ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 797

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าอย่าเข้าใกล้หลวนอี๋” หรงเยี่ยรู้สึกกลัวเมื่อเห็นฉางเล่อเหยียนล้มลงอย่างน่าอนาถ

หลวนอี๋คลั่งไคล้ขึ้นมาแทบจะจำใครไม่ได้เลย

การปล่อยไป๋ชิงหลิงไว้ข้างเธอย่อมเป็นอันตราย หากมีใครใช้มือของหลวนอี๋ทำร้ายไป๋ชิงหลิง งั้นเสียงใจภายหลังก็ไม่ช่วยอะไร

เขาตัดสินใจแล้วว่าไป๋ชิงหลิงจะไม่สามารถอยู่ข้างหลวนอี๋ได้อีกต่อไป

หรงเยี่ยสั่งให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอุ้มหวู่ซือมา

ในช่วงเวลานี้ ฉางเล่อเหยียนมีสติคืนกลับมาเล็กน้อย

แต่หรงเฉินยังคงกอดเธอไว้

เธอยกมือขึ้นเบา ๆ จับแขนเสื้อของหรงเฉิน และพูดประโยคอย่างแผ่วเบา: "อ๋องเฉิน ท่านช่วยข้าไว้อีกแล้ว คราวนี้... ข้าจะตอบแทนท่านยังไงอีก!"

“หยุดพูดได้แล้ว!” หรงเฉินเงยหน้าขึ้นแล้วถามหมอหลวง: “เธอเป็นยังไงบ้าง เธอได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”

เขาหมายถึงสมอง

หมอหลวงกล่าวว่า: "อ๋องเฉิน โปรดอย่าสั่นศีรษะคุณหนูฉางสอง"

“หัวของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” หรงเฉินถามอย่างกังวล

“การถูกกระทบกระแทกทำให้คุณหนูฉางสองจะเวียนศีรษะ ศีรษะของคนไข้ต้องทรงตัว ไม่อย่างนั้น อ๋องเฉินวางตัวคุณหนูฉางสองลง อย่างไรก็ดี ควรทำอย่างเบาๆ” หมอหลวงกล่าว

เมื่อ หรงเฉินได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขากำลังจะวาง แางเล่อเหยียนลง แต่ ฉางเล่อเหยียนก็คว้าเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น ย่อตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ หรงเฉินและกระซิบเบา ๆ : "เจ็บ เจ็บมาก!"

“เจ็บตรงไหน” หรงเฉินถามอย่างกังวล

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับหมอหลวงว่า “มีตรงไหนอีกไหมที่เจ้ายังไม่ได้ตรวจ เธอบอกว่ามันเจ็บ เจ้ารักษาได้ไหมเนี่ย”

“ฝ่าบาท…”หมอหลวงแอบเช็ดเหงื่อ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับอ๋องเฉินในวันนี้

เขารู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอ๋องเฉิน

“ทำไมยังนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอบอกว่าเธอเจ็บ ให้หมอหลวงหญิงมาตรวจร่างกายให้เธอ” คนทั้งคนกลิ้งลงมาจากด้านบน คงไม่ได้แค่บาดเจ็บที่ศีรษะ ต้องมีอาการบาดเจ็บว่สนอื่นบนร่างกายอีกแน่ๆ

หรงเฉินมีความมุ่งมั่นมาก

ดังนั้นเมื่อเขากอดเธอไว้ เขาก็ยังคงนิ่งไม่กล้าขยับแม้แต่หน่อย

หมอหลวงหญิงเข้ามาและกำลังจะตรวจร่างกายของ ฉางเล่อเหยียน ทันใดนั้นฉางเล่อเหยียนก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่งและจับแขนของ หรงเฉิน

หรงเฉินมองลงไปโดยไม่รู้ตัว

แล้วบังเอิญไปสบตากับดวงตาที่สวยงามที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยเลือดและหน้าผากของเธอได้รับการพันผ้าโดยหมอหลวงแล้ว เธอดูบอบบาง และอ่อนแอ

ในเวลานี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ซึ่งทำให้หัวใจของหรงเฉินเต้นแรงอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีเลื่อยอันแหลมคมกำลังดึงหัวใจของเขา

ทำไมหัวใจของเขาถึงเจ็บมากขนาดนี้

ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนอยากจะทนทุกข์เเทนเธอ?

ครั้งแรกที่ช่วยเธอจากทะเลสาบหมิงหู เขาคิดว่า...นั่นเป็นความรู้สึกที่คิดไปอีก

แต่ครั้งนี้

ครั้งนี้มันชัดเจนมาก...

