ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 727

อีผิงถิงเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยดวงตาสีแดง "พระชายาเพคะ ทุกอย่างพร้อมแล้ว เหล่าหมอกำลังรออยู่ด้านนอกเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงวางมือลง แล้วพูดกับตระกูลกู้ "แม้ว่าหมอซูจะบอกว่าพวกท่านน่าจะถูกวางยาพิษ แต่การตรวจอย่างละเอียดจะช่วยให้หมอซู และเหล่าหมอพัฒนายาใหม่ได้"

ตระกูลกู้แสดงความเข้าใจ และยินดีที่จะร่วมมือกับไป๋ชิงหลิง

กู้เอ้อร์หลางกุมมือ แล้วพูดว่า "ขอพระทัยพระชายา และขอบคุณเหล่าหมอ ตระกูลกู้รู้สึกขอบคุณมากที่พวกท่านมายังจวนตระกูลกู้ของเรา"

หลังจากพูดอย่างนั้น เหล่าบรรดาบุตรชายของตระกูลกู้กำลังจะคุกเข่าลง แต่ ไป๋ชิงหลิงรีบหยุดเขาไว้ "ไม่ต้องสุภาพกับข้าเช่นนี้ รีบไปเถิด รีบแก้ไขหาทางรักษาโรคนี้ให้เร็วที่สุด และพัฒนายาใหม่โดยเร็ว"

แต่เดิมตระกูลกู้ราวกับคนที่ตายทั้งเป็น เมื่อได้รับกำลังใจของไป๋ชิงหลิง จึงทำให้พวกเขามีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

พวกเขาเดินออกจากห้อง เหลือเพียงไป๋ชิงหลิงและหมอซูอยู่ในห้อง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา และถามว่า "หมอซู นอกจากเลือดของนักปราชญ์แห่งเผ่าอูเซินแล้ว ไม่มีทางรักษาอื่นเลยหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ!" หมอซูกล่าวว่า "ตอนนั้นท่านปู่ของกระหม่อมให้กระหม่อมไว้ และยาเม็ดยังสามารถรักษาพระชายาได้ หากพวกเขาได้กินยาเสิ่นไท่สักสิบเม็ด พวกเขาจะหายดีพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้ากำลังบอกว่า ยาเสิ่นไท่สามารถล้างพิษพวกมันได้?" ดวงตาของไป๋ชิงหลิงสว่างขึ้นเล็กน้อย

หมอซูพยักหน้า และกล่าวว่า "พ่ะย่ะค่ะ ยาเสิ่นไท่ไม่เพียงแต่ทำให้จิตใจสงบ และทำให้ทารกในครรภ์สงบลงได้เท่านั้น แต่ยังมีส่วนผสมที่สามารถแยกพิษได้ แม้ว่าพระชายาจะได้รับการช่วยเหลือโดยฮูหยินยี่สิบ แต่นายผู้เฒ่าฉางยังได้รับยายาเสิ่นไท่ไปหนึ่งเม็ด ซึ่งมันมีบทบาทช่วยเหลือที่ดีมาก ฮูหยินยี่สิบช่วยพระองค์ระงับภาวะถอดวิญญาณเท่านั้น ในขณะที่ยาเสิ่นไท่สามารถแยกภาวะถอดวิญญาณออกจากร่างกายของพระชายาได้ ทว่ายานี้... หากแต่หาวัตถุดิบได้ยาก และมีความซับซ้อน"

"ตราบใดที่สามารถแกะสูตรยานี้ได้ มันก็ต้องผลิตได้ ข้าขอคิดหาทางก่อน ข้าจะฝากเรื่องนี้ไว้กับหมอซูก่อนก็แล้วกัน" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

"พ่ะย่ะค่ะ"

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองหญิงชรา แล้วหันหลังเดินออกจากห้อง

ทุกคนในตระกูลกู้ไปตรวจเลือด

อาจต้องใช้เวลาสองถึงสามวันในการรอผล ดังนั้นไป๋ชิงหลิงจึงออกจากจวนกู้ไปในขณะนั้น

หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว นางไปที่จวนฉางเพื่อตามหานายผู้เฒ่าฉาง

นายผู้เฒ่าฉางดูภูมิใจและทักทายไป๋ชิงหลิงในฐานะพระชายา ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่น แล้วพูดว่า "นายผู้เฒ่าฉาง ไม่จำเป็นทักทายใหญ่โตอะไร ท่านอย่าเรียกข้าว่าพระชายาเลย เรียกข้าด้วยชื่อของข้า หรือเรียกข้าว่าหมอก็พอแล้ว"

นายผู้เฒ่าฉางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ในวัยนี้ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำพูดของไป๋ชิงหลิง แต่เขาไม่มีความลึกในการถาม ดังนั้นเขาจึงยิ้ม และพูดว่า "ไม่ว่าจะเป็นชื่ออะไร นั่นเป็นเพียงชื่อ ไม่มีตัวตนใดจะแยกออกจากคำตำแหน่งนี้ได้"

เขาชี้ไปที่ปากของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "กิน!"

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกขบขันกับคำพูดของเขา "ท่านพูดถูก ล้วนแต่หนีการกินไม่ได้ ไม่ว่าสถานะของคุณจะสูงส่งเพียงใด คุณต้องกิน เหมือนกับนายผู้เฒ่าฉางที่รู้"

"ฮ่าฮ่าฮ่า!" นายผู้เฒ่าฉางหัวเราะอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่คิดว่าไป๋ชิงหลิงจะใสซื่อเช่นนี้

คงจะดีไม่น้อย ถ้าหลานสาวและหลานชายของเขาเข้าใจ

"พระชายามาหาหม่อมฉัน ข้าเกรงว่าคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่มชาและพูดคุยเท่านั้นหรอกใช่หรือไม่?"

"ข้ามีเรื่องจะขอ!" ไป๋ชิงหลิงคำนับเขา และนายผู้เฒ่าฉางตกใจอีกครั้ง "ไม่ได้ ๆ ตัวตนของพระชายาพระองค์..."

"เมื่อครู่ใครบอกว่ามันเป็นเพียงชื่อเท่านั้น ทำไมถึงไม่ยอมรับคำขอของผู้เยาว์เช่นข้าล่ะ" ไป๋ชิงหลิงถามกลับ

นายผู้เฒ่าฉางเกาหน้าผาก แล้วพูดว่า "เอาล่ะ มานั่งคุยกันก่อน"

"ตกลง!"