บทที่ 879 อ๋องหราวผู้โหดร้าย – ตอนที่ต้องอ่านของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอนนี้ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายการเกิดใหม่ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 879 อ๋องหราวผู้โหดร้าย จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
“ท่านทำให้ข้าขุ่นเคือง พูดจาไม่ดีกับเหอไท้เฟย แม้ว่าจักรพรรดิแห่งต้าโจวของท่านมา ท่านก็ต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างชัดเจน!” แรงผลักดันของสาวใช้เซินหลานเพิ่มขึ้นอย่างมาก และนางก็ให้คำมั่นสัญญากับเหอไท้เฟยอย่างมากเช่นกัน
ทันใดนั้นเหอไท้เฟยก็ฟื้นคืนสติและพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งครัด: "ดูเหมือนว่าต้าโจวจะบุกเข้าไปในแคว้นหรงและต้องการสร้างศัตรูกับแคว้นหรงของเรา!"
เหอะ......
ไป๋ชิงหลิงเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ
ยายแก่คนนี้เป็นสิ่งกีดขวางในชีวิตของท่านอ๋องหราวจริงๆ
ถ้าอ๋องหราวเห็นท่าทางปัจจุบันของนาง ข้าเกรงว่า...มันจะดีกว่าที่จะไม่ช่วยแม่เฒ่าของเขาตั้งแต่แรก
เหอไท้เฟยไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ ดังนั้นเขาจึงทำให้ผู้คนขุ่นเคือง
ในขณะนี้ มีเสียงผู้ชายที่เอาแต่ใจมาจากภายนอก: "อ๋องหราว นี่คือวิธีที่จวนของพวกท่านปฏิบัติต่อแขกรึ!"
ไป๋ชิงหลิงหยุดชั่วคราวเล็กน้อยแล้วหันไปมองไปทางประตู
เสียงนั้นฟังดูเหมือนแม่ทัพน้อยเว่ย!
หลังจากนั้นทันที เสียงของฉินม่านเกอก็ดังขึ้น: "ในเมื่อจวนอ๋องหราวของพวกท่านไม่ไว้วางใจสาวใช้ของฮูหยิน งั้นก็ต้องไม่ไว้วางใจวิชาแพทย์ของฮูหยินด้วย ในกรณีนี้ แม่ทัพและข้าคงไม่กล้าอยู่อีกต่อไป อาการเจ็บป่วยของเหอไท้เฟยก็เกือบจะเป็นปกติถึง 50-60% แล้ว งั้นก็ให้หมอในจวนที่มีฝีมือดีรักษาเพื่อปรับสภาพร่างกาย ท่านก็จะค่อยๆฟื้นตัวอย่างแน่นอน”
เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินดังนั้น นางก็ลุกขึ้นร่วมมือ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่น: “ฮูหยินเพคะ เมื่อกี้เหอไท้เฟยสั่งคนให้ฆ่าหม่อมฉันเพคะ พวกเขาบอกว่าหม่อมฉันมีความผิด แต่หม่อมฉันไม่ได้พูดอะไรเลย หม่อมฉันแค่บอกว่า แต่เดิมฮูหยินบอกว่าจะใช้คนก็อย่าระแวงอย่าสงสัย หากระแวงหรือสงสัยใครก็อย่าใช้เขา และฮูหยินก็ไม่ชอบเรื่องปัญหาเหล่านี้ พอได้เหอไท้เฟยยินแบบนั้นก็ไม่พอใจจึงอยากจะฆ่าหม่อมฉัน ดูคอหม่อมฉันสิเพคะ!”