เขาอยากจะกอดเธอและปล่อยมือเลย

“ขอโทษ!” หรงเฉินมีคำพูดนับพันในใจ แต่สุดท้ายแล้ว... เขาก็พูดได้แค่ ''ขอโทษ'' เพียงสามคำ

หลวนอี๋เป็นน้องสาวของเขา และน้องสาวของเขาก็ผลักเธอ

แต่เขาไม่มีทางสอบสวนความผิดของหลวนอี๋ที่มีต่อ ฉางเล่อเหยียน ได้

เขาไม่สามารถหาคำอื่นใดที่จะพูดกับเธอได้นอกจาก “ขอโทษ”

“ขอโทษ” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง

ในที่สุดฉางเล่อเหยียนหลับตาลงและไม่พูดอะไร...

เธออยากจะพูดว่า: จะตระกูลฉินอะไรก้แล้วแต่, จะพระคุณช่วยชีวิตไว้ก็แล้วแต่, สิ่งที่เธอต้องการคือ - ใช้ชวิตร่วมกับอีกฝ่าย!

แต่หรงเฉินเข้าใจผิด

เขาคิดว่าเป็นเพราะเธอกำลังจะแต่งงานกับลูกชายคนโตของตระกูลฉิน และเธอไม่ต้องการที่จะถูกกอดไว้ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ เธอต้านทานวิธีการของเขา

ใบหน้าที่ดีของหรงเฉินมืดลงทันทีและความเจ็บปวดในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่รู้จาดกไหน เขาหันไปหาหมอหลวงหญิงแล้วพูดว่า "ส่งคุณหนุฉางสองกลับไปที่จวนฉาง"

“จะกลับไปแบบนี้ไม่ได้เลยเด็ดขาด ฝ่าบาท” หมอหลวงต้านมีสีหน้าที่ลำบากใจ

ศีรษะของ ฉางเล่อเหยียน ถูกกระทบกระเทือนศรัษะแล้ว หากเธอขึ้นรถม้าอีกครั้ง สมองของเธอจะตกอยู่ในอันตราย

“อาการบาดเจ็บของคุณหนุฉางสองนั้นเกรงว่าเธอจะขี่รถม้าและไม่สามารถได้รับความสั่น ได้ชั่วคราว เธอต้องนอนพักผ่อนให้หาย” หมอหลวงต้านอธิบาย

ในใจหรงเฉินเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พูดไม่ถูก

หากเธอนั่งรถม้าไม่ได้พรุ่งนี้เธอก็จะไม่สามารถออกจากเมืองหลวงได้และการแต่งงานของเธออาจล่าช้า เกรงว่าเธอจะเสียใจมากที่เธอไม่สามารถแต่งงานกับคุณชายฉินได้

“น่าเสียดายจริงๆ คุณหนูฉางสองเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้เธอจะออกจากเมืองหลวงด้วยรถม้ายังไง เพื่อจะไปเป็นนายหญิงตระกูลฉินที่เมืองจิงโจว!” หรงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสี

ไป๋ชิงหลิงที่ยืนอยู่ด้านบนสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน

เธอมองกลับไปที่หรงเฉินและรู้สึกว่าสมองของหรงเฉินได้รับความเสียหายเช่นกันหรือเปล่า

ชอบใครทำไมไม่ไล่กลับมาดีๆมีปากไว้ใช้สำหรับด่าว่าคนอื่นหรือไง?

“คนก็ได้ โปรดส่งคุณหนุแางาองไปที่ศาลาชิงหลิงก่อน แล้วแจ้งผู้เฒ่าฉางว่าคุณหนูฉางสองจะไม่ออกวังในคืนนี้ และนางจะไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ในวันพรุ่งนี้และวันมะรืนนี้” ไป๋ชิงหลิง สั่ง

อิงลี่ตอบว่า "พะยะค่ะ ข้าน้อยจะไปแจ้งทันที"

“อิงซา เจ้าไปอุ้มคุณหนูฉางสองกลับไปที่ศาลาชิงหลิง เดินเบา ๆ และช้าๆ และอย่าให้ศรีษะของคุณหนูฉางสองได้รับความสั่น” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมอง อิงซาที่ยืนอยู่ข้างๆเธอแล้วกล่าว

เมื่อหรงเฉินได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ อิงซาที่กำลังเดินลงบันไดด้านบน เขากัดฟันแล้วพูดว่า "ข้าจะส่ง คุณหนูฉางสอง ไปที่ศาลาชิงหลิงเอง ไม่จำเป็นต้องรบกวน ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ”

ทันทีที่คำพูดดังกล่าวจบลง หรงเฉินก็อุ้มฉางเล่อเหยียนขึ้นในแนวนอน...