ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 842

เมื่อหรงเยี่ยส่งไป๋ชิงหลิงกลับไปที่ศาลาชิงหลิง ก็เห็นหรงเฉินยืนอยู่ที่ลานบ้านพร้อมกับสาวใช้คนหนึ่ง

แม่นมหยางเดินเข้ามา แล้วพูดว่า ：“ พระสนม ท่านอ๋งเฉินบอกว่าจะให้เซี่ยซานพักอยู่ที่ลานบ้านของเรา หม่อมฉันอยากถามว่า พระสนมยังต้องการสาวใช้หรือไม่ ถ้าไม่ต้องการ หม่อมฉันก็จะส่งนางไปอยู่ที่อื่น”

“เซี่ยซาน?” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเซี่ยนซาน และรู้สึกคุ้นเคย

เมื่อเธอมองนางอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็จำนางได้

“เซี่ยซาน ทำไมเจ้าถึงติดตามท่านอ๋องเฉิน เจ้าไม่ได้ติดตามคุณหนูของเจ้าไปจวนตระกูลฉินเหรอ?”

เซี่ยซานเดินไปข้างหน้า คุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาคลอและพูดว่า ：“คุณหนูให้ข้าน้อยติดตามท่านอ๋องเฉิน ให้ท่านอ๋องเฉินส่งข้าน้อยเข้าเมืองหลวงเพื่อมาหาพระสนมไป๋”

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของเจ้าหรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงถามกลับ

หรงเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วทันที เขารู้หมดแล้วว่า คุณชายใหญ่ตระกูลฉินทำอะไรกับเซี่ยซานบ้าง

เซี่ยซานเงยหน้าขึ้นมองท่านอ๋องเฉินทั้งน้ำตา จากนั้นก็ก้มหน้าลง แล้วพูดว่า ：“คุณชายต้องการให้ข้าเป็นนางสนมของเขา”

“อะไรนะ?” คราวนี้ไป๋ชิงหลิงเป็นฝ่ายขมวดคิ้ว

เซี่ยซานเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ไป๋ชิงหลิงฟัง รวมถึง........

“หลังจากที่คุณหนูของข้าถูกโจรค่ายไป๋หูจับตัวไป นางก็ตั้งครรภ์ สามีของนางไม่รู้ที่ไปที่มาของเด็กในท้อง เขาจึงรู้สึกอึดอัดใจ ต้องการให้ข้าน้อยเป็นนางสนมของเขาเพื่อให้คุณหนูโกรธ แต่ข้าน้อยไม่ยินยอม และขู่จะฆ่าตัวตาย คนตระกูลฉินจึงยอมปล่อยข้าน้อย”

“แต่คุณหนูเกรงว่าคนตระกูลฉินจะฆ่าข้าน้อยตอนที่นางไม่ทันตั้งตัว นางจึงให้องครักษ์ลับจำนวนครึ่งหนึ่งพาข้าน้อยไปหาท่านอ๋องเฉินที่เมืองชี และให้ข้าน้อยมาเมืองหลวงเพื่อขอลี้ภัยกับพระสนมไป๋”

หลังจากพูดจบ เซี่ยซานก็หยิบจดหมายที่เขียนโดยฉางเล่อเหยียนออกมาจากกระเป๋าสัมภาระของเธอ

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปรับจดหมาย และเปิดอ่าน

ข้อความข้างต้นฉางเล่อเหยียนหวังว่าไป๋ชิงหลิงจะรับเซี่ยซานไว้ ด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความถ่อมตน ข้อความนั้นช่างบีบคั้นหัวใจยิ่งนัก

ความประทับใจแรกที่เธอมีต่อฉางเล่อเหยียนคือนางเป็นคนที่มีความมั่นใจและกล้าแสดงออก ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เธอกลับรู้สึกถึงความเศร้าและความยากลำบากจากจดหมายของนาง

“นางลำบากหรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงลดสายตามองไปที่เซี่ยซาน

ในที่สุดเซี่ยซานก็กลั้นไม่อยู่ และร้องไห้ ：“ตอนแรกคุณชายปฏิบัติต่อคุณหนูดีมาก แต่หลังจากที่คุณชายถูกโจรตีขาจนได้รับบาดเจ็บ และคุณหนูกลับมาจากข้างนอกเพียงลำพัง อารมณ์ของคุณชายก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น และก็ไม่ทำดีกับคุณหนูเหมือนก่อน”

คำพูดเหล่านี้ของเซี่ยซาน ล้วนพูดให้ท่านอ๋องเฉินฟัง

เธอไม่รู้ว่าท่านอ๋องเฉินจะฟังเข้าใจหรือไม่

หากเขาฟังเข้าใจ ท่านอ๋องเฉินก็ควรไปรับคุณหนูกลับมา ไม่ว่าอย่างไร คุณหนูก็ตั้งครรภ์สายเลือดของเขา

