BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 44

สองอาทิตย์ผ่านไป…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ เสียงเคาะประตูห้องพักของเพตราดังขี้น ทำให้เธอที่กำลังนอนหลับสบายสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากเตียงแล้วเดินมาเปิดประตูโดยไม่ได้ส่องตาแมวดูก่อน

พรึ่บ!

“พ่อ”

“กว่าจะเจอตัวแกนี่มันยากเย็นนักนะ” พิศาลก้าวขาเข้ามาในห้องของลูกสาว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหที่หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเอาแต่เฝ้าตามหาเพตราเพราะมีเรื่องขอความช่วยเหลือ

“แล้วพ่อมีอะไรถึงอยากเจอหนูขนาดนี้” เพตราปิดประตูลงแล้วยืนพิงประตูมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ตั้งแต่เขาเอาเธอไปขายให้กับฮาเดสจนทำให้เธอต้องเจอกับโชแปงก็รู้สึกแย่จนไม่อยากจะเห็นหน้า

“แกยังนอนกับคุณโชแปงอยู่ไหม?”

“…” เพตราชะงักกับคำถามแรกของผู้เป็นพ่อ เธอคงคาดหวังเกินไปที่คิดว่าพ่อจะถามสาระทุกข์สุดดิบของเธอก่อน เธอรู้ว่าเรื่องระหว่างเธอกับโชแปงมันคงไม่ใช่ความลับ แต่ก็ไม่คิดว่าพ่อของเธอจะกล้าถามมาตรงๆ แบบนี้

“ฉันถามก็ตอบสิ!”

“พ่อคิดจะขายหนูให้กับเขาเหรอถึงถามแบบนี้”

“ไปเอาเงินจากคุณโชแปงมาให้ฉันเพิ่มสักสิบล้าน บอกไปว่าเป็นค่าตัวแกก็ได้ ร้อยล้านที่เขาให้มามันไม่พอใช้หนี้หรอก”

“ทะ…ที่พ่อพูดหมายความว่ายังไง พ่อขายหนูให้กับเขาเหรอ?” เพตราถามออกมาเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ หากว่ามันเป็นเรื่องจริงเธอคงจะรู้สึกเสียใจมากที่ระหว่างโชแปงและพิศาลผู้เป็นพ่อเธอมีค่าแค่เงินเท่านั้น

“เขาเป็นคนมาขอซื้อแกจากฉัน อย่าถามอะไรให้มันมากมายไปขอเงินเขามาให้ฉันอีก ฉันขอไม่เกินวันพรุ่งนี้!” พิศาลไม่สนใจน้ำตาที่รื้นขอบตาของลูกสาวตัวเองเลยแม้แต่น้อย เขาทำน้ำเสียงรำคาญก่อนจะดันเพตราห่างจากประตูแล้วเปิดมันออกไปทันที

“ฮึก…” เพตราทรุดตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความหมดแรงน้ำตาอุ่นชื้นไหลลงมาบนพวงแก้มนวลไม่ขาดสาย เธอคงไม่มีหน้าเรียกร้องความรู้สึกจากเขาไปมากกว่านี้ เธอควรจะย้ำเตือนตัวเองไว้ว่าเขาซื้อเธอมาด้วยเศษเงินของเขา คงไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้มากกว่านั้น

แกร๊ก~ ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงประตูห้องก็ถูกเปิดอีกครั้งด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่มโดยที่เพตรายังทรุดตัวนั่งก้มหน้าลงบนหัวเข่าแล้วสะอื้นไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“ฮึก!” เสียงร้องไห้ของเพตราทำให้มาเฟียหนุ่มหันไปมองตามเสียงของเธอทันที หัวใจแกร่งกระตุกวูบที่เห็นร่างเล็กสั่นเทา

“ร้องไห้ทำไม” โชแปงย่อตัวนั่งลงกับพื้นแล้วเอ่ยถามมาด้วยความเป็นห่วง แต่ท่าทางของเพตราที่กำลังเขยิบหนีเขาก็ทำให้มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วงุนงงกับท่าทางหมางเมินของเธอ

“ฮึก…ออกไป!” เพตราแผดเสียงดังลั่นไล่ชายหนุ่มโดยไม่ยอมมองหน้าเขาเลย

“ฉันทำอะไรผิด”

“หนูบอกให้ออกไป! หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่แล้ว!” เพตราเงยหน้าขึ้นมามองมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะผลักเขาจนล้มลงนั่งลงไปกับพื้นอย่างแรง เพตราพยายามดันตัวลุกจากพื้นเพื่อจะหนีเขาไปที่อื่น

พรึ่บ! โชแปงคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่เธอเดินหนีไป ส่งผลให้เพตราเซถลาลงมานั่งบนตักเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ปล่อย!”