“นังสารเลว!” หลานวานเออร์ผลักอาหารทั้งหมดบนโต๊ะลงไปที่พื้น จากนั้นยกโต๊ะขึ้นและตะโกนด้วยความโกรธว่า "ตระกูลหลานของข้าไม่ได้มีความแค้นกับนาง ทำไมนางถึงทำร้ายข้าและพี่ใหญ่ของข้าแบบนี้? ข้าไม่เชื่อว่าการป้อนยาสลบเพียงไม่กี่ห่อ จะทำให้คนง่วงนอนจนกหลับไม่ตื่นได้ และพี่ใหญ่อีก...หรือว่าองค์จักรพรรดิไม่เห็นหรือว่านางตั้งใจทำ?”
จินจื่อเสวียนพูดว่า "ในเวลานั้น มีคนอยู่มากมาย และนางก็เสียเลือดด้วย ในเวลานั้นอ๋องเฉินรีบไปที่ที่เกิดเหตุ พี่ใหญ่จึงถูกตั้งข้อหาฆ่าสายเลือดราชวงศ์ และถูกอ๋องเฉินมัดไว้ในวัง แม้แต่กองทัพตระกูลหลานที่ติดตามพี่ใหญ่ก็ถูกจับตัวเข้าไปในวังแล้ว”
สีหน้าของหลานวานเออร์ซีดลงทันที
หลานเฉินเฟิงเป็นกระดูกสันหลังของนาง แต่ตอนนี้กระดูกสันหลังล้มลงแล้ว นางก็ตื่นตระหนก
“พี่ใหญ่ไปแล้ว ข้าจะทำอย่างไรต่อไปดี? ข้าควรทำอย่างไร? องค์รัชทายาททรงฟื้นแล้วหรือยัง?” หลานวานเอ๋อร์ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
ก่อนที่จินจื่อเสวียนจะจากไป เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของหลานวานเอ๋อร์แล้วพูดว่า: "น้องวานเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งตกใจ เมื่อพี่ใหญ่จากไปเขาได้บอกข้าว่า ให้เจ้าจะรอเขากลับมาที่เมืองหลวง เขาจะกลับมาอย่างมีชัยอย่างแน่นอน ส่วนฝ่าบาท ทรงฟื้นขึ้นมานานแล้ว”
เมื่อได้ยินคำว่า "ฟื้นขึ้นมานานแล้ว" หลานวานเอ๋อร์ก็ใจหายวาบ “นั่นหมายความว่า... ฝ่าบาทก็ทรงทราบเรื่องนี้แล้ว?”
"ทราบแล้ว"
“เขาไม่ได้พูดอะไรถึงพี่ชายเลยหรือ”
จินจื่อเสวียนส่ายหัว ค่อยๆ ละมือออกจากร่างกายของนาง และพูดด้วยความโกรธ "เขาไม่ได้ทำอะไรเลย"
“บางทีท่านอ๋องยังทรงพักฟื้นอยู่ เลยยังไม่ทันได้ทำอะไร?”
“ลูกพี่ลูกน้อง ทำไมเจ้าถึงโง่ขนาดนี้ ถ้าเจ้าอยากรอให้องค์รัชทายาทจำได้ว่าเจ้าอยู่ในวัดชิงเติ้ง มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเจ้าไม่ต่อสู้เพื่อตัวเอง งั้นก็เกรงว่ายากที่จะกลับไปที่ตำหนักตงแล้ว” จินจื่อเสวียนกล่าว
ดวงตาของหลานวานเอ๋อร์มืดลง และเธอก็โบกมืออย่างหงุดหงิด "เจ้ากลับไปก่อนเถอะ"
“เอาล่ะ หากมีข่าวอะไร ข้าจะเล่าให้ฟังอีกครั้ง เจ้าอย่าตกใจ พี่ใหญ่จะเอาเมืองชีกลับมาได้อย่างแน่นอน” จินจื่อเสวียนยืนขึ้นและออกจากห้องของหลานวานเอ๋อร์ แม่นมฉินเหลือบมองเขาจากไป กลับไปข้างกายหลานวานเอ๋อร์และพูดว่า "พระชายาองค์รัชทายาท จะให้คุณชายเปี่ยวมาที่นี่บ่อย ๆ ไม่ได้นะเพคะ ถ้ามาหลายครั้งมันจะดึงดูดความสนใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นะเพคะ”
“แต่ตอนนี้บุคคลเดียวที่สามารถแจ้งข่าวให้ข้าได้ ก็มีเพียงลูกพี่ลูกน้องจิน” หลังจากที่หลานวานเอ๋อร์พูดจบ เสียงหัวเราะก็ดังมาจากนอกประตู
ทันใดนั้นนางก็หันกลับมามองออกไปที่ประตู และเห็นร่างที่สวยงามเดินช้าๆ หญิงคนนั้นสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ปกสุนัขจิ้งจอกอันสูงส่ง พร้อมด้วยกระโปรงยาวสีเหลืองห่านอยู่ข้างใต้ แต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อน หยุดอยู่หน้าประตู
มีนางกำนัลห้าหรือหกคนอยู่รอบตัวคอยปรนนิบัตินาง
หลานวานเอ๋อร์จำนางได้อย่างรวดเร็ว
นางคือฉางชูอี๋ คนอยู่กับนางในคืนวันแต่งงานของนางทั้งคืน
ฉางเล่อเหยียนน้องสาวของฉางเล่ออัน
ดวงตาของหลานวานเอ๋อร์เป็นประกาย นางรีบก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปหานางทันที "ฉางชูอี๋"
“พระชายาองค์รัชทายาท มาที่นี่แค่วันเดียว ทำไมถึงซีดเซียวขนาดนี้” ฉางเล่ออันจัดผมที่งอบนหน้าผากของนางให้ตรง น้ำเสียงของนางชัดเจนและอ่อนโยน
เมื่อหลานวานเอ๋อร์ได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาก็ค่อยๆ เริ่มขุ่นเคืองและก็พูดว่า "ที่แห่งนี้มันเป็นสถานที่อะไรกัน ? จะเปรียบเทียบกับตำหนักตงหรือตระกูลหลานได้อย่างไร ทำไมฉางชูอี๋ถึงมาที่นี่?”
“ข้ามาที่นี่เพื่อพบเจ้าโดยเฉพาะ”
“อยากจะเข้าไปนั่งข้างในไหม?”
“ก็ดี เรามานั่งคุยกันเถอะ ข้ามีข่าวดีมาบอกเจ้า มีเรื่องเกี่ยวกับนางสนมไป๋?”ฉางเล่ออันจับมือหลานวานเอ๋อร์แล้วเดินเข้าไปข้างใน
หลานวานเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหันไปมองฉางเล่ออัน "เกิดอะไรขึ้นกับนางสนมไป๋?”
ฉางเล่ออันค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...