ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 98

ยาระงับประสาทในมือของไป๋ชิงหลิงถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายของฮูหยินเสิ่นทันที

ฮูหยินเสิ่นจ้องเข็มที่ปักอยู่ที่แขนด้วยสายตาตื่นตะลึง อารมณ์ที่เดือดพล่านของนางค่อยๆสงบลง จนผล็อยหลับไปในที่สุด

เหล่าหมอหญิงเห็นดังนั้นก็ตกใจ รีบเข้าไปประคองฮูหยินเสิ่น แล้วเอ่ยถามขึ้น “หมอหญิงไป๋ ท่านฉีดสิ่งใดให้ฮูหยินเสิ่น เหตุใดนางจึงสลบไป”

“ไม่ต้องกังวล นางเพียงแค่หลับไปชั่วครู่เท่านั้น พวกเจ้ารีบพาฮูหยินเสิ่นออกไปเสีย แล้วขอแรงอีกสองคนมาช่วยกันจับคุณหนูเสิ่นเอาไว้” ไป๋ชิงหลิงโยนเข็มฉีดยาในมือทิ้ง พลางแอบบ่นเบาๆ : สิ้นเปลืองไปหนึ่งเข็ม

สิ่งนี้นับว่าราคาสูงเลยทีเดียว แม้ว่าสิ่งของในห้วงมิติเวลาของนางจะสามารถสร้างใหม่ได้อีก แต่นางก็จำเป็นต้องช่วยเหลือผู้คนต่อไป

หากเป็นยาที่มีประสิทธิภาพสูง เช่นนั้น คนไข้ที่นางจะต้องรักษาก็ยิ่งมากขึ้น

ยาระงับประสาทนี้ไม่ใช่ยากล่อมประสาทธรรมดาทั่วไป แต่กลับต้องมาสิ้นเปลืองไปกับฮูหยินเสิ่น

เมื่อบรรดาหมอหญิงได้ยินคำกล่าวของไป๋ชิงหลิง จึงพาฮูหยินเสิ่นกลับห้องนอนได้อย่างคลายใจ

แต่ทางด้านเสิ่นโหรวเม่ยกลับอาละวาดขึ้นมาเนื่องจากการหมดสติอย่างกะทันหันของฮูหยินเสิ่น หมอหญิงหลายคนเริ่มจับนางเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

นางแผดเสียงคำรามด้วยจิตใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ใส่ไป๋ชิงหลิง “ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าฆ่าแม่ของข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ฮองเฮาเป็นเสด็จป้าของข้า นางจะต้องฆ่าเจ้าเพื่อชดใช้ชีวิตให้แม่ของข้า”

ไป๋ชิงหลิงหยิบยากล่อมประสาทอันใหม่ เดินมาที่ตรงหน้าของเสิ่นโหรวเม่ย

นางค่อยๆ ดันเข็มในมือของนาง ยาหยดหนึ่งพุ่งออกมาจากปลายเข็ม

เสิ่นโหรวเม่ยตาเบิกโพลงและถอยหนีด้วยความหวาดกลัว เธอกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก “อย่าฆ่าข้าเลย ข้าจะไม่ไปแย่งอ๋องหรงกับเจ้าอีกแล้ว ท่านอ๋องจะสมรสกับใคร ข้าก็จะไม่ยุ่งอีก หากเจ้าฆ่าข้า เจ้าก็จะไม่รอดเช่นกัน”

บาดแผลจากแส้ที่หรงเยี่ยประทับไว้ให้นางช่างรุนแรงเหลือเกิน

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นไป๋ชิงหลิง ก็จะนึกถึงหรงเยี่ย