ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 863

ไทเฮาเต๋อเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและดึงผ้าสีขาวออกจากมือของกวนปี้อวี้

เธอมีประสบการณ์มากมายในวังหลังแล้วสามารถเห็นได้ว่าเลือดบนนั้นก่อตัวได้อย่างไร

ใบหน้าของไทเฮาซีดลงเล็กน้อย และเธอก็พูดด้วยความโกรธว่า: "กวนปี้อวี้ จวนอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ใช้สถานที่ที่เจ้าจะมาได้อย่างตามใจได้อย่างไร"

กวนปี้อวี้ยังคงร้องไห้และพูดอย่างเสียใจว่า: "พะยะค่ะ จวนอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ใช่สถานที่ที่ข้าน้อยควรมา เพราะว่าข้าน้อยได้รับความไม่ยุติธรรมบางอย่างและบังเอิญผ่านจวนอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย"

“เสด็จป้าไทเฮา ข้าน้อยได้ยินมาว่าจักพรรดิและอ๋องเซ่อเจิ้งในปัจจุบันเป็นผู้ที่รักประชาชนเหมือนบุตร จึงใช้ทางมีความคิดลัดมาหาอ๋องเซ่อเจิ้งเป๋นธรรมให้ข้าน้อย”

“ข้าน้อยไม่คิดว่าท่านอ๋องเซ่อเจิ้งจะให้ข้าน้อยเข้าจวน และยิ่งคิดไม่ถึงว่า...คิดไม่ถึงว่า ข้าน้อยจะต้องเสียตัวเช่นนั้น”

"เจ้า!" แม่บ้านเถียนโกรธแทบจะเป็นบ้า

แม้แต่พ่อบ้านหลัวก็หน้าซีดด้วยความโกรธเมื่อกวนปี้อวี้บิดเบือนความจริง

เข้าเดินมาข้างหน้าและพูดว่า “ไทเฮา ฮองเฮา เป็นเรื่องจริงที่อ่องเซ่อเจิ้งสั่งให้คนพาเธอพักอาศัยอยู่สวนชั่วคราว แต่... ผู้คุมในสวนที่มารายงานนั้นกลับพูดอีกแบบ”

“ให้ผู้คุมเข้ามายันกัน” ไป๋ชิงหลิงมองกวนปี้อวี้ด้วยสายตาที่เฉียบคม

พ่อบ้านหลัวรีบเรียกผู้คุมสองคนที่ปฏิบัติหน้าที่เมื่อคืนนี้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

ผู้คุมกล่าวว่า “แม่นางคนนี้บอกว่าถูกดูหมิ่นและรังแก อ๋องเซ่อเจิ้งป่วยหนักมีไข้สูงไม่สามารถลุกขึ้นมาจัดการเรื่องนี้ได้จึงให้คนเก็บเธอว่าก่อน หลังจากอ๋องเซ่อเจิ้งหายดีจากอาการป่วยแล้ว เขาจะค่อยตรวจสอบอีกครั้ง”

ผู้คุมอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “พะยะค่ะ ถ้าท่านอ๋องไม่ป่วยหนัก เขาคงไม่รับแม่นางคนนี้เข้ามา”

แม่บ้านเถียนตาแดงก่ำแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะท่านอ๋องจิตใจดีเช่นนี้ เขาจะรับแม่นางที่ไม่รู้จักไหนเข้ามาพักได้ไง?”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เธอหันกลับไปทันทีและดุกวนปี้อวี้ด้วยความโกรธ: ท่านอ๋องกลัวว่า เจ้าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวหากเจ้าไปพบปัญหาอะไรที่ด้านนอกขึ้นมาแล้วไม่มีที่พึง กลัวจะคิดสั้น เขาทำด้วยความหวังดี แต่ไม่คิดว่า เจ้าจะใส่ร้ายชื่อเสียงของท่านอ๋องเช่นนี้ จิตสำนึกของเจ้าถูกสุนัขกินเสียแล้วหรือ?”

"เพียะ!" จู่ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ ก็ตบหน้าแม่บ้านเถียนอย่างแรง

แม่บ้านเถียนไม่ทันตั้งตัวอะไรจึงล้มลงกับพื้น

พ่อบ้านหลัวตะโกน: "แม่บ้านเถียน"

ผพ่อบ้านหลัวเดินไปพยุงแม่บ้านเถียน

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นความก้าวร้าวของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ เธอก็ไม่สุภาพแล้วเช่นกัน ดังนั้นจึงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและเตะหน้าอกของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่อย่างแรง

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่กรีดร้อง: "อ๊าก..."

