ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 797

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าอย่าเข้าใกล้หลวนอี๋” หรงเยี่ยรู้สึกกลัวเมื่อเห็นฉางเล่อเหยียนล้มลงอย่างน่าอนาถ

หลวนอี๋คลั่งไคล้ขึ้นมาแทบจะจำใครไม่ได้เลย

การปล่อยไป๋ชิงหลิงไว้ข้างเธอย่อมเป็นอันตราย หากมีใครใช้มือของหลวนอี๋ทำร้ายไป๋ชิงหลิง งั้นเสียงใจภายหลังก็ไม่ช่วยอะไร

เขาตัดสินใจแล้วว่าไป๋ชิงหลิงจะไม่สามารถอยู่ข้างหลวนอี๋ได้อีกต่อไป

หรงเยี่ยสั่งให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอุ้มหวู่ซือมา

ในช่วงเวลานี้ ฉางเล่อเหยียนมีสติคืนกลับมาเล็กน้อย

แต่หรงเฉินยังคงกอดเธอไว้

เธอยกมือขึ้นเบา ๆ จับแขนเสื้อของหรงเฉิน และพูดประโยคอย่างแผ่วเบา: "อ๋องเฉิน ท่านช่วยข้าไว้อีกแล้ว คราวนี้... ข้าจะตอบแทนท่านยังไงอีก!"

“หยุดพูดได้แล้ว!” หรงเฉินเงยหน้าขึ้นแล้วถามหมอหลวง: “เธอเป็นยังไงบ้าง เธอได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”

เขาหมายถึงสมอง

หมอหลวงกล่าวว่า: "อ๋องเฉิน โปรดอย่าสั่นศีรษะคุณหนูฉางสอง"

“หัวของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” หรงเฉินถามอย่างกังวล

“การถูกกระทบกระแทกทำให้คุณหนูฉางสองจะเวียนศีรษะ ศีรษะของคนไข้ต้องทรงตัว ไม่อย่างนั้น อ๋องเฉินวางตัวคุณหนูฉางสองลง อย่างไรก็ดี ควรทำอย่างเบาๆ” หมอหลวงกล่าว

เมื่อ หรงเฉินได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขากำลังจะวาง แางเล่อเหยียนลง แต่ ฉางเล่อเหยียนก็คว้าเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น ย่อตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ หรงเฉินและกระซิบเบา ๆ : "เจ็บ เจ็บมาก!"

“เจ็บตรงไหน” หรงเฉินถามอย่างกังวล

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับหมอหลวงว่า “มีตรงไหนอีกไหมที่เจ้ายังไม่ได้ตรวจ เธอบอกว่ามันเจ็บ เจ้ารักษาได้ไหมเนี่ย”

“ฝ่าบาท…”หมอหลวงแอบเช็ดเหงื่อ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับอ๋องเฉินในวันนี้

เขารู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอ๋องเฉิน

“ทำไมยังนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอบอกว่าเธอเจ็บ ให้หมอหลวงหญิงมาตรวจร่างกายให้เธอ” คนทั้งคนกลิ้งลงมาจากด้านบน คงไม่ได้แค่บาดเจ็บที่ศีรษะ ต้องมีอาการบาดเจ็บว่สนอื่นบนร่างกายอีกแน่ๆ

หรงเฉินมีความมุ่งมั่นมาก

ดังนั้นเมื่อเขากอดเธอไว้ เขาก็ยังคงนิ่งไม่กล้าขยับแม้แต่หน่อย

หมอหลวงหญิงเข้ามาและกำลังจะตรวจร่างกายของ ฉางเล่อเหยียน ทันใดนั้นฉางเล่อเหยียนก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่งและจับแขนของ หรงเฉิน

หรงเฉินมองลงไปโดยไม่รู้ตัว

แล้วบังเอิญไปสบตากับดวงตาที่สวยงามที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยเลือดและหน้าผากของเธอได้รับการพันผ้าโดยหมอหลวงแล้ว เธอดูบอบบาง และอ่อนแอ

ในเวลานี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ซึ่งทำให้หัวใจของหรงเฉินเต้นแรงอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีเลื่อยอันแหลมคมกำลังดึงหัวใจของเขา

ทำไมหัวใจของเขาถึงเจ็บมากขนาดนี้

ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนอยากจะทนทุกข์เเทนเธอ?

ครั้งแรกที่ช่วยเธอจากทะเลสาบหมิงหู เขาคิดว่า...นั่นเป็นความรู้สึกที่คิดไปอีก

แต่ครั้งนี้

ครั้งนี้มันชัดเจนมาก...

เขาอยากจะกอดเธอและปล่อยมือเลย

“ขอโทษ!” หรงเฉินมีคำพูดนับพันในใจ แต่สุดท้ายแล้ว... เขาก็พูดได้แค่ ''ขอโทษ'' เพียงสามคำ

หลวนอี๋เป็นน้องสาวของเขา และน้องสาวของเขาก็ผลักเธอ

แต่เขาไม่มีทางสอบสวนความผิดของหลวนอี๋ที่มีต่อ ฉางเล่อเหยียน ได้

เขาไม่สามารถหาคำอื่นใดที่จะพูดกับเธอได้นอกจาก “ขอโทษ”

“ขอโทษ” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง

ในที่สุดฉางเล่อเหยียนหลับตาลงและไม่พูดอะไร...