ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 879

“ท่านทำให้ข้าขุ่นเคือง พูดจาไม่ดีกับเหอไท้เฟย แม้ว่าจักรพรรดิแห่งต้าโจวของท่านมา ท่านก็ต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างชัดเจน!” แรงผลักดันของสาวใช้เซินหลานเพิ่มขึ้นอย่างมาก และนางก็ให้คำมั่นสัญญากับเหอไท้เฟยอย่างมากเช่นกัน

ทันใดนั้นเหอไท้เฟยก็ฟื้นคืนสติและพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งครัด: "ดูเหมือนว่าต้าโจวจะบุกเข้าไปในแคว้นหรงและต้องการสร้างศัตรูกับแคว้นหรงของเรา!"

เหอะ......

ไป๋ชิงหลิงเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ

ยายแก่คนนี้เป็นสิ่งกีดขวางในชีวิตของท่านอ๋องหราวจริงๆ

ถ้าอ๋องหราวเห็นท่าทางปัจจุบันของนาง ข้าเกรงว่า...มันจะดีกว่าที่จะไม่ช่วยแม่เฒ่าของเขาตั้งแต่แรก

เหอไท้เฟยไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ ดังนั้นเขาจึงทำให้ผู้คนขุ่นเคือง

ในขณะนี้ มีเสียงผู้ชายที่เอาแต่ใจมาจากภายนอก: "อ๋องหราว นี่คือวิธีที่จวนของพวกท่านปฏิบัติต่อแขกรึ!"

ไป๋ชิงหลิงหยุดชั่วคราวเล็กน้อยแล้วหันไปมองไปทางประตู

เสียงนั้นฟังดูเหมือนแม่ทัพน้อยเว่ย!

หลังจากนั้นทันที เสียงของฉินม่านเกอก็ดังขึ้น: "ในเมื่อจวนอ๋องหราวของพวกท่านไม่ไว้วางใจสาวใช้ของฮูหยิน งั้นก็ต้องไม่ไว้วางใจวิชาแพทย์ของฮูหยินด้วย ในกรณีนี้ แม่ทัพและข้าคงไม่กล้าอยู่อีกต่อไป อาการเจ็บป่วยของเหอไท้เฟยก็เกือบจะเป็นปกติถึง 50-60% แล้ว งั้นก็ให้หมอในจวนที่มีฝีมือดีรักษาเพื่อปรับสภาพร่างกาย ท่านก็จะค่อยๆฟื้นตัวอย่างแน่นอน”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินดังนั้น นางก็ลุกขึ้นร่วมมือ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่น: “ฮูหยินเพคะ เมื่อกี้เหอไท้เฟยสั่งคนให้ฆ่าหม่อมฉันเพคะ พวกเขาบอกว่าหม่อมฉันมีความผิด แต่หม่อมฉันไม่ได้พูดอะไรเลย หม่อมฉันแค่บอกว่า แต่เดิมฮูหยินบอกว่าจะใช้คนก็อย่าระแวงอย่าสงสัย หากระแวงหรือสงสัยใครก็อย่าใช้เขา และฮูหยินก็ไม่ชอบเรื่องปัญหาเหล่านี้ พอได้เหอไท้เฟยยินแบบนั้นก็ไม่พอใจจึงอยากจะฆ่าหม่อมฉัน ดูคอหม่อมฉันสิเพคะ!”

เมื่อไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นเพื่อหวีผม นางจงใจเการอยเลือดที่คอของเธอ และการเคลื่อนไหวของนางก็รวดเร็วมาก

เมื่อฉินม่านเกอและเว่ยหยวนชิงเห็นรอยบนคอของนาง การแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

ฉินม่านเกอพูดด้วยความโกรธ: "ท่านอ๋องหราว โปรดให้คำอธิบายแก่ข้าด้วย"

เซินหลานวิ่งออกไป คุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า "หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นเพคะ นางกำลังพูดเรื่องไร้สาระ"

“เมื่อกี้เจ้าเอามีดแทงคอข้าไม่ใช่รึ”

เมื่อไป๋ชิงหลิงถามเซินหลาน เซินหลานไม่สามารถตอบได้ เพราะนางได้แทงมีดไปที่คอของไป๋ชิงหลิงจริงๆ

