ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 790

พอผ่านไปสักพัก หลวนอี๋ก็ได้หลับไป

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาออกจากตำหนักเฟิงอี้ จากนั้นก็ไปตำหนักฟางฮวา

พอฉางเล่ออันเดินเข้า จักรพรรดิเหยาก็คว้าคอของเธอแล้วผลักเธอไปที่เตียง

"ปึก!"

"อ๊าก!"

"เจ้ามันหญิงชั่ว..."

“เพียะ!” ก่อนที่ฉางเล่ออันจะพูดอะไรบางอย่าง จักรพรรดิเหยาก็ได้ทำร้ายเธออีก เขาจับคอของฉางเล่ออันและตบหน้าของเธอ

ฉางเล่ออันกรีดร้อง "ฝ่าบาท ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ"

“ฉางเล่ออัน ตอนที่เจ้าอยู่ที่จวนฉางเจ้าทำอะไรกันแน่ เจ้าไม่สนใจอะไรเลย ถึงแม้ว่าที่จวนฉางเป็นที่ของเจ้า แต่เจ้ากลับทำเรื่องพวกนี้ลับหลังข้า เจ้าคิดว่านี้คือเรื่องตลกงั้นรึ?" สีหน้าของจักรพรรดิเหยาโกรธมาก ใบหน้าของเขาแดงไปหมด

“ฝ่า......” ตาของฉางเล่ออันเริ่มมีแต่ลูกตาขาว

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี

ทั้งสองมือของเธอจีบไว้แน่น น้ำตาไหลไม่หยุด จากนั้นก็มีคำพูดออกมาจากปาก "ตรวจสอบ!"

“ตรวจสอบเหรอ! หึ ข้าจะตรวจสอบอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นข้าจะส่งเจ้าลงนรกให้หมด” จักรพรรดิเหยาปล่อยมือของเขา หันไปพูดกับวั่นฝูว่า “เรียกนางกำนัลของตำหนักฟางฮวามาให้หมด”

“รับทราบ!” วั่นฝูหันหลังกลับและเดินออกไป

พอนางกำนัลทุกคนโดนเรียกตัว ฉางเล่ออันก็ได้คุกเข่ากับพื้น

เธอวางมือลงบนพื้น ร่างกายของเธอสั่นไปหมดและพูดว่า "ฝ่าบาท ข้าไม่เข้าใจเรื่องที่ฝ่าบาทได้พูดเมื่อสักครู่"

“หึ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าได้ตายอย่างแน่นอน!” จักรพรรดิเหยาเหลือบมองไปที่กลุ่มนางกำนัล เขาไม่พบใครสักคนที่ดูสูงเลย

จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก สายตาของเขามีแต่อาฆาตแค้น

เขาจับผมของฉางเล่ออันและดึงเธอขึ้นมา บังคับให้เธอหันหน้าไปทานางกำนัลอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดว่า "นางกำนัลอีกหนึ่งคนอยู่ที่ไหน?"

วั่นฝูพูดว่า "ฝ่าบาท คนทั้งหมดนี้คือนางกำนัลของตำหนักฟางฮวา"

“ไม่ใช่!” จักรพรรดิเหยาดึงผมของฉางเล่ออันแน่นขึ้น

ฉางเล่ออันร้องด้วยความเจ็บปวด "ฝ่าบาท ผมของข้าเจ็บมากๆ ...."

“นางกำนัลอีกคนหนึ่งอยู่ที่ไหน” จักรพรรดิเหยาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ แต่ยังดึงผมของเธอให้แน่นขึ้นอีกด้วย

จากนั้นก็ได้มีนางกำนัลร่างสูงปรากฏตัวขึ้น

เธอกุมท้องแล้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูเร่งรีบ เธอคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิเหยา และได้พูดทักทาย "ถวายบังคมฝ่าบาท"

พอจักรพรรดิเหยาเห็นนางกำนัลคนนี้ เขาก็ผลักฉางเล่ออันและเดินไปหานางกำนัลคนนั้น

ดึงเธอให้ลุกขึ้น

การแต่งหน้าของนางกำนัลคนนี้เหมือนกันทุกอย่าง รูปร่างของเธอก็เหมือนกัน เสียงของเธอแทบแยกไม่ออก

มันทำให้จักรพรรดิเหยาโกรธมาก

หลังจากที่เขาคว้าตัวของเธอขึ้นมา เขาก็ได้ฉีกเสื้อของเธอ จากนั้นก็ได้สอดมือเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ

นางกำนัลกัดฟันตัวเองและอดทนไม่ให้เสียงออก เธอยอมให้จักรพรรดิเหยาตรวจสอบร่างกายของเธอ

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน จักรพรรดิเหยาก็ได้ปล่อยตัวเธอ และมองไปที่นางกำนัลที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

ทำไมถึงไม่ใช่เธอ!

เธอคือผู้หญิง

ความโกรธในสายตาของเขาไม่ได้หายไปไหน เขาถามนางกำนัลด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนที่รับใช้ซุนชูอี๋ตลอดเวลา"