ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 644

"เจ้าสืบพบอะไรบ้าง?"

องครักษ์เหยี่ยวดำสะดุ้ง เมื่อต้องเผชิญกับคำถามฉับพลันจากหรงเยี่ย เขาหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นโต้ตอบและตอบว่า "รถม้าของคุณหนูฉางสี่คันนั้น ตอนนั้นเพื่อหลบเด็กน้อยที่วิ่งออกไปกะทันหัน และบังเอิญมีพ่อค้าคนหนึ่งขี่ม้าด้วยความเร็ว ทำให้ม้าของคุณหนูฉางสี่ตกใจจนควบคุมไม่ได้ และวิ่งอาละวาดไปทั่วท้องถนน!"

"ตามหาเด็กและพ่อค้าคนนั้นให้พบ สืบมาให้ข้าอย่างละเอียด!"

"พ่ะย่ะค่ะ!" หลังจากที่องครักษ์เหยี่ยวดำตอบกลับ หรงเยี่ยก็เดินผ่านเขาไปโดยไม่ถามเกี่ยวกับความเป็นและความตายของฉางเล่ออันแม้แต่น้อย

เมื่อเขาเดินออกจากประตูร้านอาหาร เขาเห็นเหยาชุนอุ้มฉางเล่ออันและร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อเหยาชุนเห็นหรงเยี่ยออกมา นางจึงรีบตะโกน "ฝ่าบาท โปรดช่วยคุณหนูของบ่าวด้วยเพคะ นางมีเลือดมากมายที่ขาของคุณหนู บ่าวโน้มน้าวให้คุณหนูเข้ารับการรักษา แต่คุณหนูปฏิเสธทุกทาง คุณหนูบอกว่าต้องคุกเข่าลงจนกว่าพระองค์จะให้อภัยเพคะ"

"อย่างนั้นก็ให้นางคุกเข่าลง และตายที่นี่ซะ!" เสียงเย็นชาลงอย่างดุเดือด ทำให้เหยาชุนตกใจ

เขาไม่รอความมีน้ำใจของราชาหรง แต่เขารอเพียงคำสั่งประหารของท่านอ๋องหรง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉางเล่ออันต้องการเลย

และฉางเล่ออันแสร้งทำเป็นเป็นลมในอ้อมแขนของเหยาชุน ขนตาของนางก็สั่นเล็กน้อย...

เหยาฉุนแอบบีบต้นขาของเหยาชุนอย่างแรง ดวงตาของเหยาชุนแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด และน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อนางเห็นท่านอ๋องหรงเดินอยู่ข้างหน้า เหยาชุนปล่อยฉางเล่ออัน และนางยื่นมือออกรีบเข้าไปกอดขาของหรงเยี่ยในทันที

หรงเยี่ยหยุดฝีเท้าชั่วคราว และครู่ต่อมา เขาดึงดาบออกมา และสับมันลงด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว...

"อ้า!"

มือที่จับขาซ้ายของเขา ถูกท่านอ๋องหรงตัดออก

องครักษ์เหยี่ยวดำที่ยืนอยู่รอบ ๆ เห็นฉากนี้ หัวใจของพวกเขากระตุกอย่างรุนแรง

นานแค่ไหนแล้วที่พวกเขาไม่เห็นนายท่านของพวกเขาโกรธเกรี้ยวเช่นนี้?

บางคนจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นนายท่านของพวกเขาตัดมือ คือตอนที่อยู่ในจวน และคือบาวที่อยู่ข้างกายของแม่นางจากตระกูลเสิ่น!

หากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาคงเกือบลืมไปแล้วว่า นายท่านของพวกเขาเป็นพระเจ้าของพระเจ้าผู้เลือดเย็นและโหดเหี้ยม

หลังจากมีพระชายาแล้ว เขาก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

เหยาชุนซึ่งมือถูกตัด ล้มลงกับพื้นและกรีดร้องดังลั่น

หรงเยี่ยหันหลังกลับ และหันหลังให้ฉางเล่ออันซึ่งถูกเหยาชุนทิ้งนางไว้ตรงนั้น เขาเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไปให้พ้นจากสายตาของข้า อย่าให้ข้าเห็นใบหน้าที่น่าขยะแขยงของเจ้าอีก"

ทันทีที่เขาพูดจบ หรงเยี่ยขึ้นหลังม้า และจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เสียงกีบม้าจางหายไป เสิ่นหรูเหลียนก็เดินออกไป

เขามองไปที่ฉากนองเลือด ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แล้วพูดว่า "ส่งคุณหนูฉางสี่กลับไปที่จวนฉาง!"

"เพคะ!"

…

"ฮูหยินสาม ฮูหยินสาม..." ผู้ดูแลที่เพิ่งเลื่อนตำแหน่งรีบวิ่งเข้าไปในจวนฉางเล่ออย่างรวดเร็ว

นางฉางซานที่กำลังให้อาหารฉางเล่อเหยียนดุเธอด้วยใบหน้าไม่พอใจ "เอะอะอะไรกัน?"

ผู้ดูแลหลินตอบอย่างสั่นเทา "ฮูหยินสาม คุณหนูสี่..."

"คุณหนูสี่เป็นอะไรเล่า?"