เซินหลานพูด: "หม่อมฉันแค่ทำให้นางกลัว เหอไท้เฟยกลัวว่านางจะให้ยาผิด ท่านหวังว่าฮูหยินเว่ยจะเตรียมยาด้วยตนเอง เหอไท้เฟยไม่ได้สั่งให้หม่อมฉันฆ่านางอย่างแน่นอน คำพูดนางเต็มไปด้วยคำโกหกเพคะ”

“แต่อาหลิงของฮูหยินไม่เคยโกหก!” ฉินม่านเกอกัดฟันและตอบโต้อย่างดุเดือด

การแสดงออกของเซินหลานเปลี่ยนไป และเมื่อนางกำลังจะเปิดปากเพื่อปกป้องตัวเอง อ๋องหราวก็ปรากฏตัวขึ้นทันที

เขาหยิบดาบออกมาจากเอวของเขาและเช็ดคอของเซินหลาน

เซินหลานตัวแข็งและก่อนที่นางจะได้พูดอะไรสักคำ อ๋องหราวก็เชือดคอของนาง

เลือดกระเซ็นบนกระโปรงของไป๋ชิงหลิง

คอของเซินหลานถูกผนึกและเสียชีวิตทันที

อ๋องหราวหันกลับมาแล้วพูดว่า "เป็นการควบคุมจวนของอ๋องหราวที่ไม่เหมาะสมเช่นนั่นเองที่สอนให้มันเป็นบ่าวที่ชั่วช้าเช่นนี้"

ใบหน้าของฉินม่านเกอหนักอึ้งลง และก็แอบหวาดกลัว...

อ๋องหราวผู้นี้เป็นคนโหดร้ายและเลวทรามจริงๆ ดูเหมือนว่านางจะประเมินเขาต่ำไปจริงๆ

นางคิดแค่ว่าฮูหยินเว่ยก็เหมือนกับไป๋ชิงหลิง นางอาศัยทักษะทางการแพทย์ของนางจนมีตำแหน่งมาจนถึงปัจจุบัน

ไม่ได้สนใจฮูหยินเว่ยเลย

เมื่อได้ยินคำอธิบายของอ๋องหราว นางก็ตื่นตระหนก: "ถ้าอย่างนั้น...เสด็จแม่เหมือนจะช่วยเหลือ เสด็จแม่แค่...ทำให้บ่าวที่อยู่ข้างๆนางลำบาก นางคงมีความแค้น"

“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลเพคะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

เหอไท้เฟยเขาจับมืออ๋องหราวอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "ถ้าเราได้รับการสนับสนุนจากฮูหยินเว่ย นั่นหมายความว่าเรา..."

นางไม่ได้พูดคำถัดไปออกมาดังๆ แต่ดวงตาของนางกำลังบอกเป็นนัยอยู่แล้ว

ฮูหยินเว่ยมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ ญาติและเพื่อนที่อยู่เบื้องหลังนางอาจทำให้หรงเยี่ยปวดหัวได้

เมื่อนางคิดถึงสิ่งนี้ นางก็รู้สึกตื่นเต้นและเป็นกังวล: "เร็วเข้า อย่ามั่วแต่นั่งตรงนี้กับเสด็จแม่ เจ้าจะหาวิธีที่จะเก็บฮูหยินเว่ยไว้ในวังของเราได้"

“เอาล่ะ เสด็จแม่ของข้า พักผ่อนให้สบายเถิด” อ๋องหราวลุกขึ้นยืนและออกจากสวนเหมยของเหอไท้เฟย

เหอไท้เฟยมองไปที่แผ่นหลังของอ๋องหราว แววตาของนางมีเลศนัย!

ที่นั่น หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงติดตามฉินม่านเกอและเว่ยหยวนชิงเพื่อออกจากสวนเหมย เว่ยหยวนชิงจงใจพบป่าไผ่เล็กๆ และหยุดมองไปที่ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกเขาจ้องมอง: "ท่านแม่ทัพ ทำไมท่านถึงมองหม่อมฉันแบบนี้ล่ะ ฮูหยินยังอยู่ข้างๆท่าน สานตาท่านดูไม่ต้องการนะ"

เว่ยหยวนชิงเม้มริมฝีปากและถอนหายใจ จากนั้นดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากปกเสื้อ: "มีคนขอให้ข้าส่งต่อให้เจ้า"

“อะไรนะ?” ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองลงไปที่ข้อความเล็กๆที่นางได้รับและเอื้อมมือไปหยิบมันโดยไม่รู้ตัว