ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 624

นางไม่ต้องการคุยกับฉางเล่อเหยียนอีกต่อไป จึงหันกลับมา และพูดกับไป๋ชิงหลิง "พระชายาหรง ฝ่าบาทคงจะไม่ตำหนิองค์หญิงสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ใช่หรือไม่เพคะ มันเป็นเล่ออันที่เห็นองค์หญิงเล่นคนเดียวในศาลาเลี่ยนเยี่ยน หม่อมฉันจึงเดินไปเล่นกับองค์หญิง เล่ออันรู้สึกโชคดีมากที่เป็นหม่อมฉันเองที่ตกลงไปในสระเลี่ยนเยี่ยนไม่ใช่องค์หญิง ดังนั้นเมื่อคิดถึงสิ่งนี้เล่ออันจึงยังหวาดกลัวเล็กน้อย"

ไป๋ชิงหลิงฟังการสนทนาระหว่างพี่สาวสองคนเมื่อสักครู่นี้

นางยังไม่สามารถเชื่อได้ทั้งหมดว่าฉางเล่อเหยียนยอมแพ้กับหรงเยี่ยจริง ๆ แต่นางสามารถมั่นใจได้ว่า แรงจูงใจของฉางเล่ออันนั้นไม่บริสุทธิ์

"ตราบใดที่ทุกอย่างเรียบร้อยดีข้าก็ไม่กังวล" ไป๋ชิงหลิงตอบอย่างสงบ

"อย่างนั้นเล่ออันจะไปก่อน" ฉางเล่ออันโค้งคำนับก่อนจะออกจากตำหนักเฟิ่งหลิว

ฉางเล่อเหยียนซึ่งอยู่ข้างหลัง จ้องไปที่ร่างที่จากไปของฉางเล่ออัน แล้วพูดว่า "ดูเหมือนว่าพระชายาหรงจะเจอกับปัญหาอีกครั้ง"

"อย่างไร?"

"พระองค์ต้องระวังน้องสี่ของข้าด้วย นาง..." นางมองกลับไปที่ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงเพิ่งหันกลับมามองนาง

ทั้งสองมองหน้ากัน

ฉางเล่อเหยียนกล่าวต่อว่า "ข้าได้ทำสิ่งที่เลวร้ายบางอย่างมาก่อนแล้ว แต่นางก็ไม่ซื่อตรงเท่าที่ควร ระวังองค์หญิงน้อยให้ดี ไม่อย่างนั้นข้ากลัวว่าคนที่ตกลงไปในน้ำครั้งต่อไปจะเป็น..."

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงจมลง และนางพูดว่า "ข้าจะไม่รุกรานใคร เว้นแต่พวกเขาจะทำให้ข้าขุ่นเคือง หากมีใครทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าจะทำให้พวกมันขุ่นเคืองยิ่งกว่า!"

นี่ถือได้ว่าเป็นคำเตือนสำหรับฉางเล่อเหยียน และแน่นอนว่านี่เป็นคำเตือนสำหรับผู้ที่มีเจตนาไม่บริสุทธิ์ในจวนฉางด้วย

ฉางเล่อเหยียนรู้อย่างชัดเจนว่านางยังไม่เชื่อว่านางยอมแพ้กับท่านอ๋องหรงโดยสิ้นเชิง "ข้ายังพูดคำเดิม ข้าอยากเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับพระองค์ และจะไม่เป็นนางสนมที่รับใช้สามีคนเดียวกัน"

"ข้าจะไม่เชื่อสิ่งที่คุณพูด" ไป๋ชิงหลิงยังบอกนางถึงความคิดภายในของนางอย่างตรงไปตรงมา

ฉางเล่อเหยียนหัวเราะเบา ๆ "ข้าชอบที่พระชายาหรงไม่พูดจายุ่งซับซ้อนเมื่อพระองค์พูดกับข้า"

