ข่าวที่ว่าติ้งเป่ยโหวได้จัดงานแต่งงานกับภรรยาใหม่ของเขา ได้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว และขุนนางจากเมืองหลวงก็มาแสดงความยินดีกับเขา
หมอซูยื่นยาให้หลิวหานเยียนหนึ่งชาม หลังจากที่หลิวหานเยียนกินยาไป นางกลับมาดูอ่อนเยาว์อีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ชามยานี้สามารถอยู่ได้เพียงสามชั่วโมง ซึ่งแทบจะไม่เพียงพอที่จะอยู่ได้จนกว่างานแต่งงานจะจบลง
ไป๋ชิงหลิงแต่งหน้าให้หลิวหานเยียนด้วยตัวเอง
รูปร่างหน้าตาอ่อนเยาว์ของหลิวหานเยียนนั้นน่าทึ่งมาก ด้วยดวงตาสีแอปริคอทโต ริมฝีปากสีแดง ฟันขาว รวมถึงใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านอ๋องอันจวินคิดถึงนางมานาน และไม่สามารถลืมนางได้
"ท่านแม่ ท่านสวยเหลือเกิน" หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเขียนคิ้วเสร็จแล้ว นางนั่งตรงหน้า และมองดูนางอย่างระมัดระวัง
หลิวหานเยียนเหลือบมองกระจกทองสัมฤทธิ์ แล้วมองไปที่ไป๋ชิงหลิง "เจ้าเด็กโง่ พวกเขาบอกว่าเจ้าดูเหมือนแม่ของเจ้า เจ้ากำลังชมตัวเองงั้นรึ"
ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบา ๆ และสัมผัสใบหน้าของนาง "ท่านแม่ของข้าสวยตั้งแต่แรกเห็น ลองถามแม่นมซั่ง หรือถามจิ้นฮวาดูสิ"
ทุกคนมองไปที่หลิวหานเยียน และพูดด้วยรอยยิ้ม "สิ่งที่พระชายาหรงพูดเป็นความจริงเพคะ แต่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ความงามของท่านสามารถเปลี่ยนความงามของเมืองหรือแม้แต่อาณาจักรได้"
แม่นมซั่งเป็นคนช่างพูด
นี่ไม่ใช่คำชม แต่หลิวหานเยียนสมควรได้รับมัน
จิ้นฮวาพยักหน้า และกล่าวว่า "พระชายาดูเหมือนฮูหยิน และพระชายาก็สวยมากเช่นกันเพคะ"
"ช่างเยินยอ" ชิงจู่เหลือบมองจิ้นฮวา
จิ้นฮวาหัวเราะเล็กน้อย
บรรยากาศในห้องไม่หดหู่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป หลิวหานเยียนพูดว่า "อาเสวี่ย ข้าอยากเจอหลานทั้งสอง เจ้าพาเด็ก ๆ มาเจอข้าที"
"ได้เพคะ"
"ข้าจะพาองค์ชายน้อยกับองค์หญิงน้อยมาเพคะ" แม่นมซั่งกล่าว
ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า และขอให้แม่นมซั่งพาหรงจิ่งหลินและไป๋ชงเซิงมา
แต่หลิวหานเยียนอยากให้ไป๋ชิงหลิงไปพาเด็ก ๆ มาด้วยตัวเอง "เจ้าไปดีกว่า ข้ามีของขวัญสำหรับหลานทั้งสองคน เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ดู"
ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และโพล่งออกมา "ท่านแม่ต้องการให้ของขวัญอะไร?"
"อย่าถามข้า แค่พาเด็ก ๆ มาแล้วเจ้าจะรู้เอง" หลิวหานเยียนดูลึกลับ
ไป๋ชิงหลิงติดตามนาง และเดินออกจากห้องพร้อมกับกลุ่มบ่าวรับใช้ นางขอให้ชิงจู่และจิ้นฮวาอยู่นอกห้องเพื่อป้องกันห้องไว้
และนางเดินตามแม่นมซั่งออกไปยังนอกลานจวน
ไม่นานหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไป ฮูหยินจัวได้พบสนามหญ้าของหลิวหานเยียน
ชิงจู่หยุดฮูหยินจัวอย่างรวดเร็ว
ฮูหยินจัวพูดอย่างสุภาพ "เข้าไปบอกฮูหยินของเจ้า ว่าข้าจัวซี่เหมยต้องการพบนาง"
ชิงจู่ไม่เต็มใจ "ฮูหยินจัว พระชายาได้สั่งห้ามบุคคลภายนอกเข้ามา"
จัวซี่เหมยรำคาญ นางหยิบจี้หยกออกมา แล้วมอบให้ชิงจู่ "ถ้าอย่างนั้นช่วยข้ามอบจี้หยกนี้ให้ฮูหยินของพวกเจ้า แล้วข้าจะออกไปตอนนี้"
ชิงจู่เหลือบมองจี้หยก จิ้นฮวาหยิบมันขึ้นมาก่อน แล้วพูดอย่างไม่เป็นมิตร "ฮูหยินจัว ข้านำจี้หยกมาแล้ว"
ความหมายก็คือ ฮูหยินจัวควรออกไปโดยเร็วที่สุด
ฮูหยินจัวเหลือบมองทั้งสองคน หันหลังกลับ แล้วค่อย ๆ เดินลงบันไดและออกจากชายคา
เมื่อเห็นนางออกไป จิ้นฮวาจึงเปิดประตูและเดินเข้าไป โดยส่งจี้หยกไปให้หลิวหานเยียน
หลังจากที่หลิวหานเยียนเห็นจี้หยก สีหน้าของนางจึงเปลี่ยนไป และพูดว่า "ใครให้สิ่งนี้กับข้า"
"ฮูหยินจัวเพคะ นางบอกว่าหมายถึงจัวซี่เหมย"
หลิวหานเยียนรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว จัวซี่เหมยเพิ่งเดินไปที่ประตูลานบ้านได้ไม่ไกลนัก หลิวหานเยียนจึงตะโกนว่า "ซี่เหมย!"
จัวซี่เหมยหยุดเดินชั่วคราว หันไปมองนางทั้งน้ำตา และตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "เฮ้อ"
หลิวหานเยียนกล่าวว่า "เจ้ารีบเข้ามาเร็ว!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...