทาน

ลีว์อีพยักหน้า และกล่าวว่า "ถูกต้อง ท่านอ๋องได้ส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไปหาลูกค้าเหล่านั้นให้คืนห้อง ผู้เช่าเหล่านั้นรู้ว่าพวกเขาคือทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ดังนั้นพวกเขาจึงเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็วและหนีไป พวกเขาไม่แม้แต่จะกล้ารับเงินชดเชยจากท่านอ๋องด้วยซ้ำ แต่ว่า..."

ในเวลานี้ ลีว์อีขมวดคิ้ว และพูดว่า "ยังมีผู้อยู่อาศัยอีกคนหนึ่งที่ยังไม่จากไป"

ไป๋ชิงหลิงถามว่า "ห้องหมายเลขอะไร?"

"คือ ห้องพักเทียนจื้อห่าว ข้าได้ยินจากเจ้าของบ้านพักว่าขุนนางป่วยหนัก และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ดังนั้นท่านอ๋องจึงขอให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเฝ้าดูห้องนั้น และไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปตามต้องการ"

หลังจากฟังคำพูดของลีว์อี ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

อ๋องหรงผู้นี้มีอำนาจเหนือกว่าเล็กน้อย

ขับไล่เขาออกไปไม่ได้ แต่กักบริเวณเขาไว้แทน นี่มันอะไรกัน?

นี่มันกลั่นแกล้งชัด ๆ

ในเวลานี้ มีคำสาปแช่งของหญิงนางหนึ่งมาจากภายนอกว่า "ใครเป็นเจ้านายของเจ้า ทำไมเจ้าถึงขังเราไว้เช่นนี้ ข้าต้องออกไปเชิญหมอมารักษาคุณหนูของข้า เชิญหมอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู พวกเจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่ ไปให้พ้น"

"หญิงผู้นั้นทะเลาะกันอีกแล้ว" ลีว์อีกล่าว