BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 38

“กูจะคายหรือไม่คายแล้วมันเกี่ยวกับมึงตรงไหน” โชแปงถามเรเวนด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะไม่สบอารมณ์ ดูเหมือนเพื่อนรักจะยุ่งเรื่องระหว่างเขากับเพตรามากจนเกินไป

“กูก็แค่ถามเผื่อเด็กมัน” เรเวนหันมาสบตาเพตราแทนที่จะหันไปสบตาเพื่อนตัวเองตรงๆ หญิงสาวหลบตาทันทีที่รู้ว่าเรเวนรู้ทันความรู้สึกของเธอ แต่น่าแปลกที่โชแปงกลับไม่สังเกตเห็นความรู้สึกของเธอบ้างเลย

“ถ้ากูอยากคายเดี๋ยวกูจะบอกเพตราเอง มันไม่ใช่เรื่องของมึง” มาเฟียหนุ่มหยัดตัวลุกจากโซฟาอย่างแรงโดยดึงเพตราให้ลุกเดินเข้ามาในโกดังเก็บอาวุธพร้อมกับเขา ความเงียบงันเกิดขึ้นชั่วขณะเมื่อโชแปงหยุดเดินแล้วหันมาสบตาเด็กสาวด้านหลัง

“เธออยากรู้เหรอว่าฉันจะจบความสัมพันธ์คู่นอนกับเธอตอนไหน?”

“…” หญิงสาวเงียบเป็นคำตอบ เพราะเธออยากรู้คำตอบของเขาอย่างน้อยถ้าหากว่าโชแปงตั้งใจจะปล่อยเธอจริงๆ เธอจะได้ทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ

“สัญญาของเราเหลือเวลาเท่าไหร่”

“เดือนเดียวค่ะ”

“ฉันจะจบความสัมพันธ์คู่นอนของเราตอนนั้นแหละ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่หัวใจดวงน้อยในอกข้างซ้ายค่อยๆ ลดจังหวะบ้าคลั่งที่รอคำตอบของเขาลงอย่างช้าๆ ถึงจะได้คำตอบจากเขาแต่ก็ไม่ใช่คำตอบที่เธออยากจะได้ยิน

“แปลว่าเราจะกลายเป็นคนไม่รู้จักกันแล้วใช่ไหมคะ”

“…” โชแปงเงียบเป็นคำตอบ ทำให้เพตราพาลนึกไปว่าชายหนุ่มคงจะไม่อยากที่จะรู้จักผู้หญิงอย่างเธออีกแล้ว เพตราเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยในขณะที่น้ำตาอุ่นชื้นกำลังจะไหลลงมาบนแก้มนวล เธอต้องรีบห้ามมันไว้เสียก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ความรู้สึกภายในใจของเธอ

“หนูขอออกไปยืนรับอากาศข้างนอกได้ไหมคะ” หญิงสาวเลือกที่จะขอออกไปปรับอารมณ์ของตัวเองด้านนอก ยิ่งเห็นหน้าของเขาก็ยิ่งนึกถึงอะไรหลายอย่างที่ทำร่วมกัน

“เป็นผู้หญิงของฉันต้องระวังตัวมากกว่านี้ ไม่รู้เหรอว่าฉันศัตรูเยอะแค่ไหน”

“ศัตรูของพี่คงไม่สนใจคู่นอนอย่างหนูหรอกค่ะ” เพตราตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วหันหลังเดินออกมาจากโกดังโดยมีแดร็กที่ยืนตรวจอาวุธอยู่ค่อยๆ หยุดการกระทำเดินตามเพตราออกไปด้านนอกตามคำสั่งของโชแปง

เพตราเดินผ่านวงสนทนาของบรรดามาเฟียสามคนออกมายังด้านหน้า เธอก้าวเดินมานั่งอยู่บริเวณโต๊ะไม้เล็กๆ ทางฝั่งขวาของโกดัง

“อย่าเดินออกไปไกลกว่าระแวกนี้นะครับ” เสียงทุ้มของแดร็กดังขึ้น แต่เพตราก็ไม่ได้ละสายตาจากต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลๆ เพื่อหันไปพูดคุยกับมือขวาหนุ่มแบบตรงๆ

“พี่แดร็กคะ…”

“ครับคุณเพตรา”

“เพย์ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ครับ”

“ถ้าวันหนึ่งพี่แดร็กแอบรักผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้ามีตาในสังคม ผู้ชายหลายๆ คนต้องการตัวเธอมากกว่าอะไรทั้งสิ้น แต่พี่ดันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย พี่จะกล้าสารภาพรักกับเธอไหมคะ” เพตราหันไปมองมือขวาหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อต้องการฟังคำตอบจากปากของเขา แต่ดูเหมือนว่าแดร็กกำลังใช้ความคิดสักหน่อยถึงจะตอบเธอได้

“สำหรับผม…ผมจะบอกเธอครับ”

“เพราะอะไรคะ”

“เราควรจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกยังไงกับเรา เราทำเพื่อความสบายใจตัวเองดีที่สุดครับ หากว่ามันเป็นอย่างที่เราหวังก็แค่เดินหน้าต่อ แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังไว้แต่แรกก็แค่ถอยออกมาก็เท่านั้นเองครับ”

“แล้วถ้ารู้อยู่แล้วว่าเราจะต้องเสียใจล่ะคะ”

“แค่เราได้บอกความรู้สึกก็พอแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“ขอบคุณที่ยอมตอบคำถามเพย์นะคะ” เพตราหันหน้าส่งยิ้มบางๆ ให้กับมือขวาหนุ่มที่กำลังเดินไปสูบบุหรี่บริเวณหน้ารถของใครสักคน ก่อนที่เธอจะหยัดตัวลุกจากเก้าอี้หมายจะเดินดูรอบๆ โกดัง ทว่าประโยคถัดไปของแดร็กทำให้เพตราไม่ทันได้ก้าวขาเดินไปไหน