ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 765

ฉางเล่อเหยียนตกใจกลัวแมลงสีดำขนาดใหญ่เท่านิ้วจนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่นาน เธอก็เอานิ้วสอดเข้าไปในลำคอของเธอแล้วล้วงออกมา

"อ้วก!"

ฉางเล่อเหยียนรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเธอคิดว่ามันออกมาจากปากของเธอเองเธอต้องการดูว่ามันยังอยู่ในตัวเธอรึเปล่า

ยิ่งเธอล้วงเข้าไปมากเท่าไหร่ อาการอาเจียนของเธอก็ยิ่งหนักขึ้น

หรงเฉินเห็นเธอ จึงเอื้อมมือคว้าข้อมือเพื่อหยุดเธอ "หยุดเดี๋ยวนี้"

“อ้วก…แค่กๆ…”

เลือดเต็มปากพุ่งออกมาจากปากของเธอ

มือของหรงเฉินที่จับอยู่ก็เปื้อนเลือดเช่นกัน

แม้เธอจะล้วงคอไปแล้ว

แต่เธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

เธอร้องไห้พลางพูดว่า "นี่มันคืออะไร มันออกมาจากปากข้าเหรอ"

เธอหันกลับไปถามหรงเฉินทั้ง ๆ ที่น้ำตาไหลอาบหน้า

หรงเฉินพูดว่า "อ้วกออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกังวล ในตัวของเธอในไม่มีแล้วล่ะ"

“อ้วก...” เธออาเจียนอีกครั้ง แต่คราวนี้เธออาเจียนใส่หรงเฉิน

เหล่าสาวใช้ในวังต่างก็หวาดกลัว โดยปกติแล้วพวกเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องหรงเฉินและคนรับใช้ที่รับใช้ของเขาก็เป็นคนรับใช้ผู้ชาย ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่หมดหนทางขนาดนี้มาก่อน...

อย่างไรก็ตาม ทุกการกระทำของหรงเฉินทำให้ความเข้าใจของคนในวังเริ่มเปลี่ยนไป

ตอนที่ฉางเล่อเหยียนจับแขนของเขาและอาเจียน มือของเขาก็ลูบหลังเธอเบาๆ โดยไม่สนใจเสื้อผ้าที่เปื้อนอาเจียนเลย

แม่นางฉางสามดูนายผู้เฒ่าฉางอีกครั้ง

การแสดงออกทางสีหน้าของชายชรายังคงไร้ความรู้สึกและไม่มีใครสามารถเข้าใจอารมณ์ของเขาได้ในขณะนี้ แต่แม่นางฉางสามรู้สึกว่าเขาไม่อยากเห็นองค์ชายเฉินเข้าใกล้ลูกสาวของเธอ

เธอยกกระโปรงขึ้นแล้วเดินช้าๆ เธอโค้งคำนับก่อนแล้วพูดว่า "องค์ชายเฉิน เล่อเอ๋อร์เสียมารยาทแล้ว เธอทำให้เสื้อผ้าของฝ่าบาทเปื้อน องค์ชายเฉินรีบไปเปลี่ยนเถอะ เดี๋ยวทางนี้หม่อมฉันจัดการเอง”

หรงเฉินยังคงประคองร่างกายของฉางเล่อเหยียนด้วยมือเดียว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของแม่นางฉางสาม เขาก็เหลือบมองรอยเลือดที่มุมเสื้อผ้าของเขาแล้วพูดว่า "ได้ ไว้นางอาการดีขึ้น พวกเจ้าค่อยพานางกลับจวนฉาง”

หลังจากพูดเช่นนี้ แม่นางฉางสามก็เดินเข้าไปกอดลูกสาวของเธอ เมื่อแม่นางฉางสามเข้ามารับช่วงต่อ หรงเฉินก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

เขากวาดมองผู้คนในห้องแล้วพูดว่า "เหตุการณ์วันนี้จะต้องไม่แพร่งพรายออกไปข้างนอก"

เขารู้ว่าตระกูลฉางไม่ต้องการที่จะยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์มากเกินไป ทุกวันนี้ แม้ว่าฮ่องเต้จะโปรดปรานฉางซิงเว่ย แต่ผู้เฒ่าฉางก็แทบจะไม่ได้ยุ่งกับแวดวงอันทรงพลังของเมืองหลวงและเขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะประจบประแจงเสด็จพ่อของเขาเลยสักนิด

เขาชื่นชมและเคารพในการกระทำของผู้เฒ่าฉางเป็นอย่างมาก

คนรับใช้ในห้องตอบ"พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ ท่านอ๋อง"

หรงเฉินเดินไปหาผู้เฒ่าฉาง

ชายชราก้มลงและโค้งคำนับ "ขอบคุณฝ่าบาทที่ช่วยเล่อเหยียน หลานสาวของข้า"

หรงเฉินมองย้อนกลับไปที่ฉางเล่อเหยียน ตอนที่หันหน้ากลับมาใบหน้าของอขาระงับอารมณ์ทั้งที่มีและพูดเสียงนิ่งกับผู้เฒ่าฉางด้วยใบหน้าที่จริงจัง "ข้าจะพานางกลับไปที่วัง ท่านปู่ทวดอย่าดุด่าหรือทำร้ายใครอีก ไม่เช่นนั้น คราวหน้าหากพบเรื่องแบบนี้อีก ข้าคงไม่กล้าช่วยคนอีกแล้ว”