ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 887

“เธอได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่บุญธรรมของเธอตั้งแต่เด็ก และตอนนี้พ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไม่ได้อยู่แล้ว ข้าจะรับผิดชอบเรื่องการแต่งงานของเธอเอง หากเจ้ายังจะอยากได้ลุกในท้องเธออีก งั้นก็กรุณาให้แม่สื่อมาหาข้าเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสินสอด ขั้นตอนในการแต่งงานตามพิธีที่ขาดไม่ได้” เสียงของไป๋ชิงหลิงดังขึ้นอีกครั้ง

ใบหน้าของหรงเฉินมืดลงและดูน่าเกลียดมาก

ฉางเล่อเหยียนเหลือบมองเขา เม้มริมฝีปากของเธอแล้วยิ้ม: "ฮองเฮาพูดถูก ในขณะนี้อาเหยียนยังไม่สามารถอยู่กับท่านอ๋องได้"

หลังจากพูดอย่างนั้นฉางเล่อเหยียนก็ลุกขึ้นจากข้างๆหรงเฉิน และเดินออกจากรถม้า

หรงเฉินรีบเดินตามเธอออกไป และคว้าแขนของฉางเล่อเหยียนแล้วพูดว่า "เจ้ารอสักครู่ ข้าจะออกไปก่อน"

เขาเดินผ่านเธอแล้วกระโดดลงไป

จากนั้นเขาก็อุ้มฉางเล่อเหยียนลงมาจากด้านบน

ในเวลานี้ รถม้าหยุดอยู่นอกประตูตำหนัก องครักษ์ใต้เท้าและสาวกำนัลในวังก็ออกมาต้อนรับ

และคำพูดของไป๋ชิงหลิงตอนนั้น ทุกคนก็ได้ยินยังชัดเจน

เมื่อฉางเล่อเหยียนลงจากรถม้า ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางฉางเล่อเหยียน

ฉางเล่อเหยียน สวมผ้าคลุมที่ปิดจมูกและริมฝีปากของเธอ ทำให้มองไม่เห็นใบหน้าทั้งหมดของเธอ

ตัวตนของ ฉางเล่อเหยียนได้ตายไปแล้ว เธอไม่สามารถใช้ชื่อ ฉางเล่อเหยียนได้อีกต่อไปดังนั้นเธอจึงต้องปกปิดรูปร่างหน้าตาของเธอหลังจากกลับมาที่เมืองหลวง

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่หร่งเฉินลงจากรถม้า เขาก็ดูไม่ดีนัก

ความเศร้าโศกนี้ไม่ได้เกิดจากสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูดเมื่อกี้ แต่เป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงนี้

“พี่สะใภ้ ข้าน้องจะไม่ทำให้ไป๋เหยียนผิดหวังอีกต่อไป และจะแต่งงานกับเธอในฐานะพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งตามพิธีแต่งงานของชายหญิงอย่างแน่นอน”

ใต้เท้าที่เข้าแถวอยู่ทั้งสองด้านนอกของประตูพระราชวังกลับรู้สึกผิดหวังและอดไม่ได้ที่จะมองดูชางเล่อเหยียนมากขึ้น

พวกเขายังคงจับตาดูตำแหน่งของพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งอยู่แต่ตอนนี้ผู้ที่จะเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งก็กลับปรากฏตัวขึ้นจริงๆ

หัวใจของใต้เท้าทั้งหลายรู้สึกเหมือนถูกไฟไหม้ในขณะนี้ และก็วิตกกังวลอย่างยิ่ง

พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งนั้นเป้นได้ง่ายๆหรือ?

ในเมืองหลวงมีสตรีผู้สูงศักดิ์มากมาย ไม่มีสตรีใดที่มีความรู้สุภาพสตรี และเชี่ยวชาญด้านดนตรี แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้านี้ถึงได้เป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งได้?

แม้จะพูดอย่างนี้ แต่เหล่าใต้เท้าของกล้าบ่นเพียงในใจ

หรงเฉินยังเหลือบมองสัหน้าที่น่าเกลียดของเหล่าใต้เท้าแล้วพูดว่า: "ข้าน้องจะกลับไปเตรียมตัวเร็วๆนี้ สำหรับตอนนี้ฝ่าบาทและพี่สะใภ้ไปเยี่ยมเสด็จแม่ที่ตำหนักฮุ่ยหนิงก่อนเถอะ"

“เสด็จแม่!?” ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่หรงเยี่ย

หรงเยี่ยถามว่า: "เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่?"

ดวงตาของหรงเฉินหรี่ลงอย่างรวดเร็วและเขาก็พูดว่า: "เกิดความโกลาหลในเมืองหลวง ข้าน้องไปที่นั่นมาหลายครั้ง เสด็จแม่ไม่ยอมพบข้าน้อง ได้ยินมาว่าท่านล้มป่วยเมื่อเร็ว ๆ นี้ หมอหลวงต้องไปที่นั่นหลายครั้งต่อวัน แม้กินยาแล้วก็ไม่ดีขึ้น ท่านนอนอยู่ที่นั่นมาหลายวันแล้ว และแม้แต่องค์ชายเซิงเอ๋อร์ท่านก็ไม่ยอมพบ”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้ เธอหันกลับไปและพูดกับลี่ว์อีที่อยู่ข้างหลังเธอ: "เจ้าพาสาวลุกพี่ลูกน้องไปพักที่ตำหนักของข้าก่อน"

"พะยะค่ะ!"

ไป๋ชิงหลิงขึ้นไปบนเก้าอี้รถยกและไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิงกับหรงเยี่ย

ในช่วงเวลานี้ สาวกำนัลที่ร่วมเดินทางได้บอกไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยเกี่ยวกับเหตุการณ์ล่าสุดของไทเฮา

สาวกำนัลหยุนหยินกล่าวว่า: "ฮองเฮา ในช่วงที่ท่านไม่อยู่ในพระราชวัง ผู้คนภายนอกก็ดูหมิ่นชื่อเสียงของไทเฮา โดยกล่าวว่าไทเฮาได้แย่งตำแหน่งของสาวงามตระกูลสวี่แท้ๆ เข้าวังแทนลูกสาวตระกูลสวี่แท้ๆ ”

“ที่เลวร้ายกว่านั้นคือบางคนยังบอกว่าไทเฮาได้ประสูติเด็กแล้วก่อนที่ท่านจะเข้าวัง เพื่อที่จะเข้าวังและสร้างความมั่นคง ไทเฮาจึงฆ่าเด็กคนนั้น นอกจากนี้เธอก็ทำลายการแต่งงานที่หมั้นไว้กับตระกูลกวนตั้งแต่เด็กไปด้วย ”

“บ่าวฟังมาจากแม่นมเลี่ยวว่าตั้งแต่ไทเฮากลับมาจากบ้านตระกูลสวี่ท่านก็เป็นลมไปเลย!”

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงมืดลง เธอกัดฟันและพูดอย่างเย็นชาว่า: "ตระกูลสวี่อีกแล้วงั้นหรือ!"