ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 842

เมื่อหรงเยี่ยส่งไป๋ชิงหลิงกลับไปที่ศาลาชิงหลิง ก็เห็นหรงเฉินยืนอยู่ที่ลานบ้านพร้อมกับสาวใช้คนหนึ่ง

แม่นมหยางเดินเข้ามา แล้วพูดว่า ：“ พระสนม ท่านอ๋งเฉินบอกว่าจะให้เซี่ยซานพักอยู่ที่ลานบ้านของเรา หม่อมฉันอยากถามว่า พระสนมยังต้องการสาวใช้หรือไม่ ถ้าไม่ต้องการ หม่อมฉันก็จะส่งนางไปอยู่ที่อื่น”

“เซี่ยซาน?” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเซี่ยนซาน และรู้สึกคุ้นเคย

เมื่อเธอมองนางอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็จำนางได้

“เซี่ยซาน ทำไมเจ้าถึงติดตามท่านอ๋องเฉิน เจ้าไม่ได้ติดตามคุณหนูของเจ้าไปจวนตระกูลฉินเหรอ?”

เซี่ยซานเดินไปข้างหน้า คุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาคลอและพูดว่า ：“คุณหนูให้ข้าน้อยติดตามท่านอ๋องเฉิน ให้ท่านอ๋องเฉินส่งข้าน้อยเข้าเมืองหลวงเพื่อมาหาพระสนมไป๋”

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของเจ้าหรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงถามกลับ

หรงเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วทันที เขารู้หมดแล้วว่า คุณชายใหญ่ตระกูลฉินทำอะไรกับเซี่ยซานบ้าง

เซี่ยซานเงยหน้าขึ้นมองท่านอ๋องเฉินทั้งน้ำตา จากนั้นก็ก้มหน้าลง แล้วพูดว่า ：“คุณชายต้องการให้ข้าเป็นนางสนมของเขา”

“อะไรนะ?” คราวนี้ไป๋ชิงหลิงเป็นฝ่ายขมวดคิ้ว

เซี่ยซานเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ไป๋ชิงหลิงฟัง รวมถึง........

“หลังจากที่คุณหนูของข้าถูกโจรค่ายไป๋หูจับตัวไป นางก็ตั้งครรภ์ สามีของนางไม่รู้ที่ไปที่มาของเด็กในท้อง เขาจึงรู้สึกอึดอัดใจ ต้องการให้ข้าน้อยเป็นนางสนมของเขาเพื่อให้คุณหนูโกรธ แต่ข้าน้อยไม่ยินยอม และขู่จะฆ่าตัวตาย คนตระกูลฉินจึงยอมปล่อยข้าน้อย”

“แต่คุณหนูเกรงว่าคนตระกูลฉินจะฆ่าข้าน้อยตอนที่นางไม่ทันตั้งตัว นางจึงให้องครักษ์ลับจำนวนครึ่งหนึ่งพาข้าน้อยไปหาท่านอ๋องเฉินที่เมืองชี และให้ข้าน้อยมาเมืองหลวงเพื่อขอลี้ภัยกับพระสนมไป๋”

หลังจากพูดจบ เซี่ยซานก็หยิบจดหมายที่เขียนโดยฉางเล่อเหยียนออกมาจากกระเป๋าสัมภาระของเธอ

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปรับจดหมาย และเปิดอ่าน

ข้อความข้างต้นฉางเล่อเหยียนหวังว่าไป๋ชิงหลิงจะรับเซี่ยซานไว้ ด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความถ่อมตน ข้อความนั้นช่างบีบคั้นหัวใจยิ่งนัก

ความประทับใจแรกที่เธอมีต่อฉางเล่อเหยียนคือนางเป็นคนที่มีความมั่นใจและกล้าแสดงออก ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เธอกลับรู้สึกถึงความเศร้าและความยากลำบากจากจดหมายของนาง

“นางลำบากหรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงลดสายตามองไปที่เซี่ยซาน

ในที่สุดเซี่ยซานก็กลั้นไม่อยู่ และร้องไห้ ：“ตอนแรกคุณชายปฏิบัติต่อคุณหนูดีมาก แต่หลังจากที่คุณชายถูกโจรตีขาจนได้รับบาดเจ็บ และคุณหนูกลับมาจากข้างนอกเพียงลำพัง อารมณ์ของคุณชายก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น และก็ไม่ทำดีกับคุณหนูเหมือนก่อน”

คำพูดเหล่านี้ของเซี่ยซาน ล้วนพูดให้ท่านอ๋องเฉินฟัง

เธอไม่รู้ว่าท่านอ๋องเฉินจะฟังเข้าใจหรือไม่

หากเขาฟังเข้าใจ ท่านอ๋องเฉินก็ควรไปรับคุณหนูกลับมา ไม่ว่าอย่างไร คุณหนูก็ตั้งครรภ์สายเลือดของเขา

ไป๋ชิงหลิงไม่เคยคิดเลยว่า เด็กในครรภ์ของฉางเล่อเหยียน จะเป็นลูกของหรงเฉิน

อย่างไรก็ตามแต่นางก็แต่งงานเข้าตระกูลฉินหลายเดือนแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ในเวลานี้นางจะตั้งครรภ์ลูกของคุณชายใหญ่ตระกูลฉิน

“เจ้าลุกขึ้นก่อน พักที่ศาลาชิงหลิงเถอะ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“ขอบคุณพระสนมไป๋” เซี่ยซานเช็ดน้ำตาและลุกขึ้น

หรงเยี่ยอุ้มไป๋ชิงหลิงเข้าไปในบ้าน แต่หรงเฉินยังคงไม่จากไป

ขณะที่ลี่ว์อีกำลังเตรียมตัวพาเซี่ยซานออกไป หรงเฉินก็เรียกนางไว้ ：“เซี่ยซาน！”

เซี่ยซานหยุดฝีเท้าเล็กน้อย หันกลับมาแล้วทำความเคารพ

“คุณหนูของเจ้า.......”

“ท่านอ๋องเฉิน เด็กในท้องของคุณหนูอายุได้สามถึงสี่เดือนแล้ว และไม่รู้ว่าจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่ เพราะคุณชายฉินก็เกิดความระแวงมาก”

หรงเฉินสำลักในลำคอ

เขาสามารถทำอะไรเพื่อนางได้บ้าง?

“ไม่มีทาง ตระกูลฉินจะฆ่าสายเลือดของตัวเองได้อย่างไร”

เมื่อเซี่ยซานได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย และมองเขาด้วยความตกใจ

ท่านอ๋องเฉินไม่รู้ว่านั่นคือลูกของเขาเหรอ?