บ้านอาจิ่งมีหมอเทวดา นิยาย บท 1

อันเสวี่ยถังสะดุ้งตื่น

เธอถูกใครสักคนแบกพาดไหล่เอาไว้ และคนที่แบกเธออยู่ก็เดินอย่างเชื่องช้างุ่มง่าม ฝีเท้าของอีกฝ่ายออกจะรีบร้อนอยู่บ้าง แต่กลับไม่ลืมที่จะสบถด่าออกมา

"นังเด็กเนรคุณ เจ้าควรจะขอบคุณสวรรค์ที่มีคนอยากจะแต่งงานกับเจ้านะ แต่เจ้าก็ยังกล้าขัดขืนอีก"

"หึ สุดท้ายข้าก็เลยต้องจับเจ้ากรอกยา ถึงขั้นต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดแบกเจ้าขึ้นเขามา ข้าไปทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้กันแน่?"

"เจ้ามันก็แค่ตัวผลาญเงิน ข้าให้ทั้งอาหารและเสื้อผ้ากับเจ้ามาตั้งหลายปีขนาดนั้นแท้ๆ แต่เจ้ายังคิดจะส่งข้าให้ทางการเช่นนั้นหรือ? คอยดูซิว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร!"

"ถ้าไม่เห็นแก่ที่เจ้าคนพิการผู้นั้นยอมจ่ายเงินซื้อตัวเด็กไร้ค่าอย่างเจ้าถึงยี่สิบตำลึง ข้าก็คงจะขายเจ้าให้กับหอนางโลมไปแล้ว"

สตรีผู้นั้นเอาแต่ด่าทอไปตลอดทาง อีกอย่างอันเสวี่ยถังก็รู้สึกราวกับทั่วทั้งร่างจวนจะแหลกสลายและสติไม่แจ่มชัด

เธออยากจะเย็บปากสตรีผู้นี้เสียให้สิ้นเรื่อง แต่เธอก็อ่อนแรงมากเสียจนพูดไม่ออก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่จะสั่งสอนสตรีหูป่าตาเถื่อนที่ไม่รู้จักดีชั่วผู้นี้เลย

อันเสวี่ยถังคิดว่าตนเองมีชีวิตอยู่มาถึงสามสิบปี ไม่เคยมีใครกล้าตวาดใส่หน้าเธอแบบนี้มาก่อน นับประสาอะไรกับการด่าทอใส่เธอด้วยคำพูดหยาบคายพวกนั้นด้วยเล่า

เธออันเสวี่ยถัง เป็นมือสังหารผู้มีความสามารถรอบด้านขององค์กรนักฆ่าอันดับหนึ่ง (รัตติกาลเร้นลับ) แห่งประเทศอาฟู่ฮ่าน เธอเชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคและวางยาพิษ ไม่มีใครในองค์กรกล้าขึ้นเสียงใส่เธอ เพราะพวกเขาเกรงว่าจะไม่มีใครรักษาอาการบาดเจ็บของตน และสิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าความปลอดภัยของตนเองก็คือ พวกเขาเกรงว่าอันเสวี่ยถังจะแก้แค้น

ทุกคนในองค์กรต่างล่วงรู้ว่าอันเสวี่ยถังขึ้นชื่อในเรื่องเจ้าคิดเจ้าแค้น เช่นนั้นใครจะกล้าล่วงเกินเธอล่ะ?

ตอนนี้สตรีผู้นี้กล้าตวาดเช่นนี้ ก็เพราะอีกฝ่ายรู้ว่าเธอขยับตัวไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?

ช่างปะไร ตราบใดที่เธอยังไม่ตาย ลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้นยังไม่สาย

แต่ยามนี้สิ่งที่เธอเป็นกังวลยิ่งกว่าก็คือ เธอตายไปแล้วหรือยัง? ตอนนี้เธออยู่ในปรโลกหรือโชคดีรอดชีวิตมาได้กันแน่?

เธอจดจำได้อย่างชัดเจนว่าหลังจากตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอก็ถูก 'เพื่อน' ที่ไว้ใจมากที่สุดผลักลงมาจากหน้าผาขนาดความสูงหลายพันเมตร

หากว่ากันตามหลักเหตุผลแล้ว เธอควรจะแหลกเป็นชิ้นๆ ไปตั้งนานแล้ว เช่นนั้นตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?

