ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 568

ฟองสีขาวพุ่งออกมาจากบาดแผลทันที และหัวใจของไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกบีบแน่นในทันทีเช่นกัน

“เจ้า...หยุดนะ” ใครบอกให้เขาใช้สิ้นเปลืองขนาดนี้กัน?

“ให้ข้าทำเอง ยังต้องใช้ยาอะไรอีก เจ้าหยิบออกมาเลย ข้าจะจัดการกับอาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้เอง เจ้าไม่ต้องมองมัน” หรงเยี่ยดึงเธอออกไปขณะรักษาอาการบาดเจ็บ

ไป๋ชิงหลิงเคยเห็นอาการบาดเจ็บสาหัสกว่านี้มาแล้ว แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นหรงเยี่ยได้รับบาดเจ็บเช่นนี้อีก

ทุกครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บเธอจะตื่นตระหนกทุกครั้ง

แต่เมื่อเห็นวิธีที่เขารักษาบาดแผลตัวเองแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

เธอเดินตรงไปและหยิบยาฆ่าเชื้อออกจากมือของเขา: “มันจะดีกว่าถ้าข้าทำเอง ข้ารู้ว่าต้องทำอะไร เจ้าเอนตัวไปพักผ่อนสักพักเถอะ”

เธอชี้ไปที่หมอนนุ่มๆ ที่อยู่ข้างหลังเขา

หรงเยี่ยหันกลับไปมองครูหนึ่ง แล้วจึกหันมองกลับมาที่เธอ: "เจ้าไหวจริงเหรอ?"

ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างตกตะลึง: “ทำไมจะไม่ไหวล่ะ อย่าลืมนะว่าข้ากล้าเปิดหัวคนอื่นมาแล้ว อาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ นี้ไม่คณามือข้าหรอก เจ้าแค่พิงลงไปแล้วอย่ามอง ข้าจะพันแผลให้ อย่าโดนน้ำไปอีก 2-3 วันนะ "

"ตกลง" เมื่อเห็นความพยายามของเธอ หร่งเยี่ยก็ไม่หยุดเธออีกต่อไป และเอนกายลงบนเก้าอี้นวมนุ่ม ๆ และจ้องมองที่หัวเล็กๆ ของเธออย่างอ่อนโยน

แม้ว่าเขาจะได้กลับมาพบกับไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอเธอมาเป็นเวลานาน

เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นและสัมผัสหัวของเธอสองสามครั้ง ไป๋ชิงหลิงไม่สนใจเขา และยังคงทำการรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอย่างจริงจังต่อไป

หลังจากนั้นเป็นเวลาพักหนึ่ง เธอก็พบว่ามือที่แตะหัวของเธอหยุดลงแล้ว

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น

ในขณะนี้เองที่เธอได้รู้ว่าหรงเยี่ยหลับอยู่บนหมอนนุ่ม ๆนั้นแล้ว !

เธอเพิ่งพันผ้าพันแผลและกำลังจะจัดข้าวของ เมื่อเห็นเขาหลับ เธอก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้น และเข้ามาหาเขาแล้วตะโกนเบา ๆ ว่า "หรงเยี่ย!"

เธอคิดว่าเขาจะไม่ตอบสนอง แต่ทันทีที่เสียงของเธอเบาลง หรงเยี่ยก็พูดขึ้นมาว่า: “พระชายาต้องการเรียกร้องความสนใจจากข้าหรือ?”

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งทื่อ และก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ มีมือหนึ่งวางบนเอวของเธอ และเธอก็ถูกอุ้มเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเรียบร้อยแล้ว

เธอขู่เสียงต่ำ ทั้งร่างของเธอล้มลงในอ้อมแขนของเขา และหรงเยี่ยก็วางมือของเธอไว้ที่เอวของเขา

“เจ้าไม่ได้หลับหรอกเหรอ?”

หรงเยี่ยลืมตา: "ข้าจะหลับได้ยังไง!"

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอประกายสีม่วงเล็กน้อย และใบหน้าของเธอก็เหนื่อยล้าเล็กน้อย

“เจ้าควรพักผ่อนให้เต็มที่ ข้าจะขอให้ใครสักคนเตรียมน้ำร้อนไว้ให้เจ้า” เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็กำลังจะลุกขึ้น แต่หรงเยี่ยกอดเธอแน่นขึ้น