ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 889

“เอ๋อ…” แม่นมซ่งตะลึงอีกครั้ง

เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว หยุนหยินจึงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า: "แม่นมซ่ง ฮองเฮาคิดถึงองค์รัชทายาท หรือว่าต้องขอความคิดเห็นจากแม่นมซ่งก่อนถึงจะสามารถให้องค์รัชทายาทใสอยู่ด้วยได้"

แม่นมซ่งกลับมามีสติอีกครั้งและสะดุ้ง: "บ่าวไม่กล้า องค์รัชทายาทเป็นลูกของฮองเฮา ดังนั้นแน่นอนว่าเขาจะสามารถอยู่ทานข้าวที่ตำหนักเฟิงอี้ได้"

“แม่นมซ่งอยู่ในวังมาหลายสิบปีแล้วแม้จะไม่มีเกียรติยศแต่ก็ทำงานหนักเช่นกัน หากฮองเฮาอยากให้แม่นมซ่งพักผ่อนและพักฟื้นสักสองสามวันละก็ งั้นช่วงนี้แม่นมซ่งก็ไม่ต้องยุ่งกังวลเรื่องขององค์รัชทายาท ฮองเฮาต้องการให้องค์รัชทายาทและองค์หญิงอยู่เป็นเพื่อนสองสามวัน แม่นมซ่งลงไปก่อนได้เลย” หยุนหยินเอาท่าทีนางกำนัลใหญ่ออกมา ทำให้แม่นมซ่งไม่มีทางที่จะปฎิเสธิได้

แม่นมซ่งมองดูองค์รัชทายาทแล้วคำนับอย่างสุภาพและพูดว่า: "พะยะค่ะ!"

หลังจากที่แม่นมซ่งจากไปแล้ว หรงจิ่งหลินก็สูบหายใจเข้าลึกๆ คว้ามือของไป๋ชิงหลิงทันที และเรียกอย่างมีความสุขว่า: "เสด็จแม่ ข้าสามารถอยู่ในตำหนักเฟิงอี้ได้จริงๆใช่ไหม"

“ข้าคิดว่าเเม่นมซ่งจะต้องไปฟ้องให้เสด็จพ่อ เสด็จพ่อจะต้องไม่เห็นด้วยกับที่เจ้าจะอยู่ในตำหนักเฟิงอี้ แต่ข้านั้นต่างออกไป ข้าเป็นเด็กผู้หญิง ข้าสามารถอยู่ในตำหนักเสด็จแม่ได้ และข้ายังสามารถนอนกอดเสด็จแม่ได้!”

ร่างกายของหรงจิ่งหลิ่นติดอยู่กับไป๋ชิงหลิงและเขาก็จับแขนของไป๋ชิงหลิง ไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ดูพึงพอใจ

หูของหรงจิ่งหลินกระตุกสองสามครั้งทันที สีหน้าของเขาดูเศร้าหมอง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ไม่หรอกนะ เสด็จพ่อของเจ้านั้นฟังคำพูดของข้า!"

ทันใดนั้นเด็กก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาค่อยๆ เป็นกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

ไป๋ชิงหลิงพาลูกสองคนของเธอกลับไปที่ตำหนักเฟิงอี้ แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าสู่ตำหนักเฟิงอี้ วั่นฝู๋ก็รีบเดินเข้ามาจากด้านนอก

ไป๋ชิงหลิงหยุดและถามว่า "มีเรื่องอะไร"

วั่นฝู๋ตอบว่า: "นางสนม เป็นคนจากตระกูลสวี่ที่ต้องการพบไทเฮา บ่าวบังเอิญผ่านและเจอผู้คุมที่ประตูพระราชวัง ผู้คุมบอกข้าเรื่องนี้ และข้าก็หยุดพวกเขาไว้ ก็เลยมาถามคำคิดเห็นของนางสนมว่าจะให้ตระกูลสวี่จากไปหรือว่า…”

“คนจากตระกูลสวี่?” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่มีความหมายบนริมฝีปากของเธอ: "พวกเขาไม่รู้หรือว่าวันนี้ข้าได้กลับวังแล้ว"

“คาดว่ายังไม่รู้ ดูเหมือนว่าตระกูลสวี่กำลังมีปัญหาจริงๆ ว่ากันว่านายผู้เฒ่าสวี่ป่วยหนักและต้องการพบไทเฮา!” วั่นฝู๋ กล่าว

“เหอะ ข้ออ้างนี้อีกแล้ว ข้าจะไปพบพวกเขาดู” ไป๋ชิงหลิงก้มหัวลงแล้วมองดูเด็กน้อยทั้งสองแล้วพูดว่า “กลับไปที่ตำหนักก่อน ท่านแม่มีเรื่องต้องทำ พวกเจ้ากลับไปรอท่านแม่นะ"

เด็กน้อยทั้งสองพยักหน้า

ไป๋ชิงหลิงกลับไปเปลี่ยนชุดเฟิ่งเผา แต่งกายอย่างงดงาม จากนั้นจึงออกจากตำหนักไป

สำหรับสมาชิกในตระกูลสวี่ ไป๋ชิงหลิงได้ให้พวกเขาจากไปตั้งนานแล้ว

ดังนั้น เมื่อไป๋ชิงหลิงออกจากวัง เธอจึงไม่เห็นคนตระกูลสวี่เลย

และคนในตระกูลสวี่ก็ไม่รู้ด้วยว่าไป่ชิงหลิงจะไปตระกูลสวี่

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ รู้ว่าคนของเธอถูกสั่งกลับมาโดยฮองเฮาใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำราวกับว่าโดนหมึกสาดหน้า เธอกัดฟัน และพูดอย่างโกรธว่า: "ฮองเฮานี้หมายถึงอะไร? ข้าส่งคนไปที่วังเพื่อเชิญไทเฮา และขอให้ไทเฮาเสด็จกลับบ้านมาพบพ่อของเธอสักหน่อย หากฮองเฮาต้องการจะหยุด ฮองเฮาไม่กลัวที่จะถูกประชาชนดุว่าเป็นคนเนรคุณ ไม่ซื่อสัตย์และไม่ยุติธรรมหรือไง!”

นางหลิวปาดน้ำตาแล้วกล่าวว่า "ลูกสะใภ้ยืนรออยู่นอกประตูพระราชวังเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม แต่ก็ถูกไล่กลับด้วยประโยคเดียว ฮองเฮาช่างหยิ่งผยองมาก ข้าไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจของฮองเฮาหรือความตั้งใจของไทเฮาเอง แม้ว่าเธอจะไม่ชอบตระกูลสวี่แต่ยังไงแล้วตระกูลสวี่ก็ยังเป้นบ้านโดยกำเนิดของไทเฮานี้!”

นางเจิ้งเหลือบมองนางหลิวและไม่ได้พูดอะไร

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ รู้สึกโกรธเคืองกับคำพูดของนางหลิว "ข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง ข้าจะดูว่าหากข้าคุกเข่าตายอยู่ในประตูวัง ราชวงค์จะเผชิญหน้ากับประชาชนยังไง"

ในเวลานี้ ก็มีเสียงมาจากภายนอก: "ฮองเฮาเสด็จ——"

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ ไม่ตอบสนองอยู่ชั่วขณะ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า: "เมื่อกี้เสียงอะไรนะ?"