ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 637

แม้ว่าเหตุผลที่ไป๋ชิงหลิงจะบอกนางมาโดยตลอด ว่าชายคนนี้ไม่คู่ควรกับความไว้วางใจตลอดชีวิตของนาง แต่นางก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจของนางได้

นางชอบฉางซิงเว่ย ดังนั้นนางจึงเสียใจมากเมื่อได้ยินว่าฉางซิงเว่ยหลอกลวงนาง

ไป๋ชิงหลิงจับมือหลวนอี๋แล้วพูดว่า "ฟังข้า มันไม่เหมาะกับเจ้าที่จะไปพบเขาในเขาตอนนี้ ข้าสงสัยว่าอาการป่วยของหมิงหยางเกี่ยวข้องกับเขา เขาต้องการฆ่าองค์หญิงหมิงหยาง"

หัวใจของหลวนอี๋เต้นรัว สีหน้าประหลาดใจ นางยกมืออีกข้างขึ้นและคว้าข้อมือของไป๋ชิงหลิง นางส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ "พี่สะใภ้เจ็ด เรื่องนี้ท่านต้องมีหลักฐาน!"

"เหลียนซางคือหลักฐานที่ดีที่สุด"

"บางทีบ่าวรับใช้คนนั้นอาจจงใจล่อลวงองค์ชายฉาง เขาสามารถหลอกลวงความรู้สึกของข้าได้ แต่ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะวางแผนฆ่าหญิงอิง ท้ายที่สุดแล้ว ตัวตนของพี่อิงก็อยู่ที่นั่น ด้วยการสนับสนุนขององค์หญิงโต องค์ชายโตจัดเตรียมวางแผนที่จะให้มีงานแต่งงานแล้ว" หลวนอี๋ร้องไห้อย่างอนาถ น้ำตาไหลพรากอย่างควบคุมไม่ได้

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเพื่อให้นางเชื่อสิ่งนี้ นางจำเป็นต้องมีหลักฐานที่ชัดเจน

"ใช่ เจ้าพูดถูก ข้าละเลยบางอย่างไป" ไป๋ชิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ซับน้ำตาบนใบหน้าของนางแล้วพูดว่า "เจ้าสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ทำไมถึงร้องไห้อีก"

"ฮือ..." หลวนอี๋พิงไหล่ของนางแล้วน้ำตาไหล จากนั้นนางสะอื้น และพูดด้วยน้ำเสียงสำลัก "หากตัดเรื่องจริงที่ว่าเขาแอบคบชู้อยู่กับบ่าวรับใช้ องค์ชายก็เป็นชายที่คู่ควรองค์หนึ่ง นางอ่อนโยนกับข้ายิ่งนัก!"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว และสัมผัสกลับนางเป็นครั้งคราว โดยไม่พูดอะไรสักคำ และปล่อยให้นางร้องไห้

นางรู้ว่าหลวนอี๋ถูกทำลายหัวใจโดยอีกฝ่ายหนึ่ง และคราวนี้นางต้องการเลิกคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับฉางซิงเว่ยจริง ๆ

หลวนอี๋ไม่อยากให้ผู้ชายที่ชอบโกหกเป็นสามีของนาง

เมื่อเด็กทั้งสองเห็นหลวนอี๋ร้องไห้อย่างเศร้าใจ พวกเขาก็แบมือร้องเพลงและแสดงท่าทางที่ร่าเริงเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าหดหู่นี้

เมื่อหลวนอี๋ได้ยินการร้องเพลงของเด็กทั้งสอง นางเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา และถูกดึงดูดด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและการร้องเพลงของเด็กทั้งสองทันที

ไป๋ชิงหลิงสอนพวกเขาเกี่ยวกับเพลงกล่อมเด็กและการเต้นด้วยท่าทาง

หลวนอี๋ถูกดึงดูดด้วยเด็กทั้งสองคน และการร้องไห้ของนางจึงค่อย ๆ หยุดลง

ไป๋ชิงหลิงเช็ดน้ำตาของนาง และหลวนอี๋หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของไป๋ชิงหลิง เช็ดน้ำตาจากใบหน้าของนางเบา ๆ แบบสุ่ม จากนั้นปรบมือเพื่อติดตามเด็กทั้งสองคน

หลังจากนั้นไม่นาน การร้องเพลงก็ค่อย ๆ หยุดลง และหลวนอี๋ถามว่า "นี่เป็นเพลงประเภทไหนกันรึ?"

"เสด็จแม่สอนข้า และข้าสอนท่านพี่ของข้า เพลงนี้ชื่อว่าฟังข้าพูดขอบคุณเจ้า เสด็จอา ท่านอารมณ์ดีขึ้นบ้างหรือไม่เพคะ?" เสียงของไป๋ชงเซิงดังก้องอยู่ในรถม้า

หลวนอี๋เช็ดน้ำตาจากหางตาด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วพูดว่า "ข้าจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป"

หรงจิ่งหลินกล่าวว่า "ข้าคิดว่า ไม่งั้นก็ร้องไห้อีกสักพักก็ได้!"

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ นางจำได้ว่าหรงเยี่ยเคยพูดคำที่คล้ายกันกับเขามาก่อน นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และตบแขนของหรงจิ่งหลินเบา ๆ แล้วพูดว่า "ใครสอนให้เจ้าพูดแบบนี้"

"เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ" หรงจิ่งหลินกล่าว "เสด็จพ่อบอกว่าหากรู้สึกแย่และอยากร้องไห้ จงร้องไห้ออกมา แต่จะไห้กับเรื่องเดิมซ้ำ ๆ อีกไม่ได้!"

"นี่เป็นสิ่งที่พี่เจ็ดเท่านั้นที่พูดได้!" หลวนอี๋เอื้อมมือออกไป และกำลังจะแตะศีรษะของหรงจิ่งหลิน แต่ในขณะนี้ รถม้ากลับเลี้ยวอย่างรวดเร็ว

หลวนอี๋อุทาน "เกิดอะไรขึ้น!"

"ตู้ม!"

"อ้า!"

"เสด็จแม่!" ไป๋ชงเซิงกระเด็นออกไปหน้าประตูรถ ไป๋ชิงหลิงเห็นเหตุการณ์นี้จึงตะโกนอย่างเป็นกังวล "เซิงเอ๋อร์..."

นางยืนขึ้นและเดินไปหาไป๋ชงเซิง แต่ทันใดนั้นรถม้าก็ถูกบางสิ่งกระแทกอย่างแรง ทำให้ไป๋ชิงหลิงที่ยืนขึ้นถูกชนจนกระเด็นออกไป...

เมื่ออิงเหลียนเห็นร่างนั้นกระเด็นออกจากรถม้า เขาก็กระโดดขึ้นมาโดยไม่คิดอะไร และกอดร่างนั้นไว้

รถม้าที่ถูกโจมตีก็พลิกคว่ำหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงกระเด็นออกไป

เสียงกรีดร้องของหลวนอี๋และเด็กทั้งสองดังมาจากข้างใน ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต่างกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก

ถนนที่รถพลิกคว่ำอยู่ตรงหน้าร้านอาหารของตระกูลเสิ่น