"เมื่อคุณหนูสี่ออกไป รถม้าของคุณหนูชนเข้ากับรถของพระชายาหรง พระชายาหรงเกือบแท้งบุตรเพราะเหตุการณ์นี้เพคะ"

ฉางเล่ออันปิดหน้า แล้วตะโกนด้วยความโกรธ "ท่านแม่ ท่านตบข้าทำไม? ท่านตบข้าโดยที่ยังไม่ทันได้ถามอะไรแม้แต่น้อย ถ้าพี่สี่ของข้าบาดเจ็บเช่นนี้ ท่านจะตบนางแบบที่ทำกับข้าหรือไม่?"

"เจ้ายังกล้าถามข้าอีกหรือว่าทำไม เจ้าไม่รู้ว่าหรืออย่างไรว่าเจ้าทำอะไรลงไป" แม่นางฉางสามรีบวิ่งเข้ามาด้วยดวงตาสีแดง คว้าคอเสื้อของฉางเล่ออัน ดึงนางขึ้นจากพื้น และใช้กำลังทั้งหมดของนางเพื่อนาง และผลักออกจากเตียง

ฉางเล่ออันดิ้นรน "ข้ายังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"

"เจ้าไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นหรือ?" แม่นางฉางสามจ้องมองลูกสาวตัวน้อยของนางอย่างเย็นชา "เจ้าส่งคนไปทำร้ายผู้ดูแลสิงจนตาย ยื้อเวลาที่จะต้องไปรายงานเรื่องของผู้ดูแลสิงที่จวนหรง และเจ้ายังทำให้พี่สี่ของเจ้าถูกลงโทษจนบาดเจ็บสาหัสอีก"

"เหตุผลที่ท่านปู่ของเจ้าโกรธและทำโทษพี่สองรุนแรงเช่นนี้ ก็เพราะเจ้าแอบให้ใครบอกคนบอกท่านปู่ ว่าพี่สองเข้าไปตำหนักทุกวันเพื่อเจอไทเฮา เพราะนางอยากเป็นพระชายาอย่างไงเล่า"

"และเรื่องการสูญเสียม้าในวันนี้ เจ้ากล้าพูดหรือว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุ ฉางเล่ออัน เจ้ากำลังวางแผนทุกอย่าง เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"

"คนที่อยากเป็นพระชายาหรงคือเจ้าเองใช่หรือไม่!"

"แล้วยังไง!" เมื่อเผชิญหน้ากับคำดุของแม่นางฉางสาม ฉางเล่ออันก็ยืดคอเพื่อตอบโต้ "ข้าจะไม่รู้หรือว่าท่านแม่ของข้าแอบอนุญาตให้สองยั่วยวนท่านอ๋องหรง ทำไมนางทำได้ แล้วข้าจะทำไม่ได้ ข้าไม่เคยยั่วยวนท่านอ๋องหรงมาก่อน และพระชายาหรงบอกข้าว่าพระองค์ชอบข้ามากกว่าเพราะข้าใสซื่อบริสุทธิ์"

"เพียะ!" เมื่อเห็นว่าฉางเล่ออันแสดงออกโดยไม่สำนึกผิด แม่นางฉางสามจึงสูญเสียการควบคุมตนเอง และตบหน้าลูกสาวตัวน้อยของนางอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ฉางเล่ออันก็กดดันอย่างหนัก

แม่นางฉางสามถูกนางผลักออกไป

ทั้งสองคนกลิ้งลงจากเตียงพร้อมกัน

ฉางเล่ออันซึ่งเป็นอิสระ ลุกขึ้นยืน จับขาที่บาดเจ็บ แล้วพูดว่า "ท่านแม่เมินข้าได้ แต่อย่ามายุ่งเรื่องที่ข้ากำลังจะจัดการลับหลัง และยังจะมาถามข้ามากมาย ในสายตาของท่านมีแต่พี่สองอย่างฉางเล่อเหยียนเท่านั้นที่เป็นลูกสาว ข้าเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงล่ะสิ ไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้ทำไมสิ่งที่ท่านทำกับพี่สองและสิ่งที่ท่านทำต่อข้ามันจึงแตกต่างกันนัก"

แม่นางฉางสามลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ และกล่าวว่า "ไปพบท่านปู่ของเจ้ากับข้าเดี๋ยวนี้!"

"ได้ ข้าซื่อสัตย์และจริงใจ แม้ว่าฉันจะเผชิญหน้ากับท่านอ๋องหรง ท่านอ๋องหรงก็จะไม่สืบพบสิ่งใด ข้าอยากจะบอกท่านปู่ด้วยว่า พี่สองได้พบกับพระชายาหรงในตำหนักเมื่อวานนี้ และรถม้าของข้าก็เสียการควบคุมในวันนี้ และข้าได้บังเอิญเจอพระชายาหรงด้วย ดูเถิดว่าท่านปู่จะสงสัยปัญหาของข้าหรือปัญหาของพี่ที่สองกันแน่!"

"เจ้า..." มือที่สั่นเทาของแม่นางฉางสามชี้ไปที่ฉางเล่ออัน แล้วตะโกนด้วยความโกรธ "เจ้ากล้าดีอย่างไรมาขู่ข้า!"