ก่อนที่อันเสวี่ยถังจะทันได้คิดอะไรให้มากไปกว่านี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกหัวหมุนแล้วความทรงจำมากมายที่ไม่ใช่ของตัวเองก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ

หลังจากนั้นอันเสวี่ยถังก็ตะลึงงัน เธอทำความเข้าใจอยู่สักพัก แต่ก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมดอยู่ดี

เธออันเสวี่ยถัง... เดินทางข้ามเวลาจริงๆ เหรอ?

เป็นมุขเดิมๆ แบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม?

เมื่อความทรงจำบางส่วนกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ อันเสวี่ยถังก็ต้องยอมรับความจริงข้อนี้

เธอเดินทางข้ามห้วงมิติและกาลเวลาเข้าสู่มิติคู่ขนานแล้วจริงๆ

เธอไม่รู้ว่าห้วงมิติและกาลเวลาที่ก่อกำเนิดขึ้นมาแห่งนี้ห่างไกลสักเพียงใด จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เธอรู้แค่เพียงว่าประเทศที่ตนเองอยู่มีนามว่าอาณาจักรเทียนป้า และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงกลียุค

แน่นอนว่าจะเป็นกลียุคหรือเปล่าก็แทบจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย เพราะเจ้าของร่างเดิมเป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้าน

ถึงแม้ว่านางจะมีบิดาที่ไปเป็นผู้คุมสอบที่เมืองหลวง แต่ก็ไร้ข่าวคราวมาสิบแปดปีแล้ว เช่นนั้นเขาก็น่าจะตายไปตั้งนานแล้ว

ชีวิตของเจ้าของร่างเดิมค่อนข้างลำเค็ญทีเดียว บิดาของนางเป็นผู้คุมสอบอยู่ในเมืองหลวงถึงสิบแปดปีโดยไร้ซึ่งข่าวคราวใดๆ

มารดาของเจ้าของร่างเดิมก็ทั้งอ่อนแอและขี้กลัว ทั้งๆ ที่นางถูกแม่สามีรังแกอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ก็ไม่กล้าปริปากพูดอันใดสักคำ เพราะนางเป็นคนงามจึงถูกแม่สามีด่าทอว่าเป็นนังปีศาจจิ้งจอกที่ล่อลวงจิตใจของบุตรชายตน

ครอบครัวของท่านลุงใหญ่ปฏิบัติกับนางราวกับสัตว์เดรัจฉาน ชีวิตของนางเลวร้ายยิ่งกว่าสาวใช้เสียอีก

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงท่านปู่ท่านย่าที่ลำเอียงอย่างถึงที่สุด และชมชอบแค่เพียงเด็กสองคนของครอบครัวท่านลุงใหญ่

เจ้าของร่างเดิมสืบทอดรูปโฉมของมารดาตนเอง อีกทั้งนางก็ค่อนข้างมีเสน่ห์ชวนหลงใหล เมื่อนางอายุได้ราวๆ สิบหกปีก็มีหลายครอบครัวมาทาบทามสู่ขอ

แต่ท่านย่าของเจ้าของร่างเดิมยืนกรานที่จะเรียกสินสอดเป็นเงินถึงยี่สิบตำลึง เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องสินสอดมูลค่าสูงลิบลิ่วก็ตกใจกลัวจนหนีไป

ควรทราบว่าสมัยนี้รายได้ทั้งปีของคนงานชายสักคนแค่สองไม่ก็สามตำลึงเท่านั้น

ผู้ใดจะยอมจ่ายเงินถึงยี่สิบตำลึงเพื่อแต่งงานกับหญิงชาวบ้านบ้างเล่า?

เพราะฉะนั้นเจ้าของร่างเดิมจึงโดนประวิงเวลามาจนถึงตอนนี้ อีกวันนางก็จะอายุสิบแปดปีแล้ว ควรทราบว่าในยุคสมัยนี้ ถ้าหากเจ้าอายุถึงสิบแปดปีและยังไม่ได้ออกเรือนล่ะก็ เจ้าต้องตอบคำถามของเหล่าผู้อาวุโสประจำตระกูล

ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงคำครหา หวังซื่อท่านย่าของเจ้าของร่างเดิมจึงคิดจะขายนางไปเสีย