ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 739

นางรีบเปิดกล่องยา และแน่นอนว่ามีผลไม้ขนาดเท่าฝ่ามืออยู่ข้างใน

ดูเหมือนนกฟีนิกซ์ตัวหนึ่ง โดยทั้งตัวมีสีแดงเพลิง

ดังนั้น นางจึงเข้าใจว่าเลือดฟีนิกซ์...คือน้ำของผลฟีนิกซ์ ขนของฟีนิกซ์คือใบไม้ของผลฟีนิกซ์ และเกล็ดมังกร...คือหัวใจและจิตวิญญาณของบุคคล

และที่หมอซูเคยบอกว่าเลือดมนุษย์ใช้เป็นยาได้ อาจเป็นเพราะผลฟีนิกซ์ถูกรดน้ำด้วยเลือดมนุษย์ ซึ่งทำให้ยามีกลิ่นคล้ายเลือด...

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงปกคลุมไปด้วยหมอก และทันใดนั้นนางหันกลับมามองที่หน้าต่างเล็ก ๆ ด้านหลังรถม้า

นางเห็นเพียงแคว้นหนึ่งแคว้น พระราชวังของแคว้นเฉินจมอยู่ในเมืองน้อยใหญ่ และแบบนี้นางมองไม่เห็นพระราชวังของแคว้นเฉินอีกต่อไป และนางไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับหยางสวี่อี้ที่ใช้เลือดของเขาเพื่อปลูกผลไม้ฟีนิกซ์...

นางรู้สึกเหมือนมีหนามแหลมอยู่ในลำคอของนาง

หยางสวี่อี้...เจ้างี่เง่า ทำไมไม่บอกข้า?

ในเวลานี้ นางรู้สึกว่าแขนของนางถูกใครบางคนกระตุก

เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง กู้เฉิงวั่งเป็นผู้ดึงแขนเสื้อของนาง เมื่อเขาเห็นนางมองกลับมาที่เขา เขาจึงปล่อยมือ

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า "ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของเจ้า เราพบวัตถุดิบยาทั้งหมดแล้ว ไปเถอะ... กลับไปที่แคว้นหรงกัน"

"อาเหลียน นำองครักษ์เหยี่ยวดำสองสามตัวติดตัวไปด้วยล่วงหน้า พาอวิ๋นเซียงและอวิ๋นเยว่กลับไปก่อน และฝังพวกนางอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้มีข่าวรั่วไหลออกไป"

"พระชายา เกี่ยวกับอวิ๋นเซียงอวิ๋นเยว่ เมื่อกระหม่อมกลับไปยังเมืองหลวง กระหม่อมจะบอกท่านอ๋อง และฝ่าบาทจะไม่มีทางปล่อยจินจื่อเสวียนไปอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!" อิงเหลียนกล่าว

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเคร่งขรึม "ข้าที่ขายหน้าไปเช่นนี้ ข้าต้องกู้หน้ากลับมาให้ได้ ไม่จำเป็นต้องให้พวกเจ้าออกหน้าแทนข้าหรอก เขา... ยุ่งมาก!"

ยุ่ง!

ใช่!

ถ้าไม่ใช่เพราะเขายุ่ง อวิ๋นเซียงและอวิ๋นเยว่คงไม่รอฝ่าบาท มาโดยตลอดเพราะนาง

นางและหรงเยี่ยเป็นฆาตกรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อการเสียชีวิตของอวิ๋นเซียงอวิ๋นเยว่ และไม่มีใครสามารถหลบเลี่ยงความรับผิดชอบได้

ไป๋ชิงหลิงปิดม่านลง แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ!"

ปีนี้หิมะในแคว้นหรงตกหนักเป็นพิเศษ ผู้คนที่อาศัยพืชผลเพื่อความอยู่รอดถูกอาหารแช่แข็งจนตาย

จำนวนธัญพืชในร้านค้าในเมืองเล็ก ๆ บางแห่งถูกกวาดล้างโดยคนธรรมดาทั่วไป

มีหิมะตกอยู่ทุกหนทุกแห่ง และพ่อค้าไม่สามารถออกจากเมืองเพื่อซื้อสินค้าได้ ผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีอาหารและอดอยากจนตาย

แต่สิ่งที่ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ก็คือ ระหว่างทางกลับ ถนนที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งได้ถูกจัดการแล้วหนึ่งวันก่อนหน้านี้

นางกลับเข้าสู่เมืองหลวงอย่างราบรื่นและปลอดภัย

แต่วันนี้ มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นในเมืองหลวง

ผู้คนมารวมตัวกันที่ถนน และผู้คนต่างเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันออก

ไป๋ชิงหลิงตื่นตระหนกทันทีเมื่อนางนึกถึงท่านแม่ของนางที่ยังอยู่ในคุก และท่านพ่อของนางที่ถูกจักรพรรดิเหยาพาเข้ามาในพระราชวัง

"ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า?" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

อิงเหลียนหายตัวไปท่ามกลางฝูงชน แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขากลับมาพร้อมลูกสองคน ตามมาด้วยหงเหนียง

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อนางเห็นไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลิน

เด็กทั้งสองรีบไปที่หน้าต่างรถม้า วางมือบนหน้าต่าง แล้วตะโกนว่า "เสด็จแม่..."

"เสด็จแม่"

"ท่านมาจากไหน พวกข้าคิดว่าเสด็จแม่ไม่ต้องการเราอีกต่อไปแล้ว" ลูกทั้งสองร้องพร้อมกัน และถามคำถามนี้พร้อมกัน

ไป๋ชิงหลิงจับมือพวกเขา แล้วพูดว่า "ขึ้นมาเร็วเข้า"

หงเหนียงเข้ามากอดไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงพูดว่า "หงเหนียง ขึ้นมาด้วยสิ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า"

"เพคะ"

หลังจากที่หงเหนียงนำเด็กสองคนขึ้นรถม้าแล้ว นางจึงขึ้นรถม้าไปด้วย

เด็กสองคนโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของนาง และกอดร่างกายของนางแน่น