ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 790

พอผ่านไปสักพัก หลวนอี๋ก็ได้หลับไป

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาออกจากตำหนักเฟิงอี้ จากนั้นก็ไปตำหนักฟางฮวา

พอฉางเล่ออันเดินเข้า จักรพรรดิเหยาก็คว้าคอของเธอแล้วผลักเธอไปที่เตียง

"ปึก!"

"อ๊าก!"

"เจ้ามันหญิงชั่ว..."

“เพียะ!” ก่อนที่ฉางเล่ออันจะพูดอะไรบางอย่าง จักรพรรดิเหยาก็ได้ทำร้ายเธออีก เขาจับคอของฉางเล่ออันและตบหน้าของเธอ

ฉางเล่ออันกรีดร้อง "ฝ่าบาท ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ"

“ฉางเล่ออัน ตอนที่เจ้าอยู่ที่จวนฉางเจ้าทำอะไรกันแน่ เจ้าไม่สนใจอะไรเลย ถึงแม้ว่าที่จวนฉางเป็นที่ของเจ้า แต่เจ้ากลับทำเรื่องพวกนี้ลับหลังข้า เจ้าคิดว่านี้คือเรื่องตลกงั้นรึ?" สีหน้าของจักรพรรดิเหยาโกรธมาก ใบหน้าของเขาแดงไปหมด

“ฝ่า......” ตาของฉางเล่ออันเริ่มมีแต่ลูกตาขาว

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี

ทั้งสองมือของเธอจีบไว้แน่น น้ำตาไหลไม่หยุด จากนั้นก็มีคำพูดออกมาจากปาก "ตรวจสอบ!"

“ตรวจสอบเหรอ! หึ ข้าจะตรวจสอบอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นข้าจะส่งเจ้าลงนรกให้หมด” จักรพรรดิเหยาปล่อยมือของเขา หันไปพูดกับวั่นฝูว่า “เรียกนางกำนัลของตำหนักฟางฮวามาให้หมด”

“รับทราบ!” วั่นฝูหันหลังกลับและเดินออกไป

พอนางกำนัลทุกคนโดนเรียกตัว ฉางเล่ออันก็ได้คุกเข่ากับพื้น

เธอวางมือลงบนพื้น ร่างกายของเธอสั่นไปหมดและพูดว่า "ฝ่าบาท ข้าไม่เข้าใจเรื่องที่ฝ่าบาทได้พูดเมื่อสักครู่"

“หึ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าได้ตายอย่างแน่นอน!” จักรพรรดิเหยาเหลือบมองไปที่กลุ่มนางกำนัล เขาไม่พบใครสักคนที่ดูสูงเลย

จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก สายตาของเขามีแต่อาฆาตแค้น

เขาจับผมของฉางเล่ออันและดึงเธอขึ้นมา บังคับให้เธอหันหน้าไปทานางกำนัลอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า "นางกำนัลอีกหนึ่งคนอยู่ที่ไหน?"

วั่นฝูพูดว่า "ฝ่าบาท คนทั้งหมดนี้คือนางกำนัลของตำหนักฟางฮวา"

“ไม่ใช่!” จักรพรรดิเหยาดึงผมของฉางเล่ออันแน่นขึ้น

ฉางเล่ออันร้องด้วยความเจ็บปวด "ฝ่าบาท ผมของข้าเจ็บมากๆ ...."

“นางกำนัลอีกคนหนึ่งอยู่ที่ไหน” จักรพรรดิเหยาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ แต่ยังดึงผมของเธอให้แน่นขึ้นอีกด้วย

จากนั้นก็ได้มีนางกำนัลร่างสูงปรากฏตัวขึ้น

เธอกุมท้องแล้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูเร่งรีบ เธอคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิเหยา และได้พูดทักทาย "ถวายบังคมฝ่าบาท"

พอจักรพรรดิเหยาเห็นนางกำนัลคนนี้ เขาก็ผลักฉางเล่ออันและเดินไปหานางกำนัลคนนั้น

ดึงเธอให้ลุกขึ้น

การแต่งหน้าของนางกำนัลคนนี้เหมือนกันทุกอย่าง รูปร่างของเธอก็เหมือนกัน เสียงของเธอแทบแยกไม่ออก

มันทำให้จักรพรรดิเหยาโกรธมาก

หลังจากที่เขาคว้าตัวของเธอขึ้นมา เขาก็ได้ฉีกเสื้อของเธอ จากนั้นก็ได้สอดมือเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ

นางกำนัลกัดฟันตัวเองและอดทนไม่ให้เสียงออก เธอยอมให้จักรพรรดิเหยาตรวจสอบร่างกายของเธอ

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน จักรพรรดิเหยาก็ได้ปล่อยตัวเธอ และมองไปที่นางกำนัลที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

ทำไมถึงไม่ใช่เธอ!