ไป๋ชิงหลิงไม่เคยคิดเลยว่า เด็กในครรภ์ของฉางเล่อเหยียน จะเป็นลูกของหรงเฉิน

อย่างไรก็ตามแต่นางก็แต่งงานเข้าตระกูลฉินหลายเดือนแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ในเวลานี้นางจะตั้งครรภ์ลูกของคุณชายใหญ่ตระกูลฉิน

“เจ้าลุกขึ้นก่อน พักที่ศาลาชิงหลิงเถอะ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“ขอบคุณพระสนมไป๋” เซี่ยซานเช็ดน้ำตาและลุกขึ้น

หรงเยี่ยอุ้มไป๋ชิงหลิงเข้าไปในบ้าน แต่หรงเฉินยังคงไม่จากไป

ขณะที่ลี่ว์อีกำลังเตรียมตัวพาเซี่ยซานออกไป หรงเฉินก็เรียกนางไว้ ：“เซี่ยซาน！”

เซี่ยซานหยุดฝีเท้าเล็กน้อย หันกลับมาแล้วทำความเคารพ

“คุณหนูของเจ้า.......”

“ท่านอ๋องเฉิน เด็กในท้องของคุณหนูอายุได้สามถึงสี่เดือนแล้ว และไม่รู้ว่าจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่ เพราะคุณชายฉินก็เกิดความระแวงมาก”

หรงเฉินสำลักในลำคอ

เขาสามารถทำอะไรเพื่อนางได้บ้าง?

“ไม่มีทาง ตระกูลฉินจะฆ่าสายเลือดของตัวเองได้อย่างไร”

เมื่อเซี่ยซานได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย และมองเขาด้วยความตกใจ

ท่านอ๋องเฉินไม่รู้ว่านั่นคือลูกของเขาเหรอ?

“แล้ว.......แล้ว........”

นางกำนัลอีกคน ถืออ่างที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาอีกครั้ง

สีหน้าของหรงเฉินเปลี่ยนไปเพราะความตกใจ ：“เลือดเหล่านี้........”

ฮองเฮาเต๋อเงยหน้าขึ้น และโบกมือเบาๆ เพื่อหยุดไม่ให้หรงเฉินถามอีก

หรงเฉินรีบหุบปากทันทีแล้วพูดว่า ：“หมอเทวดาซูอยู่ข้างในหรือเปล่า?”

เสี่ยวเก๋อจื่อมองไปที่หรงเยี่ยอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหรงเยี่ยไม่มีกะจิตกะใจจะตอบ เขาจึงตอบแทนว่า ：“หมอเทวดาซูกำลังถอนพิษให้กับซื่อจื่อ”

เมื่อหรงเฉินได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สำลักในลำคอ และไม่รู้ว่าจะปลอบใจพี่เจ็ดของเขาอย่างไรดี

เขารู้ว่า ตอนนี้หน้าของหรงเยี่ยดูสงบ แต่จริงๆแล้วในใจของเขาสับสนและว้าวุ่น อยากที่จะทรมานแทนผู้หญิงที่อยู่ข้างใน

ในขณะนี้ หรงเยี่ยก็ลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปข้างใน เสี่ยวเก๋อจื่อรีบห้ามไว้ ：“องค์รัชทายาท อย่าทำเช่นนี้เด็ดขาด！”

“หลีกไป ข้าจะเข้าไป”

“แพทย์หญิงอีได้กำชับไว้ ว่าข้างในเป็นห้องปลอดเชื้อ ห้ามใครบุกเข้าไปเด็ดขาด รวมถึงองค์รัชทายาทด้วย มิฉะนั้น จะทำให้พระสนมไป๋ได้รับอันตรายระหว่างผ่าตัด” เสี่ยวเก๋อจื่อคุกเข่าต่อหน้าเขา แล้วพูดจาเกลี้ยกล่อม

หรงเยี่ยหันกลับมา และเห็นนางกำนัลถือน้ำอุ่นเข้ามาอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปคว้าเสื้อของนางกำนัล ：“พระสนมไป๋เป็นอย่างไรบ้าง?”

นางกำนัลตกใจมากจนอ่างน้ำในมือของนางตกลงบนพื้น กระเด็นใส่เสื้อผ้าของหรงเยี่ยจนเปียก จากนั้นนางก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า ：“กราบ.....กราบทูลองค์รัชทายาท เลือดของพระสนมไป๋.......ห้าม.......ไม่สามารถห้ามเลือดได้ เหล่าแพทย์หญิงกำลังช่วยให้เลือดกับพระสนมไป๋”

“ไปเอาชุดปลอดเชื้อมาให้ข้า ข้าจะเข้าไป” เขารอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

นางกำนัลเก็บอ่างน้ำ แล้วรีบคลานออกไปจากห้องโถง

ณ ตอนนี้ ไม่มีใครกล้าขัดขวางหรงเยี่ยไม่ให้เข้าไป

ขณะที่หรงเยี่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นางกำนังคนหนึ่งก้มหน้า ถืออ่างน้ำในมือและรีบเดินเข้าไปในห้องโถงด้านใน

ฮองเฮาเต๋อเงยหน้าขึ้นมองร่างของนางกำนัล ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับท่าทางของนางกำนัลคนนี้..........