ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 799

"เฉิน...อ๋องเฉิน..." อู่หลานอวี้ทำหน้าบิดเบี้ยว แขนของนางถูกหรงเฉินบีบจนนางต้องตะโกน "เฉินเอ๋อร์..."

" อย่าเรียกชื่อข้า" หรงเฉินเหวี่ยงนาง จากนั้นก็จับผมของนาง จะลากนางออกจากวังเย็นโยวไปห้องโถงหมิงคุน

แต่ทันทีที่หรงเฉินลากนางออกจากวังเย็น จักรพรรดิเหยาและหรงเยี่ยก็มาถึงพอดี

หรงเฉินเห็นเสด็จพ่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา จึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม " เสด็จพ่อ นางนี้ได้ตายไปแล้วไม่ใช่หรือ นางมาอยู่ในวังเย็นได้อย่างไร"

จักรพรรดิเหยาสีหน้าเปลี่ยนทันที แล้วก็จ้องมองอู่หลานอวี้ด้วยสายตาเคียดแค้นจนอยากจะลอกผิวของนางออก

"เจ้าจะพานางไปไหนหรือ"

" กระหม่อมกำลังถามเสด็จพ่ออยู่ว่า นางนี้ได้ตายไปแล้วมิใช่หรือ แล้วทำไมนางถึงได้มาอยู่ในวังเย็น ตอนนั้นเสด็จพ่อเป็นคนประทานโทษนาง เพราะว่านางได้แตะต้องสิ่งล้ำค่าของเสด็จแม่ ตอนนั้นข้ากระหม่อมคิดว่านางได้ตายไปแล้วจริงๆ และยังเคยตำหนิพี่สะใภ้เจ็ดให้เสียหน้าต่อผู้คนมากมายด้วย แต่ตอนนี้นางกลับอยู่ในวังเย็น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ขอเสด็จพ่อทรงชี้แจ้งด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

เขารู้ว่าโอรสคนนี้หลงอยู่กับหญิงงาม

แต่ถ้าเขาต้องการหญิงใดนั้น คนที่เป็นโอรสก็ไม่มีสิทธิ์จะยุ่งเกี่ยว

แต่เมื่อเห็นว่าอู่หลานอวี้อยู่ในวังเย็น แต่สภาพไม่เหมือนอยู่วังเย็น มันกลับถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เห็นได้ชัดว่า... วังเย็นเป็นภาพหลอกให้คนนอกเชื่อเท่านั้น

ทางหนึ่งเขาก็ประกาศว่าเขาได้ให้โทษตายแก่นางอู่ แต่อีกทางหนึ่งก็แอบเก็บคนไว้ในที่แบบนี้ มันเป็นไปได้ยากมากที่หรงเฉินจะไม่คิดไปทางทางนั้น

เสด็จพ่อของเขานั้น...ได้ย่ำยีภรรยาของขุนนาง ได้นอนกับเสด็จแม่ของชายาเก่าของเขา

ความสัมพันธ์ที่น่าขยะแขยงนี้ทำให้หรงเฉินแทบจะอาเจียน

ส่วนจักรพรรดิเหยาเมื่อถูกลูกชายซักถามซ้ำซ้ำ สีหน้าก็มืดมนไป

"เจ้าปล่อยนางก่อน ตอนนี้เจ้าอารมณ์ไม่มั่นคง เรื่องนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง" แน่นอนว่า จักรพรรดิเหยาไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องอื้อฉาวนี้ให้ลูกๆ ของเขาเห็น " องค์รัชทายาทก็ออกไปด้วย"

วันนี้เขาจะกำจัดนางคนนี้

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ อู๋หลานอวี้ก็หัวเราะเสียงดัง "ฮ่าฮ่า"

ความจริงถูกเปิดเผยและนางไม่มีทางรอดแล้ว

แต่ชายผู้นี้ที่เป็นถึงจักรพรรดิของอาณาจักร ทำเรื่องอื้อฉาวด้วยการนอนกับภรรยาของข้าบ่าวนั้นก็คงจะปกปิดไม่ได้แล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า..." อู่หลานอวี้หัวเราะโดยที่ไม่สนใจว่าหรงเฉินกำลังดึงผมตัวเองอยู่

หรงเฉินเตะนางออกไปแล้วเอ่ยด้วยเสียงคำราม "เจ้าหัวเราะอะไร"

ในตอนนั้นเขารักเสิ่นโหรวเม่ยมาก แต่นางกลับเห็นเขาเป็นแค่เครื่องมือ

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ทำให้น้องสาวของเขาเสียสติ เขาเกลียดแม่ลูกเสิ่นโหรวเม่ยคู่นี้มาก และเกลียดตัวเองด้วย

"พ่อเจ้าคงไม่เคยบอกเจ้าสินะ งั้นข้าจะบอกเจ้าเอง..."

"อู่หลานอวี้ เจ้าหุบปาก" จักรพรรดิเหยารีบวิ่งเข้าไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และกำลังจะคว้าคอของอู่หลานอวี้เพื่อฆ่านาง

แต่ว่า หรงเฉินไวกว่าเขา เขาเข้ามาด้านหลังจักรพรรดิเหยาแล้วก็ดึงจักรพรรดิเหยาออกไป

อู่หลานอวี้ลุกขึ้นทันที ก้าวถอยหลังไปไกลแล้วเอ่ยด้วยความสะใจ "เจ้ากล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ งั้นก็ให้ข้าเป็นคนแฉเรื่องอื้อฉาวที่เจ้าทำไว้ให้ลูกเจ้าฟังละกัน"

" ตอนนั้นข้ากลับไปยังตำหนักเฟิงหลวนเพื่อตามหาเครื่องประดับ แต่เจ้าคิดว่าข้าเป็นฮองเฮาเซี่ยวจึงได้ทับข้าลงในสวนแล้วก็นอนกับข้า"

"หลังจากวันนั้นข้าก็ถูกขังอยู่ในวังเย็น ในวันที่แปดของทุกเดือนเจ้าจะมาที่วังเย็น ข้าเชื่อว่าอ๋องเฉินและองค์รัชทายาทคงจำวันวายพระชนม์ของฉุ๋นฮองเฮาและฮองเฮาเซี่ยวได้"

ฮองเฮาเซี่ยวและฉุ่นฮองเฮาต่างก็สิ้นพระชนม์ในวันที่วันที่แปด

จักรพรรดิจะเสด็จเยี่ยมนางอู่ทุกวันที่เป็นของเดือน

สิ่งนี้เรียกว่าอะไร

เขาไปไหว้เสด็จแม่ของพวกเขาหรือ