"คุณหนูฉางสองกำลังมองหาการทรมาน" ไป๋ชิงหลิงถาม

ฉางเล่อเหยียนสะบัดแขนเสื้อของนางขึ้น แล้วพูดว่า "เอาเถอะน่า ใครใช้ให้พระองค์โดดเด่นเช่นนี้ พี่น้องในจวนฉางคนใดที่เคารพข้าจริง ๆ พระองค์ดูพี่น้องที่คลานตามกันมาของข้าเหล่านั้นสิ เห็นข้าเป็นอะไร ข้าเพียงแค่ต้องการคนที่ข้าสามารถพูดคุยด้วยอย่างจริงใจสักคนกลับไม่ง่ายนัก พระชายาหรง พระองค์สามารถเชื่อใจข้าได้ และยอมรับข้าเถิด"

หลังจากพูดอย่างนั้น ฉางเล่อเหยียนก็โค้งคำนับ และออกจากตำหนักเฟิ่งหลิว

ไป๋ชิงหลิงที่อยู่ข้างหลังดูสับสน

เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าคำพูดของฉางเล่อเหยียน เป็นเหมือนคำสารภาพกับนางมากกว่า

"เสด็จแม่ ทำไมผู้หญิงสองคนนี้ถึงน่ารำคาญนักล่ะ" คำพูดของไป๋ชงเซิงดึงไป๋ชิงหลิงออกจากความคิดของนาง

นางแตะศีรษะของไป๋ชงเซิงแล้วพูดว่า "จำสิ่งที่แม่พูดไว้ ข้าจะไม่ทำให้ใครขุ่นเคือง เว้นแต่พวกเขาจะทำให้ข้าขุ่นเคือง หากมีใครทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าจะทำให้พวกมันขุ่นเคืองยิ่งกว่า ครั้งต่อไปพาสุนัขของเจ้าไปไหนมาไหนด้วย"

"เสด็จแม่ไม่ได้บอกหรือว่าไม่อยากให้ข้าเอาเป่าลี่ว์และหม่าป่าหิมะตามติดไปด้วย" เนื่องจากเจ้าสัตรว์เลี้ยงสองตัวนั้นที่ทำร้ายฉางเล่อเหยียนครั้งก่อนที่ศาลต้าหลี่ ไป๋ชิงหลิงจึงไม่อนุญาตให้ไป๋ชงเซิงพาแมวและสุนัขออกไปเพราะนางกลัวว่าไป๋ชงเซิงจะไปทำร้ายนางอีก และสัตว์น้อยเหล่านี้จะไปก่อความหายนะได้

แต่คำพูดของฉางเล่อเหยียน ทำให้นางได้สติขึ้น

เซิงเอ๋อร์ต้องการมีดคม ๆ เพื่อป้องกันตัวเอง แต่นางกลับเอามีดคม ๆ ออกจากร่างกายของนาง หากวันหนึ่งนางพบกับอันตราย ข้าเกรงว่ามันจะสายเกินไปที่จะเสียใจ

"เอาไปด้วยเถอะ แม้ว่าเจ้าจะต้องลำบาก แต่เจ้ายังมีเสด็จพ่อของเจ้าคอยดูแล!" เมื่อไป๋ชิงหลิงพูดสิ่งนี้ ในที่สุดนางก็เข้าใจสภาพจิตใจของหรงเยี่ย

หรงเยี่ยคงคิดว่า การตามใจเด็กจะดีกว่าการตายด้วยน้ำมือของคนอื่น!

เมื่อฉางเล่อเหยียนเดินไปที่ประตูตำหนัก นางได้พบว่ารถม้าพัง

คนขับรถม้ากล่าวว่า "คุณหนูฉางสอง รถม้าเสียขอรับ"

"ทำไมรถถึงเสียได้? เมื่อครู่ยังดี ๆ อยู่ไม่ใช่รึ" ผู้ดูแลสิงดุ

คนขับรถม้าแตะศีรษะ และตอบอย่างสั่นเทา "เมื่อครู่นี้ ข้าเห็นบ่าวรับใช้ของคุณหนูฉางสี่เดินรอบ ๆ รถม้าของเราขอรับ"

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับว่ารถม้าจะเสียหายหรือไม่หากบ่าวของคุณหนูฉางสี่มาที่รถม้า เป็นไปได้อย่างไรที่คุณหนูฉางสี่จะให้ใครมาพังรถม้า" ผู้ดูแลสิงดุอย่างดุเดือดยิ่งขึ้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

คนขับรถม้าตัวน้อยกังวลมากจนไม่กล้าพูดอะไร