ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 799

"เฉิน...อ๋องเฉิน..." อู่หลานอวี้ทำหน้าบิดเบี้ยว แขนของนางถูกหรงเฉินบีบจนนางต้องตะโกน "เฉินเอ๋อร์..."

" อย่าเรียกชื่อข้า" หรงเฉินเหวี่ยงนาง จากนั้นก็จับผมของนาง จะลากนางออกจากวังเย็นโยวไปห้องโถงหมิงคุน

แต่ทันทีที่หรงเฉินลากนางออกจากวังเย็น จักรพรรดิเหยาและหรงเยี่ยก็มาถึงพอดี

หรงเฉินเห็นเสด็จพ่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา จึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม " เสด็จพ่อ นางนี้ได้ตายไปแล้วไม่ใช่หรือ นางมาอยู่ในวังเย็นได้อย่างไร"

จักรพรรดิเหยาสีหน้าเปลี่ยนทันที แล้วก็จ้องมองอู่หลานอวี้ด้วยสายตาเคียดแค้นจนอยากจะลอกผิวของนางออก

"เจ้าจะพานางไปไหนหรือ"

" กระหม่อมกำลังถามเสด็จพ่ออยู่ว่า นางนี้ได้ตายไปแล้วมิใช่หรือ แล้วทำไมนางถึงได้มาอยู่ในวังเย็น ตอนนั้นเสด็จพ่อเป็นคนประทานโทษนาง เพราะว่านางได้แตะต้องสิ่งล้ำค่าของเสด็จแม่ ตอนนั้นข้ากระหม่อมคิดว่านางได้ตายไปแล้วจริงๆ และยังเคยตำหนิพี่สะใภ้เจ็ดให้เสียหน้าต่อผู้คนมากมายด้วย แต่ตอนนี้นางกลับอยู่ในวังเย็น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ขอเสด็จพ่อทรงชี้แจ้งด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

เขารู้ว่าโอรสคนนี้หลงอยู่กับหญิงงาม

แต่ถ้าเขาต้องการหญิงใดนั้น คนที่เป็นโอรสก็ไม่มีสิทธิ์จะยุ่งเกี่ยว

แต่เมื่อเห็นว่าอู่หลานอวี้อยู่ในวังเย็น แต่สภาพไม่เหมือนอยู่วังเย็น มันกลับถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เห็นได้ชัดว่า... วังเย็นเป็นภาพหลอกให้คนนอกเชื่อเท่านั้น

ทางหนึ่งเขาก็ประกาศว่าเขาได้ให้โทษตายแก่นางอู่ แต่อีกทางหนึ่งก็แอบเก็บคนไว้ในที่แบบนี้ มันเป็นไปได้ยากมากที่หรงเฉินจะไม่คิดไปทางทางนั้น

เสด็จพ่อของเขานั้น...ได้ย่ำยีภรรยาของขุนนาง ได้นอนกับเสด็จแม่ของชายาเก่าของเขา

ความสัมพันธ์ที่น่าขยะแขยงนี้ทำให้หรงเฉินแทบจะอาเจียน

ส่วนจักรพรรดิเหยาเมื่อถูกลูกชายซักถามซ้ำซ้ำ สีหน้าก็มืดมนไป

"เจ้าปล่อยนางก่อน ตอนนี้เจ้าอารมณ์ไม่มั่นคง เรื่องนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง" แน่นอนว่า จักรพรรดิเหยาไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องอื้อฉาวนี้ให้ลูกๆ ของเขาเห็น " องค์รัชทายาทก็ออกไปด้วย"

วันนี้เขาจะกำจัดนางคนนี้

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ อู๋หลานอวี้ก็หัวเราะเสียงดัง "ฮ่าฮ่า"

ความจริงถูกเปิดเผยและนางไม่มีทางรอดแล้ว

แต่ชายผู้นี้ที่เป็นถึงจักรพรรดิของอาณาจักร ทำเรื่องอื้อฉาวด้วยการนอนกับภรรยาของข้าบ่าวนั้นก็คงจะปกปิดไม่ได้แล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." อู่หลานอวี้หัวเราะโดยที่ไม่สนใจว่าหรงเฉินกำลังดึงผมตัวเองอยู่

หรงเฉินเตะนางออกไปแล้วเอ่ยด้วยเสียงคำราม "เจ้าหัวเราะอะไร"

ในตอนนั้นเขารักเสิ่นโหรวเม่ยมาก แต่นางกลับเห็นเขาเป็นแค่เครื่องมือ

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ทำให้น้องสาวของเขาเสียสติ เขาเกลียดแม่ลูกเสิ่นโหรวเม่ยคู่นี้มาก และเกลียดตัวเองด้วย

"พ่อเจ้าคงไม่เคยบอกเจ้าสินะ งั้นข้าจะบอกเจ้าเอง..."

