ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 699

ข่าวที่ว่าติ้งเป่ยโหวได้จัดงานแต่งงานกับภรรยาใหม่ของเขา ได้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว และขุนนางจากเมืองหลวงก็มาแสดงความยินดีกับเขา

หมอซูยื่นยาให้หลิวหานเยียนหนึ่งชาม หลังจากที่หลิวหานเยียนกินยาไป นางกลับมาดูอ่อนเยาว์อีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ชามยานี้สามารถอยู่ได้เพียงสามชั่วโมง ซึ่งแทบจะไม่เพียงพอที่จะอยู่ได้จนกว่างานแต่งงานจะจบลง

ไป๋ชิงหลิงแต่งหน้าให้หลิวหานเยียนด้วยตัวเอง

รูปร่างหน้าตาอ่อนเยาว์ของหลิวหานเยียนนั้นน่าทึ่งมาก ด้วยดวงตาสีแอปริคอทโต ริมฝีปากสีแดง ฟันขาว รวมถึงใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านอ๋องอันจวินคิดถึงนางมานาน และไม่สามารถลืมนางได้

"ท่านแม่ ท่านสวยเหลือเกิน" หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเขียนคิ้วเสร็จแล้ว นางนั่งตรงหน้า และมองดูนางอย่างระมัดระวัง

หลิวหานเยียนเหลือบมองกระจกทองสัมฤทธิ์ แล้วมองไปที่ไป๋ชิงหลิง "เจ้าเด็กโง่ พวกเขาบอกว่าเจ้าดูเหมือนแม่ของเจ้า เจ้ากำลังชมตัวเองงั้นรึ"

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบา ๆ และสัมผัสใบหน้าของนาง "ท่านแม่ของข้าสวยตั้งแต่แรกเห็น ลองถามแม่นมซั่ง หรือถามจิ้นฮวาดูสิ"

ทุกคนมองไปที่หลิวหานเยียน และพูดด้วยรอยยิ้ม "สิ่งที่พระชายาหรงพูดเป็นความจริงเพคะ แต่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ความงามของท่านสามารถเปลี่ยนความงามของเมืองหรือแม้แต่อาณาจักรได้"

แม่นมซั่งเป็นคนช่างพูด

นี่ไม่ใช่คำชม แต่หลิวหานเยียนสมควรได้รับมัน

จิ้นฮวาพยักหน้า และกล่าวว่า "พระชายาดูเหมือนฮูหยิน และพระชายาก็สวยมากเช่นกันเพคะ"

"ช่างเยินยอ" ชิงจู่เหลือบมองจิ้นฮวา

จิ้นฮวาหัวเราะเล็กน้อย

บรรยากาศในห้องไม่หดหู่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป หลิวหานเยียนพูดว่า "อาเสวี่ย ข้าอยากเจอหลานทั้งสอง เจ้าพาเด็ก ๆ มาเจอข้าที"

"ได้เพคะ"

"ข้าจะพาองค์ชายน้อยกับองค์หญิงน้อยมาเพคะ" แม่นมซั่งกล่าว

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า และขอให้แม่นมซั่งพาหรงจิ่งหลินและไป๋ชงเซิงมา

แต่หลิวหานเยียนอยากให้ไป๋ชิงหลิงไปพาเด็ก ๆ มาด้วยตัวเอง "เจ้าไปดีกว่า ข้ามีของขวัญสำหรับหลานทั้งสองคน เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ดู"

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และโพล่งออกมา "ท่านแม่ต้องการให้ของขวัญอะไร?"

"อย่าถามข้า แค่พาเด็ก ๆ มาแล้วเจ้าจะรู้เอง" หลิวหานเยียนดูลึกลับ

ไป๋ชิงหลิงติดตามนาง และเดินออกจากห้องพร้อมกับกลุ่มบ่าวรับใช้ นางขอให้ชิงจู่และจิ้นฮวาอยู่นอกห้องเพื่อป้องกันห้องไว้

และนางเดินตามแม่นมซั่งออกไปยังนอกลานจวน

ไม่นานหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไป ฮูหยินจัวได้พบสนามหญ้าของหลิวหานเยียน

ชิงจู่หยุดฮูหยินจัวอย่างรวดเร็ว

ฮูหยินจัวพูดอย่างสุภาพ "เข้าไปบอกฮูหยินของเจ้า ว่าข้าจัวซี่เหมยต้องการพบนาง"

ชิงจู่ไม่เต็มใจ "ฮูหยินจัว พระชายาได้สั่งห้ามบุคคลภายนอกเข้ามา"

จัวซี่เหมยรำคาญ นางหยิบจี้หยกออกมา แล้วมอบให้ชิงจู่ "ถ้าอย่างนั้นช่วยข้ามอบจี้หยกนี้ให้ฮูหยินของพวกเจ้า แล้วข้าจะออกไปตอนนี้"