เมื่อไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นเพื่อหวีผม นางจงใจเการอยเลือดที่คอของเธอ และการเคลื่อนไหวของนางก็รวดเร็วมาก
เมื่อฉินม่านเกอและเว่ยหยวนชิงเห็นรอยบนคอของนาง การแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไป
ฉินม่านเกอพูดด้วยความโกรธ: "ท่านอ๋องหราว โปรดให้คำอธิบายแก่ข้าด้วย"
เซินหลานวิ่งออกไป คุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า "หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นเพคะ นางกำลังพูดเรื่องไร้สาระ"
“เมื่อกี้เจ้าเอามีดแทงคอข้าไม่ใช่รึ”
เมื่อไป๋ชิงหลิงถามเซินหลาน เซินหลานไม่สามารถตอบได้ เพราะนางได้แทงมีดไปที่คอของไป๋ชิงหลิงจริงๆ
เซินหลานพูด: "หม่อมฉันแค่ทำให้นางกลัว เหอไท้เฟยกลัวว่านางจะให้ยาผิด ท่านหวังว่าฮูหยินเว่ยจะเตรียมยาด้วยตนเอง เหอไท้เฟยไม่ได้สั่งให้หม่อมฉันฆ่านางอย่างแน่นอน คำพูดนางเต็มไปด้วยคำโกหกเพคะ”
“แต่อาหลิงของฮูหยินไม่เคยโกหก!” ฉินม่านเกอกัดฟันและตอบโต้อย่างดุเดือด
การแสดงออกของเซินหลานเปลี่ยนไป และเมื่อนางกำลังจะเปิดปากเพื่อปกป้องตัวเอง อ๋องหราวก็ปรากฏตัวขึ้นทันที
เขาหยิบดาบออกมาจากเอวของเขาและเช็ดคอของเซินหลาน
เซินหลานตัวแข็งและก่อนที่นางจะได้พูดอะไรสักคำ อ๋องหราวก็เชือดคอของนาง
เลือดกระเซ็นบนกระโปรงของไป๋ชิงหลิง
คอของเซินหลานถูกผนึกและเสียชีวิตทันที
อ๋องหราวหันกลับมาแล้วพูดว่า "เป็นการควบคุมจวนของอ๋องหราวที่ไม่เหมาะสมเช่นนั่นเองที่สอนให้มันเป็นบ่าวที่ชั่วช้าเช่นนี้"
ใบหน้าของฉินม่านเกอหนักอึ้งลง และก็แอบหวาดกลัว...
อ๋องหราวผู้นี้เป็นคนโหดร้ายและเลวทรามจริงๆ ดูเหมือนว่านางจะประเมินเขาต่ำไปจริงๆ
นางคิดแค่ว่าฮูหยินเว่ยก็เหมือนกับไป๋ชิงหลิง นางอาศัยทักษะทางการแพทย์ของนางจนมีตำแหน่งมาจนถึงปัจจุบัน
ไม่ได้สนใจฮูหยินเว่ยเลย
เมื่อได้ยินคำอธิบายของอ๋องหราว นางก็ตื่นตระหนก: "ถ้าอย่างนั้น...เสด็จแม่เหมือนจะช่วยเหลือ เสด็จแม่แค่...ทำให้บ่าวที่อยู่ข้างๆนางลำบาก นางคงมีความแค้น"
“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลเพคะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”
เหอไท้เฟยเขาจับมืออ๋องหราวอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "ถ้าเราได้รับการสนับสนุนจากฮูหยินเว่ย นั่นหมายความว่าเรา..."
นางไม่ได้พูดคำถัดไปออกมาดังๆ แต่ดวงตาของนางกำลังบอกเป็นนัยอยู่แล้ว
ฮูหยินเว่ยมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ ญาติและเพื่อนที่อยู่เบื้องหลังนางอาจทำให้หรงเยี่ยปวดหัวได้
เมื่อนางคิดถึงสิ่งนี้ นางก็รู้สึกตื่นเต้นและเป็นกังวล: "เร็วเข้า อย่ามั่วแต่นั่งตรงนี้กับเสด็จแม่ เจ้าจะหาวิธีที่จะเก็บฮูหยินเว่ยไว้ในวังของเราได้"
“เอาล่ะ เสด็จแม่ของข้า พักผ่อนให้สบายเถิด” อ๋องหราวลุกขึ้นยืนและออกจากสวนเหมยของเหอไท้เฟย
เหอไท้เฟยมองไปที่แผ่นหลังของอ๋องหราว แววตาของนางมีเลศนัย!
ที่นั่น หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงติดตามฉินม่านเกอและเว่ยหยวนชิงเพื่อออกจากสวนเหมย เว่ยหยวนชิงจงใจพบป่าไผ่เล็กๆ และหยุดมองไปที่ไป๋ชิงหลิง
ไป๋ชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกเขาจ้องมอง: "ท่านแม่ทัพ ทำไมท่านถึงมองหม่อมฉันแบบนี้ล่ะ ฮูหยินยังอยู่ข้างๆท่าน สานตาท่านดูไม่ต้องการนะ"
เว่ยหยวนชิงเม้มริมฝีปากและถอนหายใจ จากนั้นดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากปกเสื้อ: "มีคนขอให้ข้าส่งต่อให้เจ้า"
“อะไรนะ?” ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองลงไปที่ข้อความเล็กๆที่นางได้รับและเอื้อมมือไปหยิบมันโดยไม่รู้ตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...