"อู่หลานอวี้ เจ้าหุบปาก" จักรพรรดิเหยารีบวิ่งเข้าไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และกำลังจะคว้าคอของอู่หลานอวี้เพื่อฆ่านาง

แต่ว่า หรงเฉินไวกว่าเขา เขาเข้ามาด้านหลังจักรพรรดิเหยาแล้วก็ดึงจักรพรรดิเหยาออกไป

อู่หลานอวี้ลุกขึ้นทันที ก้าวถอยหลังไปไกลแล้วเอ่ยด้วยความสะใจ "เจ้ากล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ งั้นก็ให้ข้าเป็นคนแฉเรื่องอื้อฉาวที่เจ้าทำไว้ให้ลูกเจ้าฟังละกัน"

" ตอนนั้นข้ากลับไปยังตำหนักเฟิงหลวนเพื่อตามหาเครื่องประดับ แต่เจ้าคิดว่าข้าเป็นฮองเฮาเซี่ยวจึงได้ทับข้าลงในสวนแล้วก็นอนกับข้า"

"หลังจากวันนั้นข้าก็ถูกขังอยู่ในวังเย็น ในวันที่แปดของทุกเดือนเจ้าจะมาที่วังเย็น ข้าเชื่อว่าอ๋องเฉินและองค์รัชทายาทคงจำวันวายพระชนม์ของฉุ๋นฮองเฮาและฮองเฮาเซี่ยวได้"

ฮองเฮาเซี่ยวและฉุ่นฮองเฮาต่างก็สิ้นพระชนม์ในวันที่วันที่แปด

จักรพรรดิจะเสด็จเยี่ยมนางอู่ทุกวันที่เป็นของเดือน

สิ่งนี้เรียกว่าอะไร

เขาไปไหว้เสด็จแม่ของพวกเขาหรือ

ในที่สุดจักรพรรดิเหยาก็ตระหนักว่าการปล่อยให้องครักษ์เหยี่ยวดำอยู่ข้างกายรัชทายาทนั้นเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่...

รอให้เขาออกจากวังเย็นนี้ได้ก่อน เมื่อนั้นจะเป็นวันตายขององครักษ์เหยี่ยวดำ เขาต้องตัดปีกของหรงเยี่ยออก ให้เขายอมจำนน เพื่อเตือนให้เขารู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นจักรพรรดิ

ตราบใดที่เขาไม่ตาย เขาก็จะเป็นรัชทายาทตลอดไป

ประตูปิด

หรงเยี่ยพูดด้วยความเคร่งขรึม " เสด็จพ่อวางใจเถิด เรื่องฆ่าจักรพรรดิชิงบัลลังก์นั้นกระหม่อมทำไม่ลง กระหม่อมก็แค่อยากรู้ว่านางจะพูดเรื่องสกปรกอะไรออกมาได้อีก ที่กระหม่อมปิดประตูนั้นก็เพื่อเป็นการไว้หน้าเชื้อพระวงศ์เท่านั้น ตอนนี้... ทุกคนอยู่ห่างออกไปห้าร้อยเมตร…"

"ทุกคน" เขาพูดซ้ำอีกครั้ง

เมื่อเขาพูดจบ พวกองครักษ์เหยี่ยวดำก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดิเหยาเห็นทหารองครักษ์เหยี่ยวดำถอยทัพ อาการสั่นเทาของเขาก็หายไป พร้อมสั่งทหารรักษาพระองค์ " ถอยไปซะ"

แวบเดียว ยามที่ล้อมรอบเขาทั้งหมดก็ออกจากวัง

อู่หลานอวี้หัวเราะ "ฮ่าฮ่า " แล้วเอ่ย " ถอยไปทำไมกัน เรื่องที่ตัวเองทำไป ใจตัวเองไม่รู้หรือ"

" เจ้าทำอะไรกับหลวนอี๋" หรงเยี่ยหันกลับไปจ้องมองอู่หลานอวี้ด้วยสายตาที่เย็นชา

เขาคำนวณแล้วคำนวณอีก ก็คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เคย "ตาย"ไปแล้วนั้นจะทำให้น้องสาวเขากลายเป็นแบบนี้ไปได้

แม้ว่าเขาจะเกลียดจักรพรรดิเหยา แต่ก็อยากจะสับหญิงตรงหน้าเป็นชิ้นๆ

จักรพรรดิเหยากัดฟันแล้วเค้นเสียงด้วยโทสะ " เจ้าแปด ปล่อยข้าก่อน"

"ไม่" หรงเฉินร้อนรนพร้อมแอบสะอื้น " ตอนนี้กระหม่อมยังปล่อยเสด็จพ่อไม่ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นเสด็จพ่อต้องฆ่านางทิ้งแน่นอน รอให้นางพูดความจริงออกมาหมดก่อน กระหม่อมก็จะปล่อยเสด็จพ่อ ถึงเวลานั้น...ถ้าหากเสด็จพ่อต้องการเอาชีวิตกระหม่อม กระหม่อมก็จะไม่ปริปาก"

"เจ้า" จักรพรรดิเหยาโกรธและกังวล

อู่หลานอวี้ยืนอยู่ใต้กำแพงวัง เลิกคิ้วแล้วยิ้มพร้อมเอ่ย "พระเทวัน (พี่เขย) เจ้าคงคิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้สินะ องค์รัชทายาท อ๋องเฉิน เอาเป็นว่าข้าจะบอกว่า เสด็จพ่อเจ้านอนกับข้าอย่างไรดีไหม"