ชิงจู่เหลือบมองจี้หยก จิ้นฮวาหยิบมันขึ้นมาก่อน แล้วพูดอย่างไม่เป็นมิตร "ฮูหยินจัว ข้านำจี้หยกมาแล้ว"

ความหมายก็คือ ฮูหยินจัวควรออกไปโดยเร็วที่สุด

ฮูหยินจัวเหลือบมองทั้งสองคน หันหลังกลับ แล้วค่อย ๆ เดินลงบันไดและออกจากชายคา

เมื่อเห็นนางออกไป จิ้นฮวาจึงเปิดประตูและเดินเข้าไป โดยส่งจี้หยกไปให้หลิวหานเยียน

หลังจากที่หลิวหานเยียนเห็นจี้หยก สีหน้าของนางจึงเปลี่ยนไป และพูดว่า "ใครให้สิ่งนี้กับข้า"

"ฮูหยินจัวเพคะ นางบอกว่าหมายถึงจัวซี่เหมย"

หลิวหานเยียนรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว จัวซี่เหมยเพิ่งเดินไปที่ประตูลานบ้านได้ไม่ไกลนัก หลิวหานเยียนจึงตะโกนว่า "ซี่เหมย!"

จัวซี่เหมยหยุดเดินชั่วคราว หันไปมองนางทั้งน้ำตา และตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "เฮ้อ"

หลิวหานเยียนกล่าวว่า "เจ้ารีบเข้ามาเร็ว!"

นางสัมผัสใบหน้าของหลิวหานเยียน แล้วพูดว่า "เจ้ายังคงดูเหมือนเมื่อตอนที่เจ้ายังเด็ก"

หลิวหานเยียนยิ้มอย่างขมขื่น ไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเอง "ซี่เหมย ข้าจะไปเอาน้ำมาให้"

นางลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะน้ำชา แล้วรินชาอุ่น ๆ หนึ่งแก้วให้กับจัวซี่เหมย

ดวงตาของจัวซี่เหมยราวกับงูพิษ จ้องมองที่หลังของหลิวหานเยียนอย่างเย็นชา เมื่อหลิวหานเยียนหันกลับมาพร้อมชา ดวงตาของนางจึงเปลี่ยนไปอีกครั้ง

นางรับชาจากมือของหลิวหานเยียน ลดแววตาลง แล้ววางแก้วชา

หลิวหานเยียนนั่งตรงข้ามกับจัวซี่เหมย จ้องมองนางอย่างมีความสุข แล้วพูดว่า "ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มา"

จัวซี่เหมยกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เป็นไปได้อย่างไร ข้ามีความสุขและเสียใจมากที่รู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่" ข้าเสียใจที่ข้าไม่ได้กำจัดเจ้าอย่างหมดจดไปกว่านี้

แต่หลิวหานเยียนไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงในคำพูดของนาง

"เดิมทีข้าคิดว่าหากไม่ได้พบเจ้า ข้าจะลืมของขวัญชิ้นนี้ ตอนนี้ที่ข้าเห็นเจ้าแล้ว การให้ของขวัญด้วยตนเองจะดีกว่า" จัวซี่เหมยหยิบกล่องผ้าเล็ก ๆ ออกมาจากข้างใต้ชุดของนาง กล่องมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ และมีตัวล็อกเล็ก ๆ อยู่

เมื่อจัวซี่เหมยวางกล่องผ้าเล็ก ๆ ลง นางได้วางกุญแจไว้ด้านบนด้วย

หลิวหานเยียนเหลือบมอง "ข้าไม่ชอบสิ่งเหล่านี้"

มุมปากของจัวซี่เหมยยกขึ้นด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง และเสียงของนางเศร้าหมองเล็กน้อย "มันไม่ใช่เครื่องประดับ แต่เป็นสิ่งที่พิเศษมาก ข้าเชื่อว่าเมื่อเจ้าเปิดมันออกและเห็นมัน เจ้าจะ... ประหลาดใจอย่างแน่นอน!"

หลิวหานเยียนเหลือบมองนาง และความโศกเศร้าบนใบหน้าของจัวซี่เหมยได้หายไปในทันที

นางคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา ดังนั้น นางจึงไม่คิดซ้ำอีก นางหยิบกุญแจบนกล่องผ้า และเปิดแม่กุญแจสีทอง

เพียงแค่ฟังเสียง "ป๊อป" ดังขึ้นเล็กน้อย

กุญแจได้ถูกปลดล็อกแล้ว

หลิวหานเยียนดึงสลักออก แล้วเปิดกล่องผ้าอย่างช้า ๆ

จู่ ๆ นิ้วเปื้อนเลือดหนึ่งนิ้วก็ถูกเปิดเผยในกล่องผ้า...