ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 870

ฉางเล่อเหยียนยังคงอยู่ในภาวะตกตะลึง ในขณะที่เปลวไฟกำลังพุ่งเข้ามา แต่ไป๋ชิงหลิงได้กระชับมือของนาง และพานางเข้าไปในห้วงมิติเวลา

ขณะที่ฉินซานหลิงพาคนของนางไปที่บ้านตระกูลฉิน เรือนของฉินหย่วนอี้ก็ถูกไฟไหม้ทั้งหมดแล้ว

“คุณหนู ไฟไหม้แล้ว！” เหอเจินสาวใช้ข้างกายของฉินซานหลิงคว้าแขนของเจ้านายตัวเองไว้

ฉินซานหลิงก้าวไปข้างหน้าสองก้าว สาวใช้ก็ดึงนางแน่นขึ้น ：“คุณหนู ท่านเข้าไปไม่ได้ ไฟไหม้แล้ว”

“ฮองเฮาอยู่ข้างใน พวกเจ้ารีบ.......รีบไปตามคนมาช่วย ไปตามคน มาดับไฟ！” ฉินซานหลิงใช้แรงผลักเหอเจินออก และตะโกนออกไปอย่างเสียงดัง

ฝ่าบาทยังรอให้ฮองเฮาไปช่วยเขา

นางจะตายไม่ได้

“มาเร็วเข้า รีบดับไฟ！” ฉินซานหลิงหันกลับมา คว้าและพูดกับคนที่เดินผ่าน

เพื่อนบ้านใกล้เคียงรีบหยิบถังที่สามารถใส่น้ำได้ แล้วราดไปที่บ้านตระกูลฉิน แต่ไฟได้ลุกไหม้ขึ้นแล้ว

สิ่งที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้ ก็คือป้องกันไม่ให้ไฟลามไปบ้านหลังอื่น

เหอเจินคว้าแขนของฉินซานหลิงไว้แน่นแล้วพูดว่า ：“คุณหนู พวกเรารีบกลับเถอะ คุณชายหรงรอคุณหนูอยู่”

ทันใดนั้นฉินซานหลิงก็สะดุ้งขึ้นมา ：“ใช่ เขายังรอข้าอยู่”

หาฮองเฮาไม่เจอ เธอก็ไม่สามารถรออยู่ที่นี่ได้ บางทีถ้าฮองเฮาเสียชีวิตในกองเพลิงแล้วล่ะ

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ในใจของฉินซานหลิงก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก........

ถ้านางเสียชีวิตในกองเพลิงจริงๆ เธอก็ไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป ว่าฮองเฮาจะยอมให้เธอเข้าวังหรือไม่ จะยอมให้เธอร่วมรับใช้ฝ่าบาทหรือไม่

จากนี้ไปหรงเยี่ยก็จะเป็นของเธอเดียว

เธอจะดูแลเขาและอบรมเลี้ยงดูลูกชายของฮองเฮา ราวกับลูกของตัวเองอย่างสุดใจ

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการช่วยฝ่าบาท

“เหอเจิน เจ่รีบไปบ้านท่านยาย แล้วรีบเชิญหมอหลวงเจินมา！”

หมอหลวงเจินเกษียณมาสามปีแล้ว และได้ถูกครอบครัวของท่านตาเธอว่าจ้าง ให้เป็นหมอประจำตระกูล เพื่อดูแลสุขภาพให้กับท่านยายของเธอ

ฉินซานหลิงมองดูบ้านที่ถูกไฟไหม้ท่วมทั้งหลัง หันหลังกลับและจากไป โดยไม่มีการลังเลใดๆ

หวู่ซือหลิงเดินออกมาจากฝูงชน มองร่างของฉินซานหลิงที่จากไปอย่างเร่งรีบ นางก็ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

นางไม่เชื่อว่า ในเวลานี้ฉินซานหลิงจะไม่มีความคิดที่จะแทนที่ฮองเฮาหมิงเจิน

มนุษย์ย่อมมีความโลภ

ตราบใดที่มีความโลภ แล้วจะสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างไร?

หลังจากที่ร่างของฉินซานหลิงหายลับไป หวู่ซือหลิงก็สวมหมวกที่มีผ้าคลุมและพูดว่า ：“ไปจากเมืองจิงโจว ยิ่งเร็วยิ่งดี！”

ในตอนกลางคืน บ้านตระกูลฉินกลายเป็นซากปรักหักพัง

เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นกำลังรวบรวมศพผู้เสียชีวิต

ไป๋ชิงหลิงพาฉางเล่อเหยียนออกมาจากหวงมิติเวลา เลี่ยงเจ้าหน้าที่เหล่านั้น และไปที่โรงเตี๊ยมที่นัดกับหรงเยี่ยไว้อย่างเงียบๆ

หลังจากกลับมาถึงห้องที่โรงเตี๊ยม ใบหน้าของฉางเล่อเหยียนก็ซีดมาก

“ใครต้องการฆ่าพวกเรา?”

“เจ้าดูไม่ออกเหรอ！” ไป๋ชิงหลิงหรี่ตา แล้วพูดว่า ：“ฉินหย่วนอี้ และแม่สามีของเจ้า ก็ดี........เจ้าก็ฉวยโอกาสนี้เกิดใหม่ซะ”

หัวใจของฉางเล่อเหยียนเต้นแรงสองสามครั้ง และมองไป๋ชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ ：“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ภรรยาของฉินหย่วนอี้เสียชีวิตในกองเพลิง เจ้า.......ตอนนี้คือน้องสาวญาติห่างๆของข้าชื่อไป๋เหยียน เด็กในท้องของเจ้า คือลูกที่มีกับท่านอ๋องเซ่อเจิ้งตอนอยู่ที่เมืองชี ตอนนี้ครอบครัวเจ้าตกต่ำ ไม่มีทางเลือก จึงมาขอความช่วยเหลือจากข้า ข้าจึงช่วยตัดสินใจแทนเจ้า ให้เจ้าแต่งงานกับท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง อย่างถูกทำนองคลองธรรม！”

หัวใจของฉางเล่อเหยียนเริ่มเต้นระรัวหนักกว่าเดิม ：“จะเป็นไปได้เหรอ ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเขา.......”