ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 765

ฉางเล่อเหยียนตกใจกลัวแมลงสีดำขนาดใหญ่เท่านิ้วจนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่นาน เธอก็เอานิ้วสอดเข้าไปในลำคอของเธอแล้วล้วงออกมา

"อ้วก!"

ฉางเล่อเหยียนรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเธอคิดว่ามันออกมาจากปากของเธอเองเธอต้องการดูว่ามันยังอยู่ในตัวเธอรึเปล่า

ยิ่งเธอล้วงเข้าไปมากเท่าไหร่ อาการอาเจียนของเธอก็ยิ่งหนักขึ้น

หรงเฉินเห็นเธอ จึงเอื้อมมือคว้าข้อมือเพื่อหยุดเธอ "หยุดเดี๋ยวนี้"

“อ้วก…แค่กๆ…”

เลือดเต็มปากพุ่งออกมาจากปากของเธอ

มือของหรงเฉินที่จับอยู่ก็เปื้อนเลือดเช่นกัน

แม้เธอจะล้วงคอไปแล้ว

แต่เธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

เธอร้องไห้พลางพูดว่า "นี่มันคืออะไร มันออกมาจากปากข้าเหรอ"

เธอหันกลับไปถามหรงเฉินทั้ง ๆ ที่น้ำตาไหลอาบหน้า

หรงเฉินพูดว่า "อ้วกออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกังวล ในตัวของเธอในไม่มีแล้วล่ะ"

“อ้วก...” เธออาเจียนอีกครั้ง แต่คราวนี้เธออาเจียนใส่หรงเฉิน

เหล่าสาวใช้ในวังต่างก็หวาดกลัว โดยปกติแล้วพวกเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องหรงเฉินและคนรับใช้ที่รับใช้ของเขาก็เป็นคนรับใช้ผู้ชาย ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่หมดหนทางขนาดนี้มาก่อน...

อย่างไรก็ตาม ทุกการกระทำของหรงเฉินทำให้ความเข้าใจของคนในวังเริ่มเปลี่ยนไป

ตอนที่ฉางเล่อเหยียนจับแขนของเขาและอาเจียน มือของเขาก็ลูบหลังเธอเบาๆ โดยไม่สนใจเสื้อผ้าที่เปื้อนอาเจียนเลย

แม่นางฉางสามดูนายผู้เฒ่าฉางอีกครั้ง

การแสดงออกทางสีหน้าของชายชรายังคงไร้ความรู้สึกและไม่มีใครสามารถเข้าใจอารมณ์ของเขาได้ในขณะนี้ แต่แม่นางฉางสามรู้สึกว่าเขาไม่อยากเห็นองค์ชายเฉินเข้าใกล้ลูกสาวของเธอ

เธอยกกระโปรงขึ้นแล้วเดินช้าๆ เธอโค้งคำนับก่อนแล้วพูดว่า "องค์ชายเฉิน เล่อเอ๋อร์เสียมารยาทแล้ว เธอทำให้เสื้อผ้าของฝ่าบาทเปื้อน องค์ชายเฉินรีบไปเปลี่ยนเถอะ เดี๋ยวทางนี้หม่อมฉันจัดการเอง”

หรงเฉินยังคงประคองร่างกายของฉางเล่อเหยียนด้วยมือเดียว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของแม่นางฉางสาม เขาก็เหลือบมองรอยเลือดที่มุมเสื้อผ้าของเขาแล้วพูดว่า "ได้ ไว้นางอาการดีขึ้น พวกเจ้าค่อยพานางกลับจวนฉาง”

หลังจากพูดเช่นนี้ แม่นางฉางสามก็เดินเข้าไปกอดลูกสาวของเธอ เมื่อแม่นางฉางสามเข้ามารับช่วงต่อ หรงเฉินก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

เขากวาดมองผู้คนในห้องแล้วพูดว่า "เหตุการณ์วันนี้จะต้องไม่แพร่งพรายออกไปข้างนอก"

เขารู้ว่าตระกูลฉางไม่ต้องการที่จะยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์มากเกินไป ทุกวันนี้ แม้ว่าฮ่องเต้จะโปรดปรานฉางซิงเว่ย แต่ผู้เฒ่าฉางก็แทบจะไม่ได้ยุ่งกับแวดวงอันทรงพลังของเมืองหลวงและเขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะประจบประแจงเสด็จพ่อของเขาเลยสักนิด

เขาชื่นชมและเคารพในการกระทำของผู้เฒ่าฉางเป็นอย่างมาก

คนรับใช้ในห้องตอบ"พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ ท่านอ๋อง"

หรงเฉินเดินไปหาผู้เฒ่าฉาง

ชายชราก้มลงและโค้งคำนับ "ขอบคุณฝ่าบาทที่ช่วยเล่อเหยียน หลานสาวของข้า"

หรงเฉินมองย้อนกลับไปที่ฉางเล่อเหยียน ตอนที่หันหน้ากลับมาใบหน้าของอขาระงับอารมณ์ทั้งที่มีและพูดเสียงนิ่งกับผู้เฒ่าฉางด้วยใบหน้าที่จริงจัง "ข้าจะพานางกลับไปที่วัง ท่านปู่ทวดอย่าดุด่าหรือทำร้ายใครอีก ไม่เช่นนั้น คราวหน้าหากพบเรื่องแบบนี้อีก ข้าคงไม่กล้าช่วยคนอีกแล้ว”

"ขอรับ!" สายลับกำลังจะลุกขึ้นและออกไป จู่ๆฉางเล่อเหยียนก็นึกอะไรบางอย่างได้และพูดว่า "เดี๋ยวก่อน ยังมีอีกอย่างหนึ่ง..."

เธอเอื้อมมือไปหาสายลับและคว้าตัวมาทางเธอ เมื่อสายลับเข้ามาใกล้ ฉางเล่ออันก็พูดอะไรบางอย่างที่หูของเขา จากนั้นสายลับก็ลุกขึ้นและจากไป

ฉางเล่ออันเอนตัวลงบนเก้าอี้ของนางสนมจักรพรรดิด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ...

บางทีข่าวลือก็ฆ่าคนได้!

ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมพระราชวัง เธอสูงกว่าผู้หญิงธรรมดา ไหล่กว้างและหลังหนา ใบหน้าของเธอถูกแต่งหน้าหนาทึบและไม่สามารถเห็นรูปลักษณ์เดิมของเธอได้ชัดเจน

เมื่อเห็นบุคคลนี้ปรากฏตัวในห้องนอน ฉางเล่ออันก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส "ท่านมาแล้ว!"

"นางกำนัล" เดินไปด้านหน้า กอดฉางเล่อและจูบเธออย่างดุเดือด จากนั้นน้ำเสียงของชายคนหนึ่งก็หลุดออกจากปากนางกำนัลคนนั้น "ที่รัก คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว เจ้าบอกไม่ให้ข้ามากี่วันแล้วเนี่ย”

“ไอบ้า นี่มันในวังนะ ไม่ใช่ที่ที่จะเข้ามาวิ่งเล่นได้ตลอดทั้งวัน ข้าไม่กล้าเรียกท่านมา แล้วทำไมท่านแต่งตัวมาแบบนี้ ข้าเกือบจำแทบไม่ได้”

"นางกำนัล" ดึงเสื้อผ้าของฉางเล่ออันอย่างแรงและภายในไม่กี่นาทีก็เผยให้เห็นไปถึงไหนต่อไหน เขาทำอย่างเร่งรีบพลางทำเครื่องหมายของเขาบนรอยดูดที่มีอยู่ก่อนหน้าของฉางเล่ออัน

ฉางเล่ออันผลักเขาแล้วพูดว่า "อย่าสิ เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก"

“ไม่ถูกจับได้หรอก ข้าจะระวัง”

ฉางเล่ออันผลักเขาอีกครั้งแล้วพูดว่า "ข้าอยากมีลูก"

“ลูก?” ชายคนนั้นหยุดชั่วคราวและมองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา

ฉางเล่ออันคล้องคอแล้วพูดว่า "ข้ากลัวว่าอีตาแก่นั่นจะมีลูกไม่ได้ เป็นถึงชายาจะไม่มีลูกได้ยังไง ข้าอยากให้ท่านมีลูกกับข้า ในอนาคต ลูกของข้าจะเป็นโอรสมังกร พอคลอดออกมาเขาก็จะเป็นองค์ชายผู้สูงศักดิ์ ถ้าหากว่าฮ่องเต้อยู่ได้อีก 20 ปีถึงตอนนั้น องค์รัชทายาทก็คงจะวัยกลางคนแล้ว แต่ลูกชายของเราอายุกำลังพอดี!”