ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 607

"ข้าได้ยินผิดไปหรือไม่ คุณหนูฉางสองต้องการเป็นพี่น้องกับข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้ากำลังวางแผนอยากเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับข้าอย่างนั้นหรือ?"

ฉางเล่อเหยียนไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกประหลาดใจบนใบหน้าของนาง และพูดว่า "หากได้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับพระชายาหรง ข้าคงจะมีความสุขมาก พระชายา เรามานั่งคุยกันก่อนเถิด"

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญของนาง นางดึงเก้าอี้ออกมาและนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับฉางเล่อเหยียน

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางจัดชามและอาหารให้นางทันที และปฏิบัติต่อนางอย่างเอาใจใส่

ไป๋ชิงหลิงขี้เกียจเกินกว่าจะพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวข้อง และถามตรงประเด็น "คุณหนูฉางสองได้รับบาดเจ็บที่ใด?"

ฉางเล่อเหยียนเปิดแขนเสื้อของนาง เผยให้เห็นแขนสีขาวอันเรียวยาว

มีบาดแผลเป็นแนวยาวที่แขน และมีเลือดไหลออกมาร่วมกับหนอง และดูเหมือนฟื้นตัวได้ไม่ดีนัก

เดิมทีไป๋ชิงหลิงคิดว่าอาการบาดเจ็บของฉางเล่อเหยียนไม่ร้ายแรง และนางไม่คิดว่ามันจะลึกขนาดนี้

นางยืนขึ้น และเดินไปที่ฉางเล่อเหยียน วางกล่องยาไว้บนโต๊ะ จากนั้นจับมือที่บาดเจ็บของฉางเล่อเหยียน แล้วพูดว่า "เนื่องจากข้าสัญญากับแม่นางฉางสามว่าข้าจะรักษาบาดแผลของเจ้า ข้าก็จะไม่ผิดสัญญา แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นป่วยเหมือนวันนี้"

"พระชายา ฉันไม่ได้เสแสร้งว่าป่วย ข้ามีไข้สูงเมื่อคืนนี้ แต่อาการดีขึ้นเมื่อไก่ขัน ท่านแม่ของข้ารู้สึกกังวลใจ ดังนั้นนางจึงรบกวนพระชายาหรง" ฉางเล่อเหยียนเห็นว่านางไม่ได้ต้องการพบตนเอง และมุมปากของนางก็เข้มขึ้น นางยิ้มอย่างขมขื่น "ไม่ต้องกังวล ชายชรามาสั่งสอนข้าแล้วคืนวานนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะรับการสนับสนุนจากครอบครัวของข้าเพื่อแต่งงานกับท่านอ๋องหรง"

"อย่างนั้นแล้วยังไงล่ะ?" ไป๋ชิงหลิงนำน้ำยาทำความสะอาดออกจากกล่องยา แล้วทำความสะอาดเลือดจากบาดแผลของฉางเล่อเหยียนก่อน

ในช่วงเวลานี้ ฉางเล่อเหยียนขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว เนื่องจากความเจ็บปวด

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการสนทนาของนางกับไป๋ชิงหลิง "ข้าเป็นคุณหนูคนที่สองของจวนฉาง ลูกสาวผู้ภาคภูมิใจของสวรรค์ และท่านอ๋องหรงเป็นบุตรชายทางสายเลือดของจักรพรรดิ เป็นบุตรชายที่ภาคภูมิใจของสวรรค์ เขาและข้าควรจะเป็นคู่ตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม หากข้าถูกไล่ออกจากครอบครัว และแต่งงานกับท่านอ๋องหรงภายใต้ชื่อฉางเล่อเหยียน ข้าคงไม่เต็มใจทำเช่นนั้น พระชายาหรงอาจคิดว่าข้าไร้ประโยชน์และโลภมากถึงความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่ง แต่หากฉันไม่มีความรุ่งโรจน์เหล่านี้ ด้วยความมั่งคั่งและรุ่งโรจน์ของจวนฉาง ข้าฉางเล่อเหยียนจะไม่มีค่าอันใดเลย"

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉางเล่อเหยียนด้วยความประหลาดใจ แต่นางไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากฉางเล่อเหยียน

"ดังนั้น ระหว่างจวนฉางกับท่านอ๋องหรง ข้ายังคงเลือกแบบแรก เพราะท่านอ๋องหรงมีท่านอยู่เคียงข้าง แม้ว่าข้าจะยอมแพ้ทุกอย่าง แล้ววิ่งไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทก็จะไม่มองข้าอยู่ดี แต่ถ้าข้ายังคงเป็นคุณหนูฉางสองของจวนฉาง ในอนาคตหากข้าอยากเลือกผู้ชายแบบใด นั่นข้าก็ย่อมเลือกได้"

"เมื่อครั้งที่ข้าไล่ตามท่านอ๋องหรง ข้าบ้าไปแล้ว ข้าแค่อยากได้รับความรักแบบที่ท่านอ๋องหรงปฏิบัติต่อพระชายา เพราะความรักของท่าน ทำให้ข้ารู้สึกภักดี ในงานเลี้ยงน้ำชาที่เหลียนเฉิง ข้าได้นำเรื่องราวของท่านอ๋องหรงและพระชายาเขียนเป็นหนังสือเล่มหนึ่ง คืนก่อนตอนที่ข้าเขียนข้าคิดว่า ท่านอ๋องหรงเป็นของพระชายา ไม่ใช่ของข้า และ...ข้าต้องหาคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์ และเป็นชายแท้ หลังจากที่ข้าได้สติ ข้าจึงอยากพูดคุยกับพระชายาเป็นพิเศษ"

รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของฉางเล่อเหยียน แทนที่จะรู้สึกเสียใจกับคำพูดเหน็บแนมของไป๋ชิงหลิง นางก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจของนางออกมา

ไป๋ชิงหลิงตั้งใจฟังตลอดเวลา

นางพยายามแยกแยะว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดจริงแค่ไหน และเท็จมากเพียงใด

หรือบางที นางอาจจะกำลังแสดงละคร แล้วรู้ว่าการไล่ตามของนางไม่ได้ผล จึงอยากมาเป็นพี่น้องกับตนเอง แล้วค่อยมาแทงตนเองข้างหลังเมื่อถึงเวลา

ไป๋ชิงหลิงจะไม่เชื่อใจใครง่าย ๆ!

ฉางเล่อเหยียนยังเห็นความคิดของไป๋ชิงหลิง นางยิ้มอย่างสงบ และพูดว่า "ข้ารู้ว่าพระชายาไม่เชื่อสิ่งที่ข้าพูด ท่านคิดว่าข้าไล่ตามท่านอ๋องหรงอย่างไร้ยางอายมาก่อน และเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ ทำไมไม่ฟังท่านผู้เฒ่าฉางพูดถึงกฎของตระกูลฉางสักหน่อยล่ะ!"

คิ้วของไป๋ชิงหลิงขยับเล็กน้อย แต่นางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองนาง

ฉางเล่อเหยียนพูดกับตัวเองว่า "วันที่ท่านปู่ทวดแต่งงานกับท่านย่าของข้า เขาได้ตั้งกฎเกณฑ์ให้กับตระกูลฉาง และแม้แต่ทุกคนทั้งตระกูล"

"ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ ทายาททุกคนในตระกูลฉาง ผู้ชายจะไม่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกับหญิงสาวในราชวงศ์ และผู้หญิงจะไม่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกับชายหนุ่มในราชวงศ์เช่นกัน"