ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 845

“ท่าน เป็นอะไรหรือเปล่า จดหมายนี้มีอะไรผิดปกติ?” อิงเหลียนเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเธอจึงรีบถาม

ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติอีกครั้งและพูดว่า "ไปเรียกให้เซี่ยซานเข้ามา ข้ามีเรื่องจะถามเธอนิดหน่อย"

“พะยะค่ะ!” อิงเหลียนรีบเดินออกไปและพาเซี่ยซานเข้ามา

เซี่ยซานคุกเข่าต่อหน้าไป๋ชิงหลิง และทักทายอย่างสุภาพ: "ข้าน้อยถวายบังคมฮองเฮา ... "

“เซี่ยซาน เจ้านายของเจ้าส่งจดหมายมาให้ข้า” ไป๋ชิงหลิงหยิบจดหมายขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและเศร้าหมอง

เซี่ยซานเงยหน้าขึ้นทันที: "คุณหนู ท่าน..."

“ คุณหนูของเจ้ากำลังขอความช่วยเหลือจากข้า บอกข้ามาตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณหนูของเจ้าและอาเขยของเจ้าก่อนที่เจ้าจะออกจากตระกูลฉิน อย่าปิดบังแม้แต่หน่อย ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่สามารถช่วยคุณหนูและลูกของคุณหนูเจ้าได้" ตอนนี้พอคำนวณดูแล้วเด็กในท้องของฉางเล่อเหยียนยังไม่ถึงเวลาคลอด แต่จดหมายของเธอนั้นเขียนด้วยเลือด

ถ้าผู้หญิงที่ฉลาดอย่างชางเล่อเหยียนไม่ประสบปัญหา ทำไมเธอถึงให้จดหมายเลือดของเธอ?

เมื่อ เซี่ยซานได้ยินคำพูดของไป๋ชิงหลิง ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว: "ข้าพูด... ข้าจะพูดทุกอย่างกับท่าน"

“ก่อนที่ข้าจะจากไปคุณหนูยังไม่เคยนอนกับอาเขยเลย”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอควบแน่นเล็กน้อย

เซี่ยซาน ร้องไห้: "แรกอาเขยก็ดีกับคุณหนูของข้ามากๆ ในสายตานั้นมีแต่คุณหนู และก็ยอมที่จะเอาใจทำให้คุณหนูมีความสุขอย่างเต็มที่ เขารู้ว่าคุณหนูยังไม่สามารถยอมรับเขาได้ เขาก็ยังให้เวลากับคุณหนู”

“แต่คุณหนูตั้งท้องหลังจากที่เธอกลับมาจากค่ายไป๋หู เด็กในท้องของคุณหนูไม่ใช่ของอาเขย”

เดิมทีคิ้วขมวดของไป๋ชิงหลิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ที่แท้ปัญหาอยู่ที่นี่

ฉางเล่อเหยียนกล่าวในจดหมายว่า: ตระกูลฉิน ต้องการฆ่าลูกของข้า แต่ข้าต้องการรักษาลูกในท้องไว้ แต่สถานการณ์นั้นยากลำบาก ข้าหวังว่าฮองเฮาจะปกป้องลูกของข้าได้ แต่ไม่รู้ว่าจะรอถึงฮองเฮาหรือไม่!

หากลูกที่ฉางเล่อเหยียนตั้งท้องอยู่นั้นไม่ใช่ทายาทของตระกูลฉิน ก็ไม่น่าแปลกใจที่ตระกูลฉินต้องการฆ่าลูกของเธอ

“เด็กในท้องคุณหนูเจ้าคือ...”

“ไม่ใช่ของพวกสารเลวในค่ายไป่หู!”

“นั่นเป็นของใคร?” ไป๋ชิงหลิงถามอย่างโพล่งออกมา

เซี่ยซานหยุดพูดทันที

เธอรู้ดีว่าหากเธอเปิดเผยบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็ก มันคงจะทำให้เกิดหายนะทำร้านชืื่อเสียงของอ๋องเฉิน

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณหนูต้องการเห็นอย่างแน่นอน

เนื่องจากคุณหนูของเจ้าไม่ได้กล่าวถึงบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็กในจดหมายของเธอ เซี่ยซานจึงไม่กล้าพูดออกมาเหมือนกัน

เมื่อเห็นความลังเลของเธอ ไป๋ชิงหลิงก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "เซี่ยชาน ข้าอยากถามเจ้าว่า พ่อของเด็กในท้องของคุณหนูเจ้าคือใคร"

เซี่ยซานเงยหน้าขึ้นและส่ายหัวทั้งน้ำตาไหลทั่วหน้าว่า: "ข้าไม่รู้!"

“เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?” ไป๋ชิงหลิงสับสน

เซี่นยซาน พยักหน้าและพูดด้วยท่าทียืนยัน: "ข้าไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ ขอร้องฮองเฮาช่วยช่วยคุณหนูด้วย ตระกูลฉินนั้นไม่ใช่คนดีอะไร พวกเขาต่อสู้เพื่อยึดครองทรัพย์สินตระกูล หาเงินเบื้องหลังที่ไร้จิตสำนึก” อาเขยรู้ว่าเด็กในท้องคุณหนูไม่ใช่ของเขา เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อฆ่าคุณหนูอย่างแน่นอน”

“ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้!” ไป๋ชิงหลิงกระแทกโต๊ะและพูดด้วยความโกรธ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่ฉางเล่อเหยียนจะแต่งงาน ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกเอ็นดูกับผู้หญิงคนนี้มาก

แม้ว่าเด็กในท้องของเธอจะไม่ใช่ของตระกูลฉิน งั้นต้องเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ!

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเด็กในท้องคนนี้จะเป็นของอ๋องเฉิน...

“คุณหนู ไม่ต้องการให้ข้าน้อยพูดมากกว่านี้” เซี่ยชานร้องไห้และเป็นลมไป

ไป๋ชิงหลิงโบกมือแล้วพูดว่า "พาเธอลงไป"

หลังจากที่ เซี่ยซานถูกนำตัวไปไป๋ชิงหลิง ก็ส่งข้อความถึง หรงเยี่ยโดยบอกเขาว่าเธอต้องการไปจิงโจวด้วยตนเอง...

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงเดินออกจากตำหนัก หรงเยี่ยก็เข้ามา

ไป๋ชิงหลิงเดินไปหาเขาอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "ข้ามีเรื่องสำคัญจะถามท่าน"

“ก็ได้ ข้าจะฟังท่าน ส่วนหลวนอี๋ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า” ไป๋ชิงหลิงรู้ว่านี่คือจุดประสงค์ที่เขามาหาเธอ

หลังจากการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิผู้ล่วงลับ จวนหวู่กั๋วกงได้มอบสิทธิมากมาย

อย่างไรก็ตาม ฝั่งอ๋องหราวยังคงพร้อมที่จะลงมือและก่อตั้งกลุ่มขึ้นทุกแห่ง

“ แล้วก็ ท่านวางแผนที่จะให้อ๋องหราวออกจากเมืองหลวงเมื่อใด”

หรงเยี่ยเยาะเย้ย: "อ๋องหราว เสด็จชายคนที่สามของข้าทะเยอทะยานไม่น้อยเลย"

“ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?” ไป๋ชิงหลิงถาม

“ใต้เท้าบางคนในราชสำนักแนะนำอ๋องหราวเป็นท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง โดยหาว่าข้าเพิ่งได้ขึ้นครอง ให้อ๋องหราวช่วยข้าจัดการเรื่องของแคว้น”

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ ก็แสดงท่าทีประชดประชันบนใบหน้าของเธอ: "แต่จักรพรรดิผู้ล่วงลับมีคำสั่งให้พวกเขาออกจากเมืองหลวง"

ในเรื่องนี้ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกขอบคุณสำหรับการตัดสินใจของจักรพรรดิเหยาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตอย่างมาก

จักรพรรดิเหยาคงเห็นว่าโอรสคนที่สามของเขามีความทะเยอทะยานที่จะสืบทอดบัลลังก์ และกลัวว่าหลังจากการสิ้นพระชนม์ของเขา เขาจะนำปัญหาที่ไม่จำเป็นมาให้กับหรงเยี่ย ดังนั้นเขาจึงสั่งให้อ๋องหราวออกจากเมืองหลวง

ห้ามกลับเมืองหลวงก่อนได้รับอนุญาตในชีวิตนี้อีก

ปล่อยให้เขาไปยังดินแดนเมืองปานที่หรงเยี่ยสามารถควบคุมได้อย่างง่ายดาย

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คืออ๋องหราวจะพยายามต่อต้านเจตจำนงของจักรพรรดิผู้ล่วงลับด้วยความช่วยเหลือจากใต้เท้าของเขา

“ท่านมีแผนอย่างไรสำหรับเรื่องนี้” ไป๋ชิงหลิง ถาม

หรงเยี่ยบีบมือเธอแน่นแล้วพูดว่า "เนื่องจากจักรพรรดิผู้ล่วงลับได้จัดการที่อยู่ของพวกเขาแล้ว พวกเขาจึงต้องปฏิบัติตามความปรารถนา มิฉะนั้น ข้าจะถูกกล่าวหาว่าไร้กตัญญู"

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบา ๆ: "เจ้าเล่ห์!"

“นี่ก็เพื่อครอบครัวของข้า ภรรยา และลูกๆ ของข้า ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากปล่อยเขาไว้ที่นี่อีก”

หรงเยี่ยบีบหน้าเธอแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

คนใช้ในวังก็ออกจากตำหนักเฟิงอี้ทีละคนแล้วปิดประตูตำหนัก...