เธอล้มลงในอ้อมแขนของนางหลิวและนางจาง นางเจิ้งซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่อีกด้านหนึ่งรู้สึกตกใจกับการเตะของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงดุด้วยความโกรธว่า: "เจ้ากล้าดียังไงมาทุบตีผู้คนในจวนอ๋อง ยังตบตีต่อหน้าข้าเสียอีก เกรงว่าฮูหยินผู้เฒ่าสวี่จะยังไม่รู้จักตำแหน่งฐานะตัวเองสินะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ กลับมามีสติอีกครั้ง

เมื่อเห็นแม่บ้านเถียนด่าว่าหลานสาวสุดที่รักของเธอ เธอก็อดยื่นมือออกไปตบหน้าไม่ได้

เพราะยังไงแล้วเมื่อเธออยู่ในตระกูลสวี่มันก็เป็นเช่นนี้

ถ้าคนข้างล่างทำให้เธอไม่มีพอใจ เธอก็ทุบตีและดุพวกเขา

แต่เธอลืมไปว่าที่นี่คือจวนอ๋อง และคนที่เธอทุบตีก็เป็นคนของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย

แม้แต่สุนัขในจวนอ๋องก็มีเกียรติมากกว่าฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ และลูกๆหลานๆของเธอด้วย

เธอหน้าซีดด้วยความตกใจ: "ฮองเฮา เมื่อกี้ข้ากระตือรือร้นที่จะปกป้องลูกของข้ามากจนบังเอิญไปตีปม่บ้านคนนี้ เพราะยังไงแล้ว หลานสาวของข้าคนนี้ก็สูญเสียความบริสุทธิ์ของเธอไปแล้วจริงๆ!"

"แม่นม!" ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการคุยกับตระกูลสวี่อีกต่อไป เธอแค่ต้องการหลักฐาน

แม่นมทั้งสามเดินมาข้างหน้าแล้วพูดว่า “ฮองเฮา”

“พาเธอลงไปและตรวจเช็คเธออย่างระมัดระวัง!”

แม่นมทั้งสามคนนี้มีประสบการณ์มากในเรื่องระหว่างชายและหญิง อีกทั้งยังเป็นผู้นำให้กับองค์ชายบนเส้นทางที่ต้องผ่านไปด้วย พวกเธอมีประสบการณ์มากในการตรวจเช็คว่าผู้หญิงนั้นเสียบริสุทธิ์แล้วหรือไม่

ไม่ใช่เพียงแค่ผ้าผืนเดียวเธอก็สามารถอ้าจเป็นของอ็องเซ่อเจิ้งได้

แม่นมทั้งสามคนพากวนปี้อวี้ออกไป

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองไทเฮาและพูดว่า "เสด็จแม่ งั้นท่านเข้าไปนั่งรอที่ห้องฝั่งตรงข้ามก่อน แล้วข้าจะเข้าไปคุยกับอ๋องเซ่อเจิ้งดู"

เขาผลักกวนปี้อวี้ออกไปทันที และในขณะนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ก็นำคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปในจวนอ๋องอย่างส่งเสียงดัง

ทำฉาก "จับกุม" ในเหตุการณ์สดขึ้นมา

หลังจากนั้น ก็เป็นไปตามที่ไป๋ชิงหลิงเห็น

เมื่อไป๋ชิงหลิงรีบมาที่สวนเพื่อจัดการเรื่องนี้ให้กับเขา เขาก็ตกตะลึงอยู่บนเตียง และยืนยันสิ่งหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำอีกในใจ

ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บในเมืองไป๋หู เขาได้ทำให้ฉางเล่อเหยียนเสียความบริสุทธิ์ไปหรือไม่?

เขายิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวแต่เขาก็อดคิดไม่ได้...

เขากับ เล่อเหยียนได้มีอะไรกันแล้วหรือไม่?

ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างตื่นเต้นและพูดว่า "พี่สะใภ้เจ็ด ฉันจะไปจิงโจว"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว: "น้องแปด เรื่องของกวนปี้อวี้ยังจัดการไม่เสร็จ เจ้าไปที่จิงโจวจะมีประโยชน์อะไร? เรื่องนี้ไปถึงไทเฮาแล้ว"

“เจ้าคิดว่าตระกูลสวี่จะปล่อยเจ้าไปหรือ ตอนนี้เกรงว่าองครักษ์และใต้เท้าและแม้แต่ทั้งเมืองหลวง กำลังแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับเจ้าอ๋องเซ่อเจิ้งและนางกวนไปหมดแล้ว”

เธอควรจะโกรธหรงเฉินที่ซื่อบื้อนี้จริงๆเลย

เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปเผชิญอย่างกล้าหาญ เขาก็ไม่ไป พอไปถึงสุดท้ายแล้วเขากลับพึ่งอยากจะเอาอะไรคืน

แต่ตอนนี้ไม่ใช่ที่เหมาะสมจะไปจิงโจว...

หรงเฉินกำหมัดแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า "ข้า... เป็นไปไม่ได้ที่จะมีอะไรกับนาง"

“แล้วเล่อเหยียนล่ะ?”

หรงเฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของเขาก็แข็งทื่อ...

เขาแค่อยากไปที่จิงโจวเพื่อยืนยันเรื่องนี้

บืนยัน...ว่านั่นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นประสบการณ์จริงของทั้งคู่!