เธอคือผู้หญิง

ความโกรธในสายตาของเขาไม่ได้หายไปไหน เขาถามนางกำนัลด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนที่รับใช้ซุนชูอี๋ตลอดเวลา"

“เมื่อกี้ที่ฝ่าบาทบีบคอ ข้าน้อยกลัวมากจริงๆ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ฝ่าบาทใช้ดาบจริงๆ ขึ้นมา ข้าน้อยไม่อยากเห็นฝ่าบาทเป็นแบบนั้นเลย ข้าน้อยมากๆ”

เธอร้องไห้อย่างหนัก คำพูดของเธอที่พูดออกมาทำให้จิตใจของจักรพรรดิเหยาใจอ่อนลง

ช่วงนี้เขาก็ไม่ได้สนใจฉางเล่ออันด้วย เขาก็ไม่ได้มีความคิดอะไรตอนที่อุ้มเธอไว้

เขาลูบหลังฉางเล่ออันเบาๆ แล้วพูดว่า "ข้าก็สับสนเหมือนกัน เรื่องนี้ข้าผิดเอง"

“ข้าน้อยรู้ มีเรื่องเกิดกับองค์หญิงทำให้ฝ่าบาทไม่สบายใจ แต่ใครกันที่กล้าจะทำร้ายองค์หญิงแบบนั้น แถมข้าน้อยก็ไม่มีอำนาจที่จะพาองค์หญิงหนีออกไปแล้วเผาหอหนิงชุน ถึงแม้ว่าข้าน้อยจะโดนไล่ออกจากจวนฉาง ข้าน้อยเป็นคนของตระกูลซุน ข้าน้อยจะเอาตระกูลมาทำเสียชื่อเสียงทำไมกัน ฝ่าบาท ท่านเชื่อข้าน้อยได้รึไม่ ตั้งแต่ที่ข้าน้อบเข้ามาที่นี่ ข้าน้อยบริสุทธิ์ใจที่จะรับใช้ฝ่าบาทจริงๆ” ฉางเล่ออันเงยหน้าขึ้น น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาในขณะที่เธอพูด

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาเห็นแบบนี้ เขาก็ได้จับใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาก็ได้จูบและเช็ดน้ำตาเธอ

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าเชื่อเจ้า ขอแค่เจ้าไม่ทำเรื่องที่ทำข้าไม่สามารถให้อภัยได้ก็พอ"

หลังจากพูดจบ จักรพรรดิเหยาก็จูบเธออีกครั้ง

การจูบครั้งนี้รุนแรงมาก ฉางเล่ออันถูกผลักลงบนเตียง จากนั้นไม่นานก็ได้ใช้เวลาร่วมรักกัน!

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาได้หลับไปแล้วนั้น

ฉางเล่ออันหยิบธูปออกมาจุดไฟ

จากนั้นก็วางธูปไว้ใกล้กับจักรพรรดิเหยา เธอหันหลังกลับ และเดินออกจากไป

จู่ๆ ก็มีร่างสีดำก็คว้าเอวของฉางเล่ออันไว้ จากนั้นก็พอเธอไปที่ตำหนักร้าง

ฉางเล่ออันพูดเสียงเบาว่า "เจ้ายังจะกล้ามาอีกเหรอ นางกำนัลใหญ่คนนั้น...."

“นางเป็นคนที่ข้าหามา ข้าขอบอกอะไรเจ้า ข้าต้องออกจากเมืองหลวงไปสักพัก อย่างไงเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดี”

"เจ้าจะไปไหน?"

สายตาของชายคนนั้นเย็นชาลง จากนั้นเขาก็พูด "